სამოთხე

უკვე დიდი ხანია ოჯახური ვახშამამი ოჯახურს აღარ გავდა . შვილები რომლებსაც მამის ეშინიათ, ცოლი რომელიც ყოველ წუთს მზადაა შენიშვნისთვის .

სამოთხე დედამიწაზე

უკვე დიდი ხანია ოჯახური ვახშამამი ოჯახურს აღარ გავდა . შვილები რომლებსაც მამის ეშინიათ, ცოლი რომელიც ყოველ წუთს მზადაა შენიშვნისთვის .

"ერთი სამოთხე და ორი ჯოჯოხეთი"

-მარტო იარაღი კი არა,ყველაზე მეტად სიტყვით სიკვდილი არის ძნელი, ბიძიკო,-მამაკაცის წინ მდგომმა მამაკაცმა გადმოინაცვლა ჩვენსკენ.

განგსტერების სამოთხე (35)

-გიორგი სრული მობილიზაცია მთელს რიგებში,მათე დანტე და ენზო იპოვნე..და დაელოდეთ შემდეგ ბრძანებებს!-დემეტრე კაბინეტითად გამოვარდა კარებში სალომე შეეფეთა,რომელიც შეშინებული უყურებდა,მაგრამ ჩვეულებრივად მოქცევა გადაწყვიტა.-საყვარელო! ვიცი პატარძლის

დაწყევლილი სამოთხე (7თავი)

-ღმერთო ჩემო - ლორამ ხელები სახეზზე აიფარა და ტირილი წასკდა. ნასტია იატაკზე უფეროდ იჯდა და წყლიანი თვალებით, ბედნიერებისგან დამუნჯებულ გაბრიელს შეხედა.

დაწყევლილი სამოთხე (5 თავი)

თითი ნიკაპზე შემახო და დახრილი თავი ამაწევინა.-შემომხედე. - თვალები ძლივს გავუსწორე სირცხვილისგან, იღიმოდა - შენ შგიძლია იმ ღამის შემდეგ ჩემთან მხოლოდ საქმე გაკავშირებდეს? იმიტომ რომ შენ თუ შეგიძლია

დაწყევლილი სამოთხე (5 თავი)

ის ღამე ნარინჯისფერ-ვერცხლისფერი იყო. ერთდროულად ცხელი და ცივი - მზიანი და მთვარიანი. ორი სამყაროს ამოხეთქვა იყო. ფანჯრის მიღმა ვერცხლისფერ განთიადში ნარინჯისფერი ღრუბლები მოჩანდნენ... მთვარეს მზე ცვლიდა. ეს იყო განთიადი არა მხოლოდ ერთი დღის, არამედ

დაწყევლილი სამოთხე (4 თავი)

–მორჩა... უნდა წავიდე... – ძლივს ეშვებოდა ჩემს ტუჩებს და გახშირებულ სუნთქვას ამოყოლილი ჩურჩული მესმოდა. –ახლა? – კოცნას ვაგრძელებდი, მეგონა თუ შევეშვებოდი მომცილდებოდა,წავიდოდა და ისევ სიცივეში დამტოვებდა.

დაწყევლილი სამოთხე (3 თავი)

-დამცინი? - სიცილით მომიბრუნდა და ჩემი სახე ხელებში მოიქცია.ხელი მისი პიჯაკის ბოლოსთვის არ გამიშვია, მეშინოდა, რომ წავიდოდა, და ისევ სიცივეში დამტოვებდა. მე მის გარეშე ყოფნის არ მეშინოდა, სიცივის მეშინოდა, რომელსაც სულში მიტოვებდა.როცა ახლოს იყო

დაწყევლილი სამოთხე (2 თავი)

ბრაზი მახრჩობდა მინდოდა ყველაფერი დამელეწა ირგვლივ. ეს რაღაც საშინელი გრძნობა იყო, თითქოს ჩემი სული ეს მთლიანად ბრაზი იყო და სხეულში არ ეტეოდა, გამოღწევას ლამობდა და სიმწრისგან კანი მეწვოდა. მთელი ღამე ამ ყველაფერზე ფიქრში გავატარე. ერთადერთი