ნოემბრის სუსხიანი საღამო იყო...

ოქტომბრის სუსხიანის საღამო იყო,მაგრამ იმდენად კარგად,თბილად ვიყავი შენთან,რომ შენივე სითბოს გარდა ვერაფერს ვგრძნობდი. იმ დღეს,იმ ღამით,იმ წამს პირველად შევეხე შენს დაძარღვულ ხელებსა და ხელს. შენ თავი ჩემს კისერში გქონდა ჩარგული და

საშინელი წყვილი (სრულად)

-ხომ თქვი,რომ აქაურობა არ მოგწონს. შეგიძლია წახვიდე. -მაგრამ სად? არ ვიცი ადგილი,სადაც ყოფნა მომეწონებოდა. -ყველას აქვს ისეთი ადგილი,სადაც ბედნიერი იქნება. უფრო სწორად,სადაც შეძლებს საკუთარი თავის შეცნობასა და შეყვარებას.

მენდე! გულს არ გატკენ.... (სრულად)

- მაოოო, მაო რა გჭირს თვალი გაახილე მაოოო, გთხოვ ნუ მაშინებ . (ამის გაგონებაზე ინსტიქტურად გავაღე კარი და ჩაბნელებული კოლიდორი გავანათე. მაო კარს მოყუდებული მჯდარა ძირს და როგორც კი კარი გავაღე უკან გადმოვარდა, რასაც ჩემი ყვირილი მოყვა,

მეც შემიყვარდა (სრულად)

ცხოვრება მოულოდნელობით აღსავსეა. ის თავისი რიტმით მიედინება მაშინაც კი როცა ყველაფერი დაგეგმილი გაქვს. ის სასტიკად გვეთამაშება და ამ თამაშში რაც პირველად ხდება არ გვავიწყდება: პირველი შემოხედვა, პირველი ღიმილი, პირველი აღელვება, პირველი სიყვარული,

უცნობი (სრულად)

დამღლელი სამუშაო საათების შემდეგ გზის განახლების მიზნით გადათხრილ პეკინის ქუჩას აფთიაქში ალერგიის წამლის ყიდვის მიზნით მივუყვები. სარემონტო პროცესის გამო ჰაერში მტვრის განუსაზღვრელი სიმაღლე თავისუფლად დანარნარებს და ადგილობრივი მოსახლეობის სრულ

კვამლში გახვეულნი (სრულად)

თანამედროვე ცხოვრება, ადამიანების თანმდევი მუდმივი სტრესი და მისგან თავის დაღწევის მცდელობა. უკანასკნელი ძალებით მოკრებილი გადარჩენის ინსტიქტი და ცხოვრებისკენ იმედით მობრუნება... ძლიერი ადამიანების ბრძოლა ცხოვრებისეული სირთულეების დასაძლევად...

სივრცე (სრულად)

საკუთარ არსებაში ხეტიალით, გრძნობებისა და შეგრძნებების შესწვალით, გათავისებით, მართვით სულისა და გონების მორჩილებით, ენის წვერზე მომდგარი სიტყვების უკუგდებით, სიბრაზის დახშობით,

მგალობელი (სრულად)

თვალისმომჭრელი მზის სხივები კი მასზე ეცემოდნენ და ფერადი შუქი ეკლესიაში იკვლევდა გზას. ან იატაკზე იკარგებოდა,ან ვიღაცის სახეს ამშვენებდა. შემდეგ,თვალი ფრთხილად ჩამოვაყოლე მინას და ახლა უკვე,კიდევ ერთხელ დავაკვირდი მგალობლებს. ყველას მოვავლე თვალი.

დედამიწისხელა თვალება გოგო (სრულად)

პრინციპში შეიძლება ითქვას რომ მათ ურთიერთობას სულაც არ ჰქონია უცნაური დასაწყისი, უფრო მეტიც, ჩვეულებრივი ბანალური ისტორიაა: გაცნობა რეპეტიტორთან, თითქმის ერთ წლიანი რუტინა, მეცადინეობა, ხუმრობა, ერთად გავლილი სახლამდე მისასვლელი გზა და

უჩინარი {სრულად}

დედის წასვლის შემდეგ როგორ აღარ სთხოვა ბეჭედს,დააბრუნეო,მაგრამ ამაოდ. ახლაც სცადა,თუმცა მხოლოდ იმიტომ,რომ მოსწონდა იმედის პატარა ნაპერწკლის შეგრძნება. კვლავ ჯიბეში დააბრუნა და გაუხდელად მიწვა საწოლზე. დილით ,უფრო სწორად,შუადღეს,როდესაც