"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (ნაწ. II, თავი 2)

საღამოს, როცა კარგად მოილხინეს და შეზარხოშებული ბიჭები დააწვინეს გოგონებმა, სუფრის ალაგებას შეუდგნენ. მხიარულ ამბებს ყვებოდნენ, რაც იცოდნენ ერთმანეთზე და რაც არ იცოდნენ. უცბად თავბრუ დაესხა ნატროშვილს, იგრძნო, რომ თავზე კონტროლს კარგავდა.

შენ ჩემი გახდები?!.... (თავი 4)

სული ტკიოა გედენიძის ქალს..“ასე როგორ მომექცა ღმერთო? რა დავუშავე ასეთი?!“ გედენიძემ იცოდა,რომ ტყუილად ბაქი-ბუქობა არ უყვარდა ნაკაშიძეს და ის აუცილებლად ატკენდა,ყოველ დღეს გაუმწარებდა.უკვირდა ისიც თუ რამ შეცვალა ასე ნაკაშიძე,რამ გააცხოველა?!,ის

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (ნაწ. II, თავი 1)

– ეუ, ლუკა! მთელი ღამე რომ არ დამაძინე, არ გეყო, კიდევ ნერვებს მიშლი? – გაბუტულმა გამოწია ტუჩები წინ. – ახლა მთელი წელი ეგ უნდა მასაყვედურო? – ნაწყენმა ჩაილაპარაკა, წამოდგა და კარისკენ წავიდა. – ღირსიც იქნები! – მიაძახა და ისევ საწოლზე დაემხო.

შენ ჩემი გახდები?!..... (თავი 3)

ეს პირველი კოცნა იყო,ნინუცას პირველი კოცნა.ვნება მორეული კოცნიდა ალექსი ნინოს წითელ, დაბერილ ტუჩებს,ნინო უძალიანდებოდა,მაგრამ დაღალა მალევე გაძალიანებამ და მანაც დაუკოცნა ტუჩები ნაკაშიძეს....ალექსი,მეტსადამეტს ითხოვდა ნინოს ტუჩებისგან,ხან ზედა ტუჩს

შენ ჩემი გახდები?!.... (თავი 2)

ცხოვრება ვერაგია,ვერაგიამეთქი ხომ ვამბობ,მაგრამ ამისთვის ყველა მკიცხავს.... არავინ იცის რას მოუტანს ის ისედაც ტკივილისგან დასნეულებულ ადამიანებს.ასე მოხდა ნინუცა გედენიძის ცხოვრებაშიც,ისეთი რამ მოუტანა ვერაგმა ცხოვრბამ რასაც ვერასდროს

ჩემს ქორწილში შენ იქნები პატარძალი! (სრულად)

ჩემს თავს ვეკითხები, თუ ბოლოს როდის ვიგრძენი თავი ყველაზე კარგად, როდის გამეცინა ყველაზე გულიანად და როდის ვგრძნობდი თავს ყველაზე ბედნიერად. თუმცა ყველა ამ კითხვაზე პასუხი ერთია: მაშინ როდესაც შენთან ერთად ვიყავი.“

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (10, დასასრული)

ან, ისევ ძველ თემას ვუბრუნდები... ხვალ შენ თეთრ კაბას ჩაიცმევ, ანგელოზი ხარ და ფრთებს შეისხამ, და მე ამ ბედნიერ დღეს ვერ ვიქნები შენთან... ვერა ფიზიკურად, თორემ ახლა მეც ისევე მიცემს გული, მირბის და მიხტის, მწიწკნის და მაწამებს, როგორც შენ და რადგან

შენ ჩემი გახდები?!.... (თავი 1)

ცხოვრება ერთი დიდი მოულოდნელობაა,როცა არ ელი მაშინ შემოტრიაალდება შენსკენ და დაიწყებს შენი მიმართულებით სწაფ,მშფოთვარე და მღელვარე დინებას,მაგრამ საინტერესოა მოგიტანს კი ეს დინება ადამიანს რაიმე სასიკეთოს?! თუმცა შესაძლოა ცოტახნით გაგაბედნიეროს

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (9)

- იმიტომ, რომ უკანასკნელმა გარემოებებმა იქონია გავლენა! - მაშინ, ჩუმად ვიქორწინოთ... - ისევ ჩურჩულზე გადავიდა, თითქოს კვლავაც კონფიდენციალურ ინფორმაციას გასცემდა. - ჩუმად? - ეცინებოდა ისევ, სახე კი უაზროდ ენამებოდა ცხელი ცრემლებით.

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (7,8)

ბევრი ყოყმანის შემდეგ, თხელი ჟაკეტი შემოიცვა და უთქმელად დაეშვა კიბეებზე. შეზარხოშებულ ხალხთან არ ჰქონდა ახსნა-განმარტებების ჩამორთმევის თავი. რამდენიმე სართული შეუჩერებლად ჩაირბინა და გასასვლელს მიახლოებულმა, ოდნავ მოუკლო ტემპს.