ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 8)

-მოსალოცად გვქონია საქმე-ისევ ისეთი ტონით წარმოთქვა დემეტრემ და ლექსოს მხარზე ხელი დაკრა. -აუ იმდენი რაღაც გვაქ დასასველებელი დაგვტბორავს ჩემი...-სერიოზულად თქვა უჩამ რაზეც ყველა 2 წუთი ვფიქრობდით. -აუ დებილია ეს-წამოიყვირა ბესომ და ლუდს დასწვდა.

ჩემი ლამბერსექსუალი [3]

სახლში სრული ქაოსი იყო.პირველი რაც გავიგონე ბებიაჩემის ტირილი იყო.ჩემი ძმა და მისი ძმაკაცები თავჩაღუნულები იდგნენ შემოსასვლელში.გულში ძალიან ცუდმა აზრმა გამიელვა.კარებში აყუდებულ ჩემ ძმას ხელი ვკარი და ოთახში შევვარდი.ყველაფერი

შენზე ოცნებებს ვეღარ იტევს ჩემი სამყარო...

როგორც ყველაზე დიდი სიყვარულის ისტორიის ავტორი, შექსპირი ამბობდა – სიყვარულს თვალებით ვერ დაინახავ და ჭეშმარიტ გრძნობას ლაპარაკი არ შეუძლია. ის კი ფაქტია, რომ სიყვარულზე, სიყვარულის ირგვლივ და მის გარშემო ყველა წერს, ფიქრობს და ამბობს.

ალერმუს პრაიდი, ანუ ჩემი ცხოვრების შემცვლელი [2]

- მატრიცა მოგვეცი ბრიყვო გოგოვ! - დამიყვირა დონემუსმა და ტყვიები დამჯშინა. ადგილს მოვწყდი და მაიკისკენ წავედი, რომლის მდებარეობას დიდი სამხედრო თვითმფრინავები ამტკიცებდნენ.- ელ, ქვა მომეცი. - უცებ ამოაძრო ყუთი და პინცეტით აღებული გამომიწოდა.

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 7)

დემეტრეს სახეს რომ შევხედე, წინასწარ შემეცოდა ბესო. -მეგონა შენი ცემა არ დამჭირდებოდა ისე გაიგებდი ჩემს ნათქვამს, მაგრამ ეტყობა შევცდი!-გავიგე ჩემი „ბოროტის“ მშვიდი ხმა, მისი ისეც ბოხი ხმა უფრო დაბოხებოდა და ტანში ჟრუანტელმა დამიარა. პირველად

ჩემი ლექსები

მე შენზე ტრფობამ დამაწერინა ეს ლექსი შენ წაიკითხე ეს ლექსი და გაგეღიმა მე გკითხე -რატომ? შენ კი მითხარი -იმიტომ მაშინ გითხარი როგორ მიყვარხარ!

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 6)

კიბეებზე რომ ჩავდიოდი დემეტრეს და უჩას ხმა გავიგონე, უჩამ რომ შესძახა „მიყვარხარ დემეო“ კინაღან იქვე ჩავიკეცე სიცილით, კი ვიცოდი რომ ჩემ ძმას ნორმალური ძმაკაცები არ ჰყავდა, მაგრამ ეგრე ცუდად თუ იყო მათი საქმე არ ვიცოდი...

ალერმუს პრაიდი, ანუ ჩემი ცხოვრების შემცვლელი

- ალერმუუუს! - ხმის ჩახლეჩვამდე დავიყვირე და დანგრეულ, ნახევრად დამწვარ ტრეილერს ამოვეფარე, რათა რაკეტა ამეცილებინა. - დეივ! გადმოაგდე! - ათიოდე მეტრით შორს, მანქანას ამოფარებულს გავძახე. მოქნილად გადმომიგდო დიდი, ორ ლულიანი იარაღი. - მიკა! -

ჩემი სიცოცხე

ჩემი სიცოცხლე, სიცოცხლეს არ ჰგავს, უშენოდ მზეც კი აღარ ანათებს. საკუთარ თავზე ვბრაზდები ახლა, რადგან გიპოვე, რადგან დაგკარგე. დღეს ეს სიცოცხლე სიცოცხლესა ჰგავს, მაგრამ სიცოცხლის ხალისი გაქრა, არა არ გაქრა მე შენთან დამრჩა, რაც სიცოცხლეში მიყვარდა,

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 5)

ამ ფიქრებიდან კი ლექსოს ხმამ გამომიყვანა. -თამუ გაიცანი ეს ჩემი ძმაკაცია დემეტრე წერეთელი, დემე ეს კიდე...ნუ იტოკში იცი რაა...- ჩემმა ძმამ ჩაიცინა და ორივეს რიგრიგობით გადმოგვხედა. -სასიამოვნოა-ამოვიბყრტყუნე ისე რომ ჩემი ხმა მე თვითომ ძლივს გავიგე