სიმპათიური სტუმარი ( 17 თავი)

აი გათენდა კიდეც. ჩემდაგასაკვირად მაშინვე გამეღვიძა. მოვემზადე და კომპიუტერს მივუჯექი. ჯერ რვის ნახევარი იყო, ლექცია კი ათზე მქონდა. საავამყოფოში იქედან წავიდოდი. გადავწყვიტე რომ უნივერსიტეტში ჩემი მოტოციკლეტით გავსულიყავი. მთელი ეს დრო გაბროს

სიმპათიური სტუმარი ( 16 თავი)

ისევ ჩვენ გვიყურებდა ყველა. -მისვია რამე?- გაბროს გავხედე ეჭვნარევი და მხიარული თვალებით. -კი... სილამაზე.- მითხრა და გამიღიმა. ჩვენებისკენ გავწიეთ. ანიმ და მარიამ რასაც ქვია დამახრჩვეს.

სიმპათიური სტუმარი ( 15 თავი)

იქ ჩამძინებია. გაბრომ კი გაუღვიძებლად წამომიყვანა. - სულ ხელშიაყვანილი მოგყავდი? - რავი მანქანით არ გამჭირვებია, თან იმდენად მძიმეც არა ხარ. - ცუდი ბიჭი ხარ! - მაშინ შენც ცუდი გოგო გამოდიხარ, რადგან მე შემიყვარე. - მითხრა და თვალებში შემომანათა

სიმპათიური სტუმარი ( 13 და 14 თავები)

თვალები გავახილე და ჩემი ოთახი ვიცანი. ყველაფერი გამახსენდა, ყოველი წამი. მეტკინა... მინდოდა იმ ველურის სიბინძურე მომეშორებინა. შხაპის ქვეშ დავდექი. ვითვლიდი რამდენჯერ გავიქაფე სხეული, მერე თვლა შევწყვიტე.საბოლოოდ გამოვედი მაგრამ ჩემს გულზე არსებული

სიმპათიური სტუმარი ( 12 თავი)

რომ გავიღვიძე უკვე ათი საათი იყო. გამთენიისას ჩამძინებია. უფროსთან დავრეკე და შესვენება ავიღე. ვფიქრობდი გაბროზე, ჩვენს პრობლემებზე. ვწყევლიდი იმ კაცს რომელმაც ეს მტრობა წამოიწყო.მაგრამ გაბროზეც გაბრაზებული ვიყავი, რა ვერ გაიგო რომ მხოლოდ მასთან

სიმპათიური სტუმარი ( 11 თავი)

ორი დღე გავიდა ჩემი და გაბროს შეხვედრის შემდეგ. გუშინ ისევ შევხვდი. როცა ჩემთანაა მეჩვენება რომ სინდისის გრძნობა აწუხებს. მუდამ ჩაფიქრებულია. პრობლემები აქვს, ეს ვიცი მაგრამ რა პრობლემები-ეს არა. მინდა დავეხმარო. რამოდენიმეჯერ ვკითხე რა აწუხებდა,

სიმპათიური სტუმარი ( 10 თავი)

ერთი კვირა გავიდა ჩვენი შეკრების შემდეგ. უფრო სწორად რომ ვთქვათ, მას შემდეგ რაც გაბროს მისამართი გავიგე.მთელ დრეებსა და ღამეებს საავადმყოფოში ვატარებდი. ეს არის ადგილი, სადაც ყველა ჩემი საფიქრალი მავიწყდება და მთლიანად, სხვა ადამიანების დახმარებაზე

სიმპათიური სტუმარი ( 9 თავი)

ორი კვირაა გასული რაც დავბრუნდი თბილისში. ჩვეულებრივი დღე ივლისისა. ღამე ისევ საავადმყოფოში გავატარე. რთული გრაფიკი მაქვს. ღამით საავადმყოფოში ვრჩები, ჩემთვის განკუთვნილ კაბინეტში ვიძინებ. ჩემი ხუთოთახიანი ბინის აქტიური სტუმარი არ ვარ.

სიმპათიური სტუმარი ( 7, 8 თავი)

ტელეფონის ხმამ გამაღვიძა. თვალები რომ გავახილე ისევ არ იყო გათენებული. საათს დავხედე, ღამის ორი საათი იყო. ტელეს დავხედე, მესიჯი იყო უცნობი ნომრიდან. პირველი გაბრო ამომიტივტივდა გონებაში.– ‘ შენი სახლის გვერდზე, ბუჩქნართან გელოდები’ რამოდენიმე წამი

სიმპათიური სტუმარი ( 6 თავი)

რომ გამეღვიძა უკვე 21 საათი იყო. – ‘ მარია რას ვაპირებთ? ‘– მივწერე და ტანსაცმელი გამოვიცვალე, ამასობაში პასუხიც მოვიდა. – ‘ გოგო თითქმის ყველას ეზარება გასვლა, თან გვიანი და უბრალოდ ჩემთან შევიკრიბოთ.’