ამა სოფლის თავადისგან ნასამართლები

კვლავაც ღუბლები, გარეთ ისევ ნაწვიმარია,უფოთლო ხეებს, ამძიმებენ შავი ყვავები ევროპის ცენტრში, ამინდიც კი საზიზღარია,სადღაც ჩქარობენ, უსამშობლო, ხალხის მასები მეც თითქოს ვგევარ უფოთლო ხეს ყვავებ დასეულს,

სოფლის ნობათი [9 დასასრული]

ღიმილით შეჰყურებდა მონატრებულ სილუეტს გოგონა. სახეზე ღიმილი აღბეჭდვოდა დემნასაც, მაგრამ თათულის არ უყურებდა. დროდადრო მის მუხლებზე დაკრეფილ ხელებს ეფერებოდა, მაგრამ მაინც არ უყურებდა. მერე თათულისაც ჩაეძინა. მშვიდად ეძინა, ან რატომ არ უნდა

სოფლის ნობათი [8]

თებერვლის ბოლომდე სოფელში იყო და მართლა ფიქრობდა. „იმედია დროებით გემშვიდობები“ - გამუდმებით დემნას სიტყვები უტრიალებდა თავში და არარ იცოდა როგორ მოქცეულიყო. ერთი მხრივ ენატრებოდა, უნდოდა მასთან შერიგება, უნდოდა დაეჯერებინა მისთვის, მაგრამ მეორე

სოფლის ნობათი [7]

ბევრი ხალხი არ იყო, დრო და დრო მიდიოდნენ და კიდევ უფრო ცოტანი რჩებოდნენ. ხუთნიღა შემორჩნენ ბოლომდე. დილის ექვს საათზე გარეთ გამოსულებმა შენიშნეს, რომ მთელი ეზო გადათეთრებულიყო. ბედნიერმა ახედა ცას თათულიმ, მერე ხელები წინ გასწია და ღიმილით დააკვირდა

სოფლის ნობათი [6]

ზედმეტად მოუხერხებელი იყო სავარძელი დასაწოლად, მაგრამ მაინც მოთავსდნენ. ფეხები სავარძლის თავზე დააწყო, თავი დემნას მკერდზე ედო. მართალია, დემნა არაკომფორტულად იყო, თუმცა არაფერს ამბობდა. მთელი ღამე თათულის ყურება და მისი ძილის დაცვა, მეორე დღეს

სოფლის ნობათი [5]

სახლის გარეთ, ბანზე იყო მოწყობილი სამზარეულო. ორი დიდი ჯამი იდო მაგიდაზე, გვერდით დასარეცხი ჭურჭელი, იქვე სარეცხი ჟელე და ღრუბელი. სათლი ცარიელი იყო. ეზოში გავიდა, ჭა მოშორებით ჰქონდათ და ჭისკენ გაემართა. ამოსაღები სათლი ჭის თავზე იდო, თავი ახადა და

სოფლის ნობათი [4]

დილა კარგი განწყობით დაიწყო, მზიანი ამინდი, ჩიტების ჟღურტული და მეტი რა უნდოდა. ხალათი მოიცვა, თმები შეიკრა და სამზარეულოში გავიდა. სულ ღიღინით დაიწყო ყავის მომზადება. იცოდა წყვილიც მალე გაიღვიძებდა. საუზმეც მოამზადა, სენდვიჩები, თეფშებზე დაალაგა და

სოფლის ნობათი [3]

უნივერსიტეტიდან გამოვიდა, ირაკლის შეხვდა და სეირნობით გაუყვნენ გზას რუსთაველისკენ. ცოტა ხანს ისეირნეს და საბოლოოდ Coffesta-ში შევიდნენ. სასიამოვნო გარემო, მშვიდი მუსიკა და ყავის არომატი. საკუთარ შეკვეთასთან ერთად მეორე სართულზე ავიდნენ.საკუთარ

სოფლის ნობათი [2]

ერთი კვირა გავიდა. ამ ერთ კვირაში გზებიც ისწავლა, ჯგუფელებიც უკეთ გაიცნო, ბიბლიოთეკაში მეცადინეობასაც მიეჩვია. იმ საღამოს რატომღაც დიდი მასალა ჰქონდა სასწავლი, ბიბლიოთეკიდან მეგობართან წავიდა და იქ გააგრძელეს მეცადინეობა. შებინდებული იყო, რომ

სოფლის ნობათი [1]

ყველაფერი კარგად იყო, ძალიან კარგად. ყველას ახარებდა თათულის წარმატება, ბებოს, პაპას, მშობლებს, მეზობლებს. უეცრად კი პრობლემა გამოიჩხრიკა, სად უნდა ეცხოვრა თათულის? მარტო ცხოვრებას გამორიცხავდნენ მშობლები, თავიანთ ერთადერთ გოგონას მარტო ვერ