მთებს იქით სიყვარულია! 9

-მე? რატომ?-ვითომც ვერ ვხვდები რას მეუბნება!-ნინა, რა სულელი ხარ!-მეუბნება ალექსანდრე.-გმადლობ! მაგრამ არამგონია იმ გოგოსავით სულელი ვიყო, სარძლოდ, რომ შეგირჩიეს!-ვეუბენბი და ჩემი მართლაც, რომ სულელი თავი კი ვერ ხვდება, რომ ალექსანდრე შეამჩნევს,

მთებს იქით სიყვარულია! 8

-რასაკეთებ? რაიყო შენც ჩახუტება მოგინდა?-გაცეცხლებული ვარ. არა უფრო სხვა რამ მაწუხებს რაა? ეს არც მე ვიცი. -კი მომინდა!-თვალს მიკრავს.-ოღონდ შენი!-ოდნავ ირონიულად მეუბნება და წინ მიდის. მე კი უკან ვრჩები. ცოტა დაბნელდა, ახლა კი მახსენდება, რომ ეს

მთებს იქით სიყვარულია! 7

ერთი პატარა ქვას ვხედავ. ჯობს იქ დავჯდე. თოვლისგან ვფერთხავ და ვჯდები. მთა მიღიმის, მაგრამ რატომ? მას მოღუშული ღრუბელიც ჰყვება ღიმილში. როგორ მინდა ახლა ჩემს მშბლებს ვესაუბრო, მაგრამ ისინიც ალბათ ციდან მიღიმიან.

მთებს იქით სიყვარულია! 6

ხელში მიყვანს და კლდეებზე იკვლევს გზას. მე დამორცხვილს, ჩაქინდრული მაქვს თავი და ფეხის ტკივილისგან ვტირი. როგორია, ახალ გაცნობილ ბიჭთან, ფეხი მოიტეხო და იმედია ფეხი მოტეხილი არ არის , ხელში აყვანილი მიჰყავხარ. მაგრამ რადროს ეს არის!

მთებს იქით სიყვარულია! 5

ბინდ-ბუნდში ძვლივსძვლივპბით ვხედავ შავ თვალებს. -სად ვარ? -მადლობა ღმერთს!-მხოლოდ ახლა ვცნობ ალექსანდრეს.-დაწექი, შენთვის ადგომა არ შეიძლება, არ ინერვიულო! -თუ მოვკვდები იცოდე რომ შენი ძალიან მადლობელი ვარ!-ვამბობ და სიცილი ტირილში გადამდის

მთებს იქით სიყვარულია! 4

თვალებს ვახელ და საათის ისარი რვას უჩვენებს. გარეთ ბარდნის და მთებთან საამო ნოსტალგიას ქმნის. ლელას გადავხედე. ჯერ კიდევ სძინავს. ავდექი, კარადსთან მივდივარ და თბილ ტანსაცმელს ვიღებ. გარედან ქურთუკს ვიცვამ და თოვლიან მიწაზე გავდივარ.ტყისკენ

მთებს იქით სიყვარულია! 3

სახლში შევედით და გაყინულს სითბო მეცა. ლურჯი გადასაფარებლით იდგა დივანი და მის წინ პატარა ხის მაგიდა. გვერდზე პატარა კამოდი იდგა, სადაც მოძველებული რადიო იდო. თაროზე ძველი წიგნები ეწყო. კედელზე ყავისფერ ჩარჩოში მოხუცებული ქალის სურათი

მთებს იქით სიყვარულია! 2

მე და ლელა, დიდრონი მთების წინ ვდგავართ, სიამაყით და სილამაზით, რომ არიან ბოძებულნი. ,,თეთრი საბანი", რომ გადაუხურავთ და კიდევ ერთი ლამაზი სამკაული შეუმატიათ. მართლაც, რომ დაგვადუმა მე და ჩემი მეგობარი, მშვენიერმა და სანატრელმა

მთებს იქით სიყვარულია!

მე და ჩემს არაბიოლოგიურ დას გვინდა, რომ მთები ,,დავიპყროთ." მთებს, რომ ვუყურებთ, გარშემო ყველაფერი გვავიწყდება და სიამაყის გრძნობა გვეუფლება. მლაშე სითხითაც, ბევრჯერ დაგვისველებია ვარდისფერი ლოყები. აბა, სხვა რა უნდა მოგივიდეს ადამიანს,

ის არის ჩემი სიყვარულია - სრულად

12 წლის ვიყავი პირველად , რომ შემიყვარდა ალბათ სისულელეთ მიგაჩნიათ არა ? ხო ახლა მეც თქვენსავით ვფიქრობ სიყვარული , რომელიც მართლა სიყვარული მეგობა თურმე არაფერი მსგავსი არ ყოფილა . ნათლად ხარშავს გონება იმ დისკომფორტს რასაც მასთან ყოფნის დროს