ტყვე

ერთი ჩვეულებრივი საღამო თბილისში... გზებს მუდამ ძრავის ხმა ახმაურებს, ხალხის გაუთავებელი საუბარი და ბავშვების ჟრიამული ქალაქური ცხოვრების თანმდევი ფორიაქია... თუმცა გოგონას, რომელიც გზას მარტო მიუყვებოდა ხეებს შორის, არაფერი ესმოდა...

წარსულის ტყვე (IV)

-თინათინ ნოზაძე. -კარგი თინათინ, მე ვინ ვარ თუ იცი? -ბატონი ირაკლი. -ოჰ, რა საჭიროა ასეთი ფორმალობა, შეგიძლია ბატონო დამიძახო.

წარსულის ტყვე (III)

-არ ვიცი,ალბათ იმიტომ რომ მიყვარს...-რატომ გიყვარს?-რატომ? ვერ გეტყვი,შემიძლია გითხრა მასში რა მიყვარს,ალბათ ის,რომ მისი ღიმილი ტუჩებიდან არ იწყება... ჯერ სითბო იღვრება მის თვალებში,საოცარი სითბო,ხანდახან წუხილიც

წარსულის ტყვე (II)

-ამას რატომ მიკეთებ ? იკითხა ჩახლეჩილი ხმით... -რას გიკეთებ? მოგონებებიდან გამოერკვა გეგი... -რატომ მირთულებ ცხოვრებას? მითხარი რატომ? თითქოს ცივი წყალი გადაასხეხო... გოგონას ხელი შეუშვა და ნახევარი მეტრით მოშორდა. -მაპატიე... ალბათ უკვე დროა

წარსულის ტყვე (I)

ყველაფერი წლების წინ, ძალიან მარტივად დაიწყო. მათი შეხვედრის დღეს არც თოვდა და არც შხაპუნა წვიმა აგრილებდა ჩვენს მიერ ფეხით ნატკეპნ დედამიწას... ჩვეულებრივზე უფრო ჩვეულებრივი დღე იყო. მხოლოდ ერთი გოგონა შეეპყრო უცნაურ ღელვას, განა იოლია მეხუთე

გრძნობების ტყვე (დასასრული)

ეს არის საბოლოო მესამე თავი,ამით დასრულდა ჩემი დაწერილი ისტორია.ისტერიკა დამემართა გიჟივით ვტიროდი. ცდილობდა დავეწყნარებინე და მომხუტებოდა,მაგრამ ხელებს ვიქნევდი,ცრემლებს ვერ ვიკავებდი, უცებ ტუჩებზე დამაცხრა,ისე ვნებიანად მკოცნიდა დამავიწყდა

გრძნობების ტყვე 2

მეგობრებო, ეს ამბავი რეალურად მოხდა, ყველა დეტალი ნამდვილია,მხოლოდ სახელები შევცვალე.ამის შემდეგ 1წელი გავიდა წამებაში. მთელი წელი გიორგი ცდილობდა ჩემთან დაახლოებას, მე უარით ვისტუმრებდი

გრძნობების ტყვე

გრძელდება, მიუხედავად ჩვენი განსხვავებული ხასიათისა, შეიძლება თამამად ითქვას რომ არასდროს გვიჩხუბია. ანი ყოველთვის შეყვარებული დადიოდა,ჩემგან განსხვავებით, მე არასდროს მყოლია შეყვარებული. ერთ მშვენიერ დღეს ჩემმა დაქალმა გამომიცხადა, რომ ერთი ბიჭი

ტყვე (დასასრული)

– მე შენ მენატრები. – ჩემ ყელში ჩარგო თავი და ისე ამოიჩურჩულა. – ყოველთვის, მაშინაც კი როცა ასე ახლოს ხარ. – გავშეშდი, ასეთი გულწრფელი და ემოციური პირველად იყო. – მეშინია... შენი ნახვის მერე პანიკურად მეშინია რომ ერთხელაც ეს ყველაფერი დასრულდება.

ტყვე (თავი 4)

– აქედან წავიდეთ და სახლში ვილაპარაკოთ. – უხერხულად აწურულ ამალის გადახედა და შეეცადა ოთახიდან გავეყვანე. – ხელი გამიშვი! სახლში არ წამოვალ... გავიბრძოლე კიდეც, მაგრამ არაფერი გამომივიდა. ჩემი სახლიდან გაყვანა და მანქანაში ჩასმა არ გასჭირვებია.