ჩემთვის გაჩენილი-ნაწილი II (სრულად)

-გონებაშიც არ გაივლო ბავშვის მოშორება,თორემ ,მართუშკას გეფიცები,მთელი ცხოვრება ვერცერთს ვერ გვნახავ!

თუ იპოვი გზას (სრულად!)

მერიემი საშინლად გაწითლდა. ჩანთას ხელი დაავლო და თავქუდმოგლეჯილი გავარდა აუდიტორიიდან. მსგავსი რამ არასოდეს დამართნია. სკოლის პერიოდშიც კი არასოდეს დაუყენებიათ კუთხეში. მთელი კურსის წინაშე შერცხვა და ბოღმა ყელში მოაწვა.

მის მკლავებში (სრულად)

გავბედე, გავბედე და წამოვედი. მოვკიდე ჩემ ბარგს ხელი და გამოვუყევი გზას. თან ვფიქრობდი, ალბათ რომ არა ბავშვი ვერც ვერასდროს გავბედავდი ამას.

ამნეზია (სრულად)

არ მახსოვს... მხოლოდ ის ვიცი რომ ვსუნთქავ. ისივ კი არ ვიცი რისთვის,უბრალოდ ვსუნთქავ. რადმინდა ასეთი სიცოცხლე, თუ ყოველი წამი იშლება ჩემი მეხსიერებიდან. რომ მოვხუცდები(თუ მოვა ეს დრო)რა მექნება მოსაყოლი?ან ვის მოვუყვები

წარწერა კედელზე (სრულად)

"შენ ჩემზე დგახარ"ეწერა კედელზე... ძირს დავიხედე, პარალელურად ბავშვების კივილის ხმა მესმოდა, თუმცა უბრალო ემოციებს მივაწერე, ჩემს უბანში გამბედაობით არავინ გამოიერჩეოდა..."ჩემი თავი მოდის სხვა ოთახიდან, მიიხედე" მივიხედე და

-რა ბანალურია! (სრულად)

იოსების სახლი აქვე აღმოჩნდა და სულაც არ გამიკვირდა არავინ რომ არ მიპასუხა კაკუნზე, ბრახუნზე და ზარზე.ბოლო გამოსავალი ისევ ის ვიღაც მეგობარი მრჩებოდა.ზარი რომ გავიდა თითქოს ამოვისუნთქე-გისმენთ-გაისმა ბოხი და ნამძინარები ხმა ტელეფონში

კადრი წარსულიდან (სრულად)

ის დედის ერთა იყო, მარტოხელა დედას მის გარდა სხვა არავინ ჰყავდა, არ მითქვამს რომ ფშავიდან იყო? ის მთის შვილი იყო, თავისუფლების მოყვარული, ქალაქი სულს უხუთავდა... ზაფხული დამთავრდა და უნდა დაბრუნებულიყო, მე კი... მე კი შემეშინდა, აქამდე ისე

მხოლოდ ერთი ღამე /სრულად/

სანდროს მის წელზე ჰქონდა ხელი მოხვეული და ყელს უკოცნიდა -გოგო რომ არ არის რა უნდა ვქნათ ? -მეოთხეზეც უნდა ვიზრუნოთ ... ხომ ხედავ რა კარგი გამოდის სულ რამდენიმე კომპონენტია საჭირო -მე , შენ და მხოლოდ ერთი ღამე!

გულისცემა (სრულად)

ჩვენი კავშირი ყოველგვარ წესებს რომ არღვევდა,ჩვენც ვიცოდით.. რომ გავგრძელდით და ხალხში ერთად გამოვჩნდით,ჯვარს გვაცვეს ლამის.

უკანასკნელი ოცნება (სრულად)

თვალი რომ გავახილე უკვე ვიგრძენი რომ სუნთქვა მეკვროდა, ჰაერი არ მყოფნიდა. გავიხედ-გამოვიხედე , სიბნელეა, არც რამის ხმა ისმის, წამოწევაც კი ვცადე ,მაგრამ უშედეგოდ, ვერაფერს ვგრძნობ. ვხვდები რომ რაღაც რიგზე ვერ არის.