ყველაფერი კარგად არ მთავრდება!... (სრულად)

ახალი სახლი, ახალი გარემო, მეზობლები. იდეალურია! მანქანა დანიშნულების ადილზე გავაჩერე, გადმოვედი და საბარგულიდან ჩემოდნები გადმოიღე, გარშემ მიმოვიხედე და "პადიესდში" შევედი, მეორე სართულზე ავედი ჩემი ჩემოდნებიანად, გასაღები კარებს მოვარგე და სახლში

კიდევ ერთი შეცდომა (სრულად)

**** - ნია, ხვდები მაინც რას მეუბნები? - ვხვდები - ცხოვრებას რომ საკუთარი ხელით ინადგურებ მაგასაც ხვდები? ასე ვერ მოიქცევი ნია... საკუთარი თავი თუ არ გეცოდება სხვებზე მაინც იფიქრე,ხომ იცი რომ დედაშენი ვერ გადაიტანს ... - ნია, ნია მოიცადე! ჯერ არ

მწერები (სრულად)

საღამო იყო. არც დღე და არც ღამე. ზუსტად შუაში. მოთეთრო-მოლურჯო ღრუბლებით სავსე ცა. ლამპიონებიც უკვე აენთოთ.

მონატრება, ტკივილი, სიყვარული (სრულად)

ერთი თვე ხდებოდა რაც ელე მონასტერში ცხოვრობდა. თავს მშვენივრად გრძნობდა. დემე გამწარებული ეძებდა მას მაგრამ ვერსად პოულობდა. შემთხვევით ელეს ანალიზის პასუხი იპოვა და მიხვდა რომ ცხოვრების სიყვარულს კარგავდა. განადგურებული იყო, ეშინოდა იმის დაჯერების

ზღვა ვერ გასცდება ნაპირებს..! (ნაწილი I სრულად)

გავცქეროდი ჩაშავებულ,ნაცრისფერ და ტალღებადიდებულ ზღვას.ხოდა ჩავალაგე ტანსაცმელი,ვიყიდე მატარებლის ბილეთები და ყველას ხვეწნის თუ მუდარის მიუხედავად მანც წავედი.რა მინდოდა?!რას ვერჩოდი ჩემს თავს?! ალბათ შინაგანად ვეძებდი.შინაგანად მინდოდა და ამიტომ

აივნებიანი ამბავი (სრულად)

ყოველდღე ასე ვუყურებდით და გვეზიზღებოდა ერთმანეთი. მან იცოდა, რომ მე ვიყურებოდი მისი კორპუსის ყველა ფანჯარაში, როგორც გიჟი, შეშლილი, საკუთარი ცხოვრების არმქონე გოგო მასზე ბევრად მუქი ფერის კანით და არანაკლებ მტრული მზერით.

კოქტეილი (სრულად)

სიახლის დამატება მომინდა და შემდეგ შეფასებების წაკითხვა, ამიტომ გთავაზობთ ჩემს არც თუ ისე ძველ ისტორიას! *** ეკლესიაში ჯვარს ვიწერთ და ღვთისმშობლის ხატთან სანთელს ვანთებ. დიდ მადლობას ვუხდი, ეს ბედნიერი წუთები რომ გამომაცდევინა. ეკლესიიდან,

ოხ სიყვარულო (სრულად)

სამი ბავშვით ქუჩაში ვიდექი და ჩემს ცხოვრებაზე ვფიქრობდი. საერთოდ რატომ გამაჩინა ღმერთმა? რატომ მოვევლინე ამ წყეულ ქვეყანას? ნუთუ იმისთვის რომ მუდამ მარტოობასა და უბედურებაში ვყოფილიყავი? -დედიკო მცივა

მეორედ (სრულად)

კისკისის ხმა ჩამესმის და მინდა სმენადაქვეითებული ვიყო ... ვუყურებ როგორ ეხვევა წითელთმიანი ქალი დათოს და მინდა ბრმა ვიყო ... მიღალატა ... გონება ერთი და იმავეს მიმეორებს . წონასწორობას ვერ ვიცავ და თავის შესაკავებლად კედელს ვეყრდნობი.

ბედის ბრალია!(სრულად)

‘რამოდენიმე წამში შენი კარამელი იმ ქვეყნად წავა’ ოთახიდან გავვარდი,ყველაფერი ბრუნავდა,გული ისე მიცემდა მეგონა გამისკდებოდა მალე,ტელეფონზე ნომერი სულ ხელის კანკალით ავკრიბე,გამეთიშა,ნერვიულობისაგან ხელები გამიოფლიანდა და ძლივს ავკრიბე თავიდან