თამ-თა (ჩემეული) სრულად

სამი ადამიანის ცხოვრება,რომელთა გზებიც შემთხვევით იკვეთება.რანაიარი დღეა დე..სსასოწარკვეთილმა წარმოთქვა ლიქოკელმა.თამთას ორომოცი,დიტოს დაკრძალვა და ლევანის წლისთავი..

ჩემეული

გაჰყურებ თვალუწვდენელ ჰორიზონტს და ელი როდის შეღებავს მზე ღვინისფრად ცასა და ზღვის მცირე მონაკვეთს.პროცესის დაწყებისას მზის სხივები შენშიც აღწევს და შინაგან სამყაროს ოქროსფერი ელფერით შემოსავს.

''უცნობი ქალის წერილი'' (ჩემეული გაგრძელება)

,,მწერლის წინ აღიმართა ქალის უხილავი სახე და იმ ქალზე ფიქრმა შეიპყრო, როგორც შორეულმა მუსიკამ.’’ ახსენდებოდა ნელა, მაგრამ მაინც, ლამაზი ქალიშვილი..

ჩემეული!

ცუდი ამინდი არ არსებობს.მთავარია შენ როგორ მიიღებ მას იმ წუთას ან როგორ აღიქვამ მათში არსებულ უცნაოურობასა თუ მრავალფეროვნებას.ისიც მნიშვნელოვანია განსაკუთრებით რომელი სეზონი გხიბლავს,რადგან იმ სეზონზე ყველაფერი გახარებს,თითქოს არ აძლევ ქაოსს

ჩემეული...

რამოდენიმე დღეც და ზამთარი კარს გაიხურავს.მართალია ჯერ კიდევ ზამთრის თვეა,მაგრამ გაზაფხულის სიახლოვე იგრძნობა.მის გასაოცარ სურნელს ვგრძნობ... მზემ გამოანათა.გაათბო არე-მარე,გაათბო ადამიანები და მათი შინაგანი სიცივისგან გაყინული

ჩემეული...

მსიამოვნებს ის ფაქტი,რომ შემიძლია გარემოს ვარდისფერი სათვალეებით ვუცქირო.ყოფილა მომენტები როდესაც ეს სივარდისფრე გაფერმკრთალებულა და ნაცრისფერი ელფერი გადაკვროდა ყველაფერს თუმცა მცირე დროით.ახლა კი ყველა ვარდისფერთან მიახლოებული ხილის ფერი მიყვარს:

ჩემეული 3

ერთფეროვნება-სულ,მუდამ ერთ ფერში ცხოვრება,უცვლელი მომენტებითა და ერთდაიგივე თითქოს მოსაბეზრებელი დღეებით.ამ ერთმანეთის მსგავსი დღეების შემჩნევის შემდეგ ვიწყებთ წუწუნს,ვსაუბრობთ მის სისაშინლეზე და უარყოფითობაზე.ვინდომებთ ფერად სამყაროში

ჩემეული 2

ყინავს.თოვლის ფიფქები ერთმანეთზე ეცემიან და დიდ მასას ქმნიან,ათეთრებენ არემარეს.არავინაა გარეთ.მანქანებიც არ მოძრაობენ და ზუზუნით არ აყრუებენ არე-მარეს.ბუნება მარტოა.თოვლის დიდი რაოდენობის გამო ხეები დამძიმებულები არიან და წელში მოხრილნი

ჩემეული

ვზივარ ირგვლივ სიმწვანე სიჩუმე... ყურთასმენას მხოლოდ ფოთლების ნაზი შრიალი სწვდება და ალაგ-ალაგ ფრინველთა საამური გალობა ისმის. ვფიქრობ.

ჩემეული არაფერი არ დარჩა ჩემში...

გადის დღეები უღიმღამოდ, ერთფეროვნულად... ვხვდები ცოტაც და ეს ცხოვრება ჭკუიდან შემშლის, დავემსგავსები გამოფიტულ არარაობას... დღეს ყველაფერი გაფერმკრთალდა, გარდაისახა... უკვე ვხვდები, რომ ჩემეული არაფერი არ დარჩა ჩემში...