კორსაკოვის სინდრომი ანუ ამნეზია (1 თავი)

„მონატრება ყველაზე საშინელი ფორმაა,როდესაც ხარ მასთან და გრძნობ,რომ ის არასდროს იქნება შენი“ _გაბრიელ გარსია მარკესი- გამოფხიზლებისთანავე მხოლოდ

,,ამოჩემებულობის" სინდრომი

გამწვავებულ წყვეტილ ფორმებში ვლინდება ვლინდება, რომელსაც ვუწოდებ წუთიერ აკვიატებასაც კი. შეიძლება ითქვას, რომ წუთიერს არაუშავს, მაგრამ ჩემი აკვიატება, როცა თვეობით გრძელდება შემდეგ სულაც არ მეცინება, შემდეგ ვეძებ ახალ ობიექტს ყურადღება რომ

ვამპირის სინდრომი (დასასრული)

ყველანი მზად ვიყავით,საუკეთესო იარაღი გვქონდა,მაქსიმალურად ფრთხილად უნდა ვყოფილიყავით,არავინ იცოდა ზემოთ რა გველოდა.არავი იცოდა რასთან მოგვიწევდა გამკლავება... ზემოთ ბიძიამ და ერთ ერთმა დაცვის წევრმა აგვაცილეს,საიდუმლო კარიდან გავედით,დაახლოებით 10

ვამპირის სინდრომი (6)

გარეთ ჯერ კიდევ არ მიშვებდნენ,რაგან ჯერ კიდევ მოუმზადებელი ვიყავი.ყოველდღე ვარჯიშები,წრვთნები,ძალიან მკაცრი რეჟიმი იყო,მაგრამ მე არ ვიღლებოდი,განსხვავებით ჩემი თანამებრძოლებისგან,5 საუკეთესო მებრძოლი ვიყავით,აქეან მხოლოდ მე ვიყავი გოგო,და თან

ვამპირის სინდრომი (5)

მეგონა ყველაფერი მეჩვენებოდა,მაგრამ როგორღაც ჩემს ტვინს ჯერ კიდევ შერჩენილი ჰქონდა,ამიტომ ასე თუ ისე ვხვდებოდი სადაც ვიყავი.ჯარისკცები დამტრიალებდნენ თავზე,ხმის ამოღებას ვერ ვახერხებდი,ვერც ვინძრეოდი,არაფერი შემეძლო რომ როგორმე მათთვის მეკითხა რა

ვამპირის სინდრომი (4)

მთელი ღამე თვალი არ მომიხუჭია,ძალიან მეშინოდა რომ გარდაქმნა დამეწყებოდა,მაგრამ ალექსი მარწმუნებდა რომ მხოლოდ ნაკაწრები მქონდა და ასე მალე გარდაქმნ არ დამეწყებოდა.

ვამპირის სინდრომი (3)

მას შემდეგ, რაც ალქსიმ ატლანტას შესახებ მოგვიყვა,იმედი მოგვეცა,მაგრამ ატლანტამდე მისასვლელი გზა ძალიან რთული იქნებოდა ამას ყველა ვაანალიზებდით

ვამპირის სინდრომი (2)

მსოფლიო უდიდესმა შიშმა და პანიკამ მოიცვა.დაავადება დედამიწის ყველა ნაწილში გავრცელდა.ადამიანები თავი გადარჩენისთვის იბრძოდნენ,ყოველივე ამას ისიც ემატებოდა,რომ დაავადებულებს ძალიან კარგი ინტუიცია გააჩნდათ.ძალიან სწრაფად მოძრაობდნენ,დაავადება ჯერ

ვამპირის სინდრომი (1)

ყოველ ადამიანში არსებოს ბოროტი ძალა,რომელიც მის დამონებას ცდილობს,ზოგჯერ ეს ძალა ძალიან ძლიერია და სამუდამოდ იმონებს ადამიანს. ახლა 2018 წელია,პროგრესის ეპოქა,მე ჯეინი მქვია და 18 წლის ვარ,მაგრამ ვერ ვიტყვი რომ მსგავსად ჩემი თანატოლებისა მეც

დაბნეულობის სინდრომი (2)

-ლილუ ხო? -აჰამ - თავი დაუქნია და საათი ჯიბეში ჩაიდო -დემეტრე ჯიშკარიანი - ხელი გაუწოდა გოგონას -ლილუ ჭავჭავაძე - თვისი ხელი შეაგება მაგრამ მაინც ვერ მიხვდა რატომ უბღვერდა ასე ძალიან უკვე ნაცნობი "უმნშ პიროვნო" -კარგი ლილუ სად მიდიხარ? -სახლში -