სულის გარდაცვალება

ლექსზე ღამით, რომ ვფიქრობ თვალში ღვარად ცრემლი მაჩნდა,დიდ ტკივილში მე ვიბრძოდი,რომელიც რომ შენით გაჩნდა.წამით მინდა ტკივილები სიყვარულად რომ ვაქციო,ამიტომაც ვიღიმები სითბომ სევდა, რომ დაძლიოს.მახსენდება შენი სახე სითბო შენგან მინაღები

ჩემი სულის ნაწილი

ეს პატარა ჩანახატი მივუძღვენი ჩემს მეგობარს, რომელიც ძლაიან მიყვარს. ზოგს ჰგონია რომ ჩვენ შეყვარებულები ვართ და სინამდვილეში არანაირი მეგობრობა არ არსებობს ჩვენს შორის, მაგრამ ასე არ არის. ჩვენ გვიყვარს ერთმანეთი ისე როგორც მეგობრებს უყვართ

სულის მეგობარი

-ისევ უყვარხართ? -რა თქმა უნდა. -მე მჯერა, რომ ცხოვრებაში ყველა ადამიანი ვიღაცისთვის იბადება, სწორედ, ასეთი ადამიანი ვიპოვე, თუმცა ჩვენ ერთად აღარ ვართ.

სულის კივილი

და ისე ჟღერდა სახელი შენი, ვით სულთამობრძავს აღმოხდა ლოცვა...

სხეულისა და სულის გარდატყდომა

ყოველთვის როცა ჩემს ცხოვრებაში გარდატყდომის დრო ათვლას იწყებს, მე ვხდები ყოველგვარად სხვა ქმნილება, ჩემს ადგილს ჩემივე სხეულიდან ლანდათ გამოყოფილი სიბნელე იკავებს, ეს არ არის, ზოგადი წინასიტყვის მასალად გამოთქმული სიტყვა

შენი სულის მელოდია (მეექვსე თავი)

ლანას წასვლიდან ორი კვირა გავიდა. მასზე არაფერი ვიცოდი და ეს ჭკუიდან მშლიდა. არ მინდოდა მეფიქრა, რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო. თუმცა ეს ერთადერთი არა იყო, რაზეც ნერვიულობა მიწევდა. ჩემი ძალები აღარ მემორჩილებოდნენ. მათი კონტროლი არ შემეძლო. თავიდან

შენი სულის მელოდია (მეხუთე თავი)

მართალია, ჩემი ცხოვრება ერთი-ორად გართულდა, თუმცა ეს სულაც არ მათავისუფლებს იმ ვალდებულებისგან, რომელსაც "ახალი წლის საჩუქრების ყიდვა" ჰქვია. თანაც ნიკოლასიც მოვა და მისთვისაც რამე უნდა ვიყიდო. მე და ლანას ტრადიცია გვაქვს. ახალ წელს შოკოლადიან

შენი სულის მელოდია (მეოთხე თავი)

-დედაჩემი წყლის მმართველი იყო, ამიტომ მე მხოლოდ ნახევრად ვფლობ ამ სტიქიას. მისი მხოლოდ მესმის. -გასაგებია და... ალექსანდრე ხომ სინათლის სამეფოდანაა? ანუ მას ჰაერის მართვა შეუძლია? -რამდენადაც ვიცი არა. მითხრა, რომ სამხედრო სასწავლებელში დადიოდა და

შენი სულის მელოდია (მესამე თავი)

-ცოცხალი ხარ?-მეკითხება შეშინებული ალექსანდრე. რა თქმა უნდა, ხედავს, რომ ჯერ კიდევ ვსუნთქავ, მაგრამ, როგორც ჩანს, ეს რიტორიკული კითხვაა. -მადლობა-ძლივს ვამბობ და ჯერ კიდევ ვახველებ. -სიარული შეგიძლია?–ხელს მიწვდი დასახმარებლად. -კი, კარგად

შენი სულის მელოდია (მეორე თავი)

–დაწყნარდი! მე ვარ–ვენებში სისხლი მეყინება, ნაცნობი ხმის გაგებისას. მოპირდაპირე კედელთან ჩერდება და ხელს პირიდან მაშორებს. ახლა მას გარკვევით ვხედავ. –დაინახე?–ვეკითხები ხმამაღალი ჩურჩულით. –ჩუმად! –ეს... ღმერთო, ეს რა ჯანდაბაა?-მისაწ*ლებული ხმით