*სისხლიანი პაემანი* (თავი 1)

-მართა! მის ნახვას აპირებ?!-ტასო რა ვქნა? მიყვარს გესმის? მიყვარს...-ისევ იდიოტობის გაკეთებას აპირებ.. იცოდე,გამოჯანმრთელდება და ისევ გულს გატკენს!-ტასო! ჩუმად! სანდრო გაიგებს! მე უნდა წავიდე,ოღონდ ამ ამბის

პაემანის დღიურები. თავი 2. ჩაშლილი პაემანი

მანქანის ფარების სინათლემ გამომაფხიზლა. გული, რასაც ჰქვია, ფეხებში გამეპარა სიხარულისგან და შვებით ამოვისუნთქე. მის ახალთახალ „პორშე კაიანს“ უკვე ვცნობდი. არა, თავიდან ვერ ვცნობდი, მაგრამ პარასკევს,

პაემანის დღიურები: ცნობილი ფეხბურთელის და უცნობი სესილის პირველი

პარასკევი დღეს გავიცანი ტიპი. ცნობილი ფეხბურთელი. ჰო და, კი მეცნო, მაგრამ მთელი საღამო კალათბურთელი მეგონა. მერე, დამშვიდობებისას კიდევ ერთხელ რომ ვახსენე, - კალათბურთი საინტერესო სპორტია-მეთქი, ცოტა გაღიზიანებულმა მითხრა, რომ ფეხბურთს თამაშობს...

შვიდი პაემანი (სრულად)

-დათა- ჩურჩულებს ჩუმად და ემოციები ცრემლებად ედინება სახეზე- დათა- უკვე ხმამაღლა ეძახის და თავადაც გარბის სადარბაზოდან. მამაკაცი თითქოს ამას ელოდაო, სწრაფად ტრიალდება მისკენ და ლამპიონის შუქზე ცრემლებისგან აბრჭყვიალებულ მწვანე ზურმუხტებს უსწორებს

პაემანი ეშმაკთან. (მეოთხე)

ირაკლი ერთადერთი იყო, ვისთანაც თავს მშვიდად ვგრძნობდი. მასთან ჩახუტება ყველაზე მეტად მიყვარდა. ჩემთვის ერთ-ერთი ძვირფასი ადამიანი, რომელიც ჩემს მეხსიერაბაში ყოველთვის ჩემთან ერთად არის. ერთადერთია ვინც ბავშვობიდან შემომრჩა. ჩემი დიდი ოჯახის

პაემანი ეშმაკთან. (მესამე)

- ბებო მე ალექსანდრას ვუთხარი, რომ შენ ძუკნა იყავი. მაგრამ მითხრა რომ შენ ძუკნა არ ხარ. რატომ არ ხარ ძუკნა? შენ ძალიან ძუკნა ხარ? - ღმერთო ჩემო მათე !! მე ძუკნა არვარ და საერთოდ დაივიწყე ეგ სიტყვა. მიუხედავად იმისა, რომ მხოლოდ ხმა მესმოდა, ზუსტად

პაემანი ეშმაკთან. 2

პაემანი ეშმაკთან.-სანდრა გაიღვიძე მეორე ოთახიდან ნაცნობი ხმის ყვირილი მომესმა, გვერდი ვიბრუნე და საბანი წამოვიხურე. წუთიც არ იყო გასული ოთახის კარი, რომ გაიღო - სანდრა დამაგვიანდება ატიტინდა პატარა მიქავა - მათე გადი! - დ ა მ ა გ ვ ი ა ნ დ ე ბ ა ა

პაემანი ეშმაკთან. 1

9 სართულიანი ბინის სახურავი. ღამის საბურველში გახვეული ქალაქი. ჯოჯოხეთური სიმშვიდე. სახურავის კიდესთან დიდხანს ვიდექი

ჩემი წამიერი პაემანი (დასასრული)

და ალბათ ეს იყო საწყისი წამი,როცა ან მე, ან თავად ის, უნდა მივსულიყავით ერთმანეთთან და ერთი, უაზრო სიტყვა გვეთქვა. თუნდაც სრულიად არაფერი... უბრალოდ რამდენიმე სანტიმეტრით დაშორებულებს, ეს მოულოდნელი ემოცია დაგვეფიქსირებინა და მერე ...

სკოლა (თავი 4)

აი მარიამს ჰქვია დაქალი. სულ გვერდში რომ მიდგას რაც დავიბადე. მარტო ლხინში კიარა, ჭირშიც რომ სულ ჩემთან იყო. რჩევას და დარიგებას მაძლევდა, კარგს და ცუდს მარჩევინებდა. მოკლედ რომ ვთქვათ არც მეტი, არც ნაკლები ჩემს ცხოვრებაში დედის დანაკლის მივსებდა.