ობლად დარჩენილი ქუჩა (1 თავი)

ჩემს ოთახში, ლოგინზე ვწევარ და ვცდილობ ვისუნთქო. თითოეული ჩასუნთქვა გულს მიკაწრავს. ფანჯარა გამოვაღე და ჰაერი ხარბად ჩავისუნთქე. „მე იმდღეს მოვკდი, როცა ჩემი არ იწამე“ ჩავიჩურჩულე და ყვითელი ფოთლებით მიმოფანტულ

ნუცუბიძის ქუჩა (თავი 7) +18

- ესეიგი მიდიხარ?- ისეთი უინტერესო ტონით კითხა თიკამ ლამის ტირილი დაიწყო, მყუდრო ბარში ისხდნენ, ხალხის სიმცირით გამოირჩეოდა, მუქი ტონალობები ჭარბობდა, კუთხეში ისხდნენ და ისე საუბრობდნენ. - ასე გამოდის... ნუ ჯერ არვიცი...- სიტყვებს თავს ვერ აბამდა

ნუცუბიძის ქუჩა (თავი 6)

არ თქვათ ეხლა პატარააო, თორემ თავს მოვიკლავ. ისედაც ძლივს ვასწრებ (მაპატიეთ არ ვწუწუნებ) უღრმესი მადლობა რომ კითხულობთ და მელოდებით...

ნუცუბიძის ქუჩა (თავი 5)

ვიცი ისეთი მოკლე თავია... იმედი მაქვს მაპატიებთ, დაგვიანებას მერჩია პატარა თავი დამედო და დავდე... მომდევნოს ცოტა დააგვიანდება და ვრცელი იქნება, იმედი მაქვს მოგეწონებათ.

ნუცუბიძის ქუჩა (თავი 4)

ხარზე ჰყავდა მიკრული, ეს ურცხვი კი ყელში და ყველა იმ ნაწილში კოცნიდა სადაც მიწვდებოდა. საპირფარეშოსთან მდგარს სისხლი თავში ააწვა, მაგრამ არაფერი შეიმჩნია ცარიელი სკამისკენ წავიდა და მარტოსულად ჩამოჯდა. კიდევ ერთხელ გახედა, მოკლე შორტსა და ტოპში

ნუცუბიძის ქუჩა (თავი 3)

არასოდეს მოწონდა ტიტეს მსგავსი ტიპები. და რატომ? რამე აკლდა? გარეგნობა? ჭკუა? განათლება? მაგრამ ერთი იყო! საშინლად ცანცარასთან ერთად ისეთი ფიცხი გახლდათ, როდის აფეთქდებოდა და ყველაფერს ცეცხლს წაუკიდებდა არავინ იცოდა,

ნუცუბიძის ქუჩა (თავი 2)

არც გადამიხედავს ისე ვდებ, შეცდომებისთვის მომიტევეთ თუ არა და კომენტარებში გამოხატეთ, იმედია მოგეწონებათ... შეფასებებს ველოდები მაინტერესებს მოგწონთ თუარა ან გავაგრძელო საერთო დადება? გადატვირთული გრაფიკის გამო ვეცდები ყოველდღე დავდო დღია რომელიმე

ნუცუბიძის ქუჩა (თავი 1)

- რა ჯანდაბაა?- ჟანგბადის ბალონის დანახვაზე უცბად წამოიწია, მაგრამ ისე დაეხვა თაბრუ გატოკების საშუალებაც არ ჰქონდა. ისეთი დაღლილი იყო თეთრ კედლებს მოავლო თვალი და წამლების სუნი ყელში ამოაჯდა. ყოველთვოს უკვირდა ამ ბუნებით

ნუ წახვალ (1)

ბოლოს და ბოლოს დგება მომენტი, როდესაც კარი უნდა დავხურო. გამოფიტული და დასევდიანებული ვჯდები სავარძელზე და ცრემლებს თვალებიდან ჩამოცურების საშუალებას ვაძლევ. მერე მეღიმება. ვიღიმი და მონატრებასთან ერთად ჩემს გულში იმედის პატარა ყლორტი იწყებს

პეკინის ქუჩა (6)

მარიაი თავის ადგილას მივიდა მაგრამ იქ არავინ დახვდა..თვითონაც ვერხვდებოდა რატომ უნდადა ასე ძლიერ გუგას ნახვა,რატომ ვერ იშორებდა მასზე ფიქრებს თავიდან,რატომ დაინახა ან საერთოდ რატომ იყო გუგა დღეს იმ გოგოსთან ერთად.. მაგრამ ხვდებოდა რომ ეს მისი ბრალი