ლიპტის რომანი [თავი პირველი]

დათო ყიფიანი ჩემს კლასში ორი წლის წინ გადმოვიდა. თავიდანვე უცნაურად იქცეოდა. ძმაკაცებს არ იჩენდა,არც სხვებთან ჰქონდა კონტაქტი. მხოლოდ მაშინ საუბრობდა,როცა მასწავლებელი რაიმეს შეეკითხებოდა.

ცხოვრებასაც ბედი უნდა (თავი პირველი)

ყველაფერი მაშინ დაიწყო როდისაც მამაჩემი გარდაიცვალა, ეს იყო ჩვენი ოჯახისათვის ყველაზე დიდი ტკივილი მაშინ მე სულ პატარა ვიყავი ყველაფერი ბუნდოვნად მახსოვს მაგრამ მახსოვს როგორი მძიმე ბავშვობა მქონდა.

უნებლიე მოწმე (თავი პირველი)

-ახალი პრობლემა გვაქვს.-უთხრა წინ მჯდომს და რამდენიმე წამში ლილიანა იმავე ადგილას აღმოჩნდა ,სადაც ცოტა ხნის წინ ერთი ადამიანის სიცოცხლე დასრულდა.-ვინ ხარ და საიდან აღმოჩნდი ჩვენს მანქანაში?

ანასტასია*თავი პირველი*

დილით როგორც ყოველთვის ადრე ავდექი,თბილისში წასასვლელად უნდა მოვმზადებულიყავი. ჩემოდანი გამოვიღე და ტანსაცმლის ჩალაგება დავიწყე,ერთი ჩემოდანი არ მეყო,იმისთვის რომ ყველაფერი ჩამეტია და მეორეც გამოვიღე. ორი საათი ჩემი ტანსაცმლის დახარისხებაში გავატარე

საგიჟეთი [თავი პირველი]

შესასვლელში,კედელზე,თეთრად დაწერილ სიტყვებს ძივს ვარჩევ:,, ეს სახლი ქვით ააშენეს.პირქუში მთებიდან ამოცლილი რუხი ქვით.ეს არის სახლი მათთვის,ვინც ვერ ზრუნავს საკუთარ თავზე,ვისაც ხმები ესმის,უცნაური აზრები

თბილისელები ფერადდებიან [ნაწილი პირველი]

-ძაან გულწრფელად რომ გითხრა, საოცარი თვალ-წარბი გაქვს.-იმდენად ბოხი ხმა წაცდა ბიჭს, რომ თითქოს გამიზნულად ნაომ თვალები რამდენჯერმე დახუჭა და გაახილა.-მადლობა-ჩაიჩურჩულა გაკვირვებულმა და პრეზენტაციის

როგორ?სიცოცხლეზე მეტად(თავი პირველი)

გამარჯობათ მე ლუკა ვარ,ქერა თმებით და ცისფერი თვალებით,მყავს ბევრი მეგობარი,მათგან ორს,ნიკას და გიორგის გამოვარჩევ.ნიკა შავი თმებით და ყავისფერი თავალებით,ხოლო გიორგი ყავისფერი თმებით და ყავისფერი თვალებით.მე,ნიკა და გიორგი ასევე ვართ კლასელები და

საუკეთესო მამის საუკეთესო შვილი (ნაწილი მეორე თავი პირველი)

ამ სამყაროში თავს კარგად ვგრძნობდი დემეტრეს ვუყურებდი, თვითონაც მიყურებდა ტირილი მინდოდა მაგრამ, ამაოდ უსულო ადამიანს მგონი მხოლოდ სიყვარული შეუძლია. ჩემი აზრები ერთმანეთში ირეოდა ვერ ვაცნობიერებდი

სოციალური თერაპიის სახლი და ჩემი პირველი მოგზაურობა შვეიცარიაში სრულად

გამარჯობათ მინდა ჩემი თავი წარმოგიდგინოთ.მე ვარ მარიამ კორძაია 43 წლის ვმუშაობ სოციალური თერაპიის სახლში მინდა მოგიყვეთ იმ დაწესებულების შესახებ რასაც სოციალურითერაპიის სახლი ჰქვია.სოციალური თერაპიის

მივიწყებული გრძნობა (პირველი თავი)

თბილი სიო ნელა არხევდა გამჭირვალე,აბრეშუმის ფარდებს.სადღაც შორიდან კი გარკვევით მოისმოდა არეული ხმები.ალბათ ვიღაც ნასვამია,ჩავიბურდღუნე და უკვე მეასედ გადავტრიალდი,თან ბალიში ერთი ხელის მოსმით მოვითავსე თავზე.ხმა უფრო ძლიერდებოდა.გაურკვეველ ბოდვას