მეთექვსმეტე მზე [სრულად]

ვგრძნობ, რომ მთელი ცხოვრება ვისაც ველოდი, თვალწინ მიკვდებოდა და ხელის განძრევა ვერ მოვახერხე. შემზიზღდა ადამიანები, რომლებიც ჩემს მზეს, მეთექვსმეტეს ასე თავგანწირვით უყვარდა. საკუთარი დაკარგა და მათ მიუძღვა. მე კი?

ჟურნალისტი ერთი თვით (სრულად)

⁃ სხვანაირადაა საქმე. “წიგნივით “უნდა დავწერო იმ ბიჭზე , ყველანაირი დეტალი უნდა ვიცოდე მასზე. ერთი თვე მაქვს დრო , თუ ვერ მოვასწრებ სამსახურიდან გამიშვებს და ხომ იცი ჩემი ხელფასი როგორ მჭირდება.⁃ ფუ,ნაგავი.მოასწრებ აბა რას იზამ

მათანელ 18+ /თავი 2/

"- შენ იმედი ხარ, რომელიც არასოდეს არ უნდა ჩაქვრეს.- თქვა ქშენით მათანელმა ისე, რომ თან არ წყვეტდა ჩემს თვალებში ყურებას. ალბათ სწორედ ეს იყო, ის ერთადერთი სიყვარული, რომელსაც ორივე დიდხანს ვეძებდით. "

მათანელ /პროლოგი/

- ზოგჯერ სულაც არ არის საჭირო ადამიანები ერთმანეთს სცნობდნენ.- თქვა მათანელმა და თავისი თლილი ხელებით თმები გვერდზე გადაიყარა.

საბედისწერო ქალი (სრულად)

ისეთ მონატრებას განვიცდი,რომ ვერ მეგონა,თუ არსებობდა ამაზე მეტი. სამყაროს ერთი დასალიერიდან გამოწოვილ ტკივილებს მთელ სულზე ნაკაწრებად ვგრძნობდი და სისხლად მომდინარე მოგონებები ძალიან ღრმა, მტკივნეულ ნაკვალებებს მიტოვებდა.

როცა მეოცნებე კვდება, რა ემართებათ ოცბებს?! /სრულად/

"- ყოველთვის მინდა მე შენს თმების სურნელს ვგრძნობდე... ნეტავ კი დადგება ეს დღე ოდესმე?- მიტივტივდება გონებაში ედის სიტყვები, რომელიც მუდამ ჩემი ცხოვრების თანამგზავრი გამხდარიყო ამდენი წლის გასვლის მიუხედავადაც.- მიყვარხარ, მარიამ..."

ჩემს ცხოვრებას ტკივილი ჰქვია... /სრულად/

"ადრე ძალიან მეშინოდა სიკვდილის... ახლა ყალბი ადამიანების გარემოცვაში ყოფნის მზარავს... როგორ მინდა არც ერთი პიროვნება არ მიდიოდეს შენი სამყაროდან, როდესაც ის შენად მიიღე... როგორ არ მინდა ვუყურო ჩემს ჩამოღვენთილ ოცნებებს, რომლებიც მათ

უშენოდ არ მინდა! (სრულად)

საშინელად, თავყბა მონგრეულად ცხელოდა და თავყბა მონგრეული გადაადგილდებოდნენ ქუჩაში ადამიანებიც. სიცხისგან ნერვებ დაკარგული, ლანძღვით მიიწევდა სახლში იოანა კალანდაძე,ისე ლანძღავდა ზაფხულს თითქოს ვინმე მართლა სულიერი იყო მის გვერდით.ქოთქოთით ავიდა

გატაცება კავკასიონზე (სრულად)

-მე მაინც ვფიქრობ, რომ იმის უარყოფა, რასაც ვგრძნობთ, ნაწილებად გვშლის და ნელ-ნელა კიბოსავით გვკლავს. ერთი შანსი გვაქვს ადამიანებს. მუხლების მოკვეთამდე უნდა ვიბრძოლოთ იმისთვის, რაც გვიყვარს, რადგან ამ სამყაროში ერთადერთი რაც გვეკუთვნის ჩვენივე

პრინცი ამირი (სრულად)

თავიდანვე იცოდა, რომ რაღაც დიდი თავგადასავალი ელოდა, როცა ჩანთა აიღო და ტანსაცმლის ჩალაგება დაიწყო დუბაიში გასამგზავრებლად. აქ აღარაფერი აკავებდა, რადგან ორი ადამიანი, რომელიც მისთვის მთელს სამყაროს წარმოადგენდა სამუდამოდ მასთან იქნებოდნენ. და თუ