სასჯელი. თავი 8.

-შენს ლამაზ და ლურჯ თვალებში ვხედავ გრძნობა ისევ ისეთი თბილია და სიყვარულით სავსე ისე როგორც პირველი ნახვის დროს იყო, მაგრამ ნუთუ ჩვენ ორმა დროს ვერ გაუძელით თუ მე არ ვივარგე შენს გვერდით ამ დიადი გრძნობისთვის.

სასჯელი. თავი 7.

-ამ ლაბირინთსაც გავივლით და სწორედ ამ ლაბირინთის ბოლოში ვიპოვით სიმართლეს. როდესაც სიტყვები არ გაქვს თვალებს ხუჭავ და ფიქრობ, ხელი მანქანიდან გადასწია და დუმილის წუთები თითებ შორის  გაპარულ ქარს გაატანა და დაიკარგა. რანი ვართ ადამიანები ჩვენი

სასჯელი. თავი 6.

ძილში ჩაესმოდა წვიმის ხმა და ბედნიერი იყო არ უნდოდა გაღვიძებოდა, უნდოდა წვიმის ხმა დაუსრულებლად მოესმინა და ამ წვიმის ხმაში ძველი ლამაზი მოგონებებით ყოფილიყო მთელი დღე თვალებდახუჭული, მაგრამ საათის ისრები ძალიან ჩქარა მოძრაობენ და წუთები ძალიან

სასჯელი. თავი 5.

-იმ ადგილებში დავდივარ სადაც არასოდეს არ ვყოფილვარ და მინდა სადმე შეგხვდე შემთხვევით როგორც მაშინ, მაგრამ  უკან იმედგაცრუებული ვბრუნდები. ერთმანეთთან მხოლოდ ერთი ღამე გვაკავშირებს და იმ ღამის მოგონებები დარწმუნებული ვარ შენც ისე გაწუხებს როგორც მე.

სასჯელი. თავი 4.

არ ვიცი რატომ ვფიქრობ დაუსრულებლად შენზე და რატომ ვერ ვსვამ წერტილს, ალბად იმიტომ რომ შენზე ფიქრია დაუსრულებელი. იმ დილიდან დღემდე დარწმუნებით შემიძლია ვთქვა, რომ ბოროტი ზღაპარია ცხოვრება.

სასჯელი. თავი 3

სიგიჟემდე მოსწონს თეთრი თხელი მაისური მის ტანზე და  ღილებს შორის როგორ მოჩანს მისი თეთრი კანი  სავსე მკერდით და  მოსწონს მოკლე იუბკის ქვეშ მისი ჩამოსხმული ფეხები. ლამაზი თვალებიც მოსწონს დიდი წამწამების ქვეშ დაჩრდილული და ტუჩები ოდნავ სველი, რბილი

სასჯელი. თავი 2.

რა არის იმ ადამიანის სიცოცხლე რომელსაც მეგობარი არ ყავს. თქვენ რატომ მიყურებთ დაჭყეტილი თვალებით, რა გგონიათ მთვრალი ვარ? არა, მაგრამ სათქმელი მინდა ბოლომდე ვთქვა და ხო რას ვამბობდი? დიახ, თქვენ ჩემი მეგობრები არ ხართ, ჩემი დები ხართ და თქვენ  ჩემში

სასჯელი. თავი 1

შეეცადა, შეეცადა ყველაფერი დაევიწყებინა და დიდი იყო სურვილი სიკვდილის სპეტაკ ბილიკს ვახოსთან ერთად გაჰყოლოდა აქაც ხელი-ხელ ჩაკიდებული, მაგრამ ეს ყველაფრი შორეულ წარსულში დარჩა და თავად კი საყვარელი ადამიანის დაკარგვით ტკივილმა უჯრედ-უჯრედ დაშლილი და

ჩემი სასჯელი ხარ (14 თავი)

ალექსანდრე დროდადრო ანას გახედავდა ხოლმე და მის სახეს აკვირდებოდა, რომელზეც არავითარი ემოცია, არავითარი გრძნობა და არავითარი შიში არ იკითხებოდა

ჩემი სასჯელი ხარ (13 თავი)

ანა მაშინვე მოწყდა თორნიკეს ტუჩებს და თვალებში ჩააცქერდა, ძალიან დაიძაბა ბიჭი მისი შეშინებული და დაბნეული მზერის გამო, ამიტომ რამდენიმე ნაბიჯი უკან გადადგა