უკანასკნელი თოვლი

90-იანი წლები. არვიცი, ეს წლები ზოგისთვის ტანჯვა იყო ზოგისთვის ტკბილი მოგონებები... ჩემთვის კი ორივე ერთად. 17 წლის ვარ და თბილისის ერთ-ერთ ეზოში ვცხოვრობ სადაც ვერასდროს მოიწყენ. ყოველ საღამოს უამრავი ბავშვი იყრიდა თავს ერთად რათქმაუნდა მათ მეც

უკანასკნელი სიტყვა

ის ღამე ყველაზე ცივი და გრძელი აღმოჩნდა.თქვენ გგონიათ ლილიანს ეძინა?არა.მხოლოდ მარტინის მშვიდი სუნთქვა ისმოდა,აქა-იქ გზაში ვიღაც გულიანად გადაიკისკისებდა ან ეტლის ბორბლის ხმა დაარღვევდა მყუდროებას. თენდებოდა,მზემ როგორც იქნა საშინელი ღამის

უკანასკნელი სიტყვა-2

-მთვრალი ვარ?არა მე არ ვარ მთვრალი,მე ცხოვრება მათრობს,ეს აუტანელი გაჭირვება!!!ტომს ისტერიული ტირილი აუვარდა,მარტინსაც გაეღვიძა ისიც მწარედ ატირდა.ლლიანმაც ვეღარ მოითიმინა, მის გულში დაგროვილმა ემოციებმა ერთხმად იფეთქა და ისიც იატაკზე დაემხო,შემდეგ

უკანასკნელი სიტყვა

ტრრრ!ტრრრ! მაარებელიც ჩამოვიდა,თან ჩამოიტანა მტვერი,ხალხის ყაყანი და აურზაური.ზოგი ლაყბობდა ზოგი იცინოდა,ხოგიც კი სიგარეტს აბოლებდა,აქა-იქ დაძრწოდნენ მსუბუქი ყოფაქცევის ქალები და კლიენტებს ეძებდნენ.ვისკის არაყის და შმორის სუნი გამეფებულიყო ვაგზალში.

უკანასკნელი გაფრენა [5]

აღარ დაუყოვნებია ნინას, ლურჯი თვალები სუსტად, მაგრამ შეძლებისდაგვარად კვლავ შეანათა მის სახეზე დაშტერებულ მეგობრებს. ბენდელიანს მოეჩვენა, რომ ნინას ზღვა აღარ იყო ისეთი მუქი. ტკივილს ვეღარ გრძნობდა ნაკანი, აღარც სხეული უცახცახებდა და აღარც ფრჩხილები

უკანასკნელი გაფრენა [4]

–ვცდილობ დავინახო, რომ არც ისეთი უკანასკნელი ხარ, როგორც თავს მაჩვენებ. – გულწრფელად გაუღიმა ნაკანმა და საბამ იგრძნო, როგორ მიაღწია ნინამ ჰუმანურობის პიკს. მაზოხისტურად უნდოდა, რომ საკადრისი პასუხი მიეღო ნინასგან .. უჩვეულო სიმშვიდით აგრძნობინებდა

უკანასკნელი გაფრენა [3]

-რა იყო, ავადმყოფი ხარ?! - გაეცინა ბიჭს და კიდევ ერთხელ დაარტყა ღრმა ნაფაზი. ნაკანმა იგრძნო, როგორ დაემატა ნიკოტინის სუნისგან ჩამწვარ სხეულს, კიდევ სხვა რამ, რომლის ტკივილის სიძლიერესთანაც წამით ვერ მოაღწევდა კვამლისგან გამოწვეული სხეულის წვა.

უკანასკნელი გაფრენა [2]

შესანიშნავად შეამჩნია ლოლაძემ, როგორ გადმოალაგა ნინამ ათიოდე ჭიქა იმისთვის, რომ მაინც და მაინც გვირილებიანს მიწვდომოდა, მის ბავშვურობაზე გაეღიმა და მზერა ლამაზად მოხატულ ჭიქას გაუშტერა. –რატომ მაინც და მაინც გვირილები?! – ღიმილნარევი ტონით

გაორება (თავი 1.უკანასკნელი გზა )

იმ დილით ზუსტად ისეთი ამინდი იყო,როგორიც ბებიას უყვარდა.წინა საღამოდან მოყოლებული შეუჩერებლად წვიმდა,ქუჩები თითქმის დატბორილიყო,წვიმისაგან დამძიმებულ მიწაზე ფეხის ყოველი დადგმისას ორმოები კეთდებოდა,რომლებიც წყლით ივსებოდა,შემდეგ კი ბუშტებიანი

უკანასკნელი გაფრენა [1]

-არ მინდა, რომ ასეთს გიყურებდე! - ბრძანებას უფრო ჰგავდა მისი სიტყვები, ვიდრე რაიმე გადაწყვეტლებისკენ სწრაფვას და პრობლემის ერთობლივად მოგვარებას - მოგვარდება, ხომ იცი. -ნუ მაიმედებ ნინა, ჩემს გაფუჭებულ საქმეს აღარაფერი ეშველება! - გოგონას