პირველი და უკანასკნელი (1თავი)

-ვაჩე-უცებ მიბრუნდა დემეტრე და ძმაკაც შესძახა,მაგრამ პასუხი ვერ მიიღო. -ბიჭო-ახლა დამი შებრუნდა,მაგრამ ისევ იგნორი. -ვაჩეე-დემეტრემ დაუყვირა. -ვერ ხედავ მესიჯობს,არ ცალია თქვენთვის-ანამ დაიჩურჩულა და წინ შებრუნდა. -ყურსასმენები მაიმც არ მაქ გათხრილი

მე - ბედნიერი (თავი პირველი)

საწოლზე ვწვები და ვიხსენებ დღეებს,როცა მე ჯერ კიდევ კარგად ვიყავი,მე - ბედნიერი ვიყავი. მე - ბედნიერი. მე - ლაღი. მე - თავის’უფალი. მე,მე,მე.

როცა მოვკვდი (თავი პირველი (საცდელი))

ბავშვთა სახლში ყოველდღე ველოდებოდით მშობლებს, ყოფილ მშობლებს დ არა მარტო, ზოგჯერ ახლებიც მოდიოდნენ ჩვენი რაოდენობა კი თითქმის არასდროს იცვლებოდა. მე ერთადერთი ვიყავი ვისაც არავინ ეკონტაქტებოდა საშიში ხარო მეუბნებოდნენ

არასდროს დანებდე(თავი პირველი)

წიგნი მოგვითხრობს 15 წლის თინეიჯერი გოგონაზე,რომელსაც დაავადება და პირველი სიყვარული ერთად ეწვევა.ხმას ავუწიე მე.ამასობაში სახლთან მოვედით, დავემშვიდობე და სასწრაფოდ სახლში შემოვარდი

ნატუ-დან ქალბატონ ადვოკატამდე (თავი პირველი)

ჩვენს უბანში,სოლოლაკში,ერთი ბიჭი ცხოვრობდა. სანდრექსა იყო ჟურული. სანდრექსა სხვებისთვის, ჩემთვის - სანი ან სანდრო. ორი წლის,რომ ვიყავი სანდრო უკვე ექვსი წლის იყო,მაგრამ კარგად მახსოვს ჩემი ძმა უბნის “ბირჟასთან” ,რომ ჩამატარებდა ჟურული ყოველთვის

მე მია ( თავი პირველი , საცდელი )

კიბეებზე ნელ-ნელა ავდიარ, წინ და უკან ხალხია, კიბის ქვემოთ კი პოლიცია, ისე უნდა ავიდე რომ ვერაფერს მიხვდნენ... ავედი, ეს უკვე მიღწევაა მაგრამ რომ შეგვამოწმონ? არა, არა მგონია... ყველაფერი ისე გავთალე რომ უნდა გამომივიდეს და იმედია გამოივა...

ჩემს იქით გზა აღარ გაქვს (თავი პირველი) საცდელი

- ეს კი ზვიადის შვილი დემეტრეა - ოჰოო, როგორი სიმპატიური ყოფილა ავალიანების მემკვიდრე, ეხლა ვხვდები, რატომ ემზადებოდა ესე ძალიან თიკო, როგორ უხდებოდა ეს თეთრი პერანგი და მუქი ლურჯი პიჯაკი,

პირველი სიყვარული (15)

დადგა ეს დღეც როცა მე თავი დედოფალი მეგონა,გადავწყვიტე სამი მეჯვარე მყოლოდა ასევე კოტესაც სამი მეჯვარე ეყოლებოდა.ჩემი მეჯვარეები დილით ადრე მოვიდნენ ჩემთან,ჯერ სალონში წავედით შემდეგ ისევ დავბრუნდით სახლში და ჩემი უმშვენიერესი კაბა ჩავიცვი თავზე

ზღვარი (თავი პირველი)

ყოველთვის სხვადასხვა სიტუაციებში წარმოვიდგენდი უნივერსიტეტის პირველ დღეს,მაგრამ ისეთი,როგორიც რეალურად გამოდგა არასდროს წარმომედგინა.თხუტმეტ სექტემბრამდე,ანუ სწავლის დაწყებამდე ერთი დღით ადრე ჩემმა საამაყო ძმამ,რომ აიჩემა კლუბში წავიდეთ,ჩემს

დასასრულის დასაწყისი (თავი პირველი)

კარები გაიღო და ოთახში უცნობი მამაკაცი შემოვიდა, ყველას ყურადღება მისკენ იყო მიპყრობილი, ვერც აგიღწერთ როგორ უხდებოდა ეს მუქი ლურჯი კლასიკური შარვალი და თეთრი პერანგი, ოდნავ წვერით , წაბლისფერი თმა და მწვანე თვალებით, საოცარი ქარიზმა იგრძნობოდა