ჩემი ლექსები

მე შენზე ტრფობამ დამაწერინა ეს ლექსი შენ წაიკითხე ეს ლექსი და გაგეღიმა მე გკითხე -რატომ? შენ კი მითხარი -იმიტომ მაშინ გითხარი როგორ მიყვარხარ!

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 6)

კიბეებზე რომ ჩავდიოდი დემეტრეს და უჩას ხმა გავიგონე, უჩამ რომ შესძახა „მიყვარხარ დემეო“ კინაღან იქვე ჩავიკეცე სიცილით, კი ვიცოდი რომ ჩემ ძმას ნორმალური ძმაკაცები არ ჰყავდა, მაგრამ ეგრე ცუდად თუ იყო მათი საქმე არ ვიცოდი...

ალერმუს პრაიდი, ანუ ჩემი ცხოვრების შემცვლელი

- ალერმუუუს! - ხმის ჩახლეჩვამდე დავიყვირე და დანგრეულ, ნახევრად დამწვარ ტრეილერს ამოვეფარე, რათა რაკეტა ამეცილებინა. - დეივ! გადმოაგდე! - ათიოდე მეტრით შორს, მანქანას ამოფარებულს გავძახე. მოქნილად გადმომიგდო დიდი, ორ ლულიანი იარაღი. - მიკა! -

ჩემი სიცოცხე

ჩემი სიცოცხლე, სიცოცხლეს არ ჰგავს, უშენოდ მზეც კი აღარ ანათებს. საკუთარ თავზე ვბრაზდები ახლა, რადგან გიპოვე, რადგან დაგკარგე. დღეს ეს სიცოცხლე სიცოცხლესა ჰგავს, მაგრამ სიცოცხლის ხალისი გაქრა, არა არ გაქრა მე შენთან დამრჩა, რაც სიცოცხლეში მიყვარდა,

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 5)

ამ ფიქრებიდან კი ლექსოს ხმამ გამომიყვანა. -თამუ გაიცანი ეს ჩემი ძმაკაცია დემეტრე წერეთელი, დემე ეს კიდე...ნუ იტოკში იცი რაა...- ჩემმა ძმამ ჩაიცინა და ორივეს რიგრიგობით გადმოგვხედა. -სასიამოვნოა-ამოვიბყრტყუნე ისე რომ ჩემი ხმა მე თვითომ ძლივს გავიგე

ჩემი ლამბერსექსუალი [2]

მისაღებ ოთახში თითქმის სირბილით შევედი.მამაჩემის გაფითრებულმა სახემ სინამდვილეს მთელი ძალით შემანარცხა.ნელა მივუახლოვდი და ხელები შემოვხვიე.ტკვილისაგან ძალიან იტანჯებოდა,მაგრამ მაინც ახერხებდა ღიმილს.ასეთ მძიმე მომენტშიც კი არ უფიქრია თავისი

ჩემი ქიმიის მასწავლებელი

ჩუმად ვიჯექი და ისევ დანას ვათამაშებდი.თვალი ერთი წამითაც არ მომიშორებია გოგოსთვის,რომელზეც ეს გაბერილი გომბეშო გვიცხადებს რომ ჩვენი მასწავლებელია! როგორ შეიძლება სიმართლე იყოს/ წარმოუდგენელია! და თუ სიმართლეა ნერვები მეშლება იმის გამო,რომ ახლა მას

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 4)

-აუუუ შენ გოგო წლები გემატება და ჭკუა არა ხოო?-გამიცინა და საჭმელს შეექცა. -რას ვიზამთ ყველა შენსავით „ვზროსლი“ კი არ დაბადებულა- ენა გამოვუყევი და წყალი მოვსვი. ჩემს ნათქვამე ლელუკას გაეცინა. -რა გაცინებს?!-დაუყვირა ლექსომ და დაუბღვირა, ამ ჩემ ისეც

ჩემი ლამბერსექსუალი [1]

ლონდონი-კიევი. გაისმა გამაღიზიანებელი ხმა სტანსტედის აეროპორტში. ჩემზე ორჯერ უფრო მძიმე ჩანთა ძლივს გადავაგორე.იმდენად ვიყავი ამ პროცესს მიჩვეული,რომ უკვე ინსტიქტებით ვაკეთებდი ყველაფერს.თითქმის ამ აეროპორტში ყველა პერსონალი მიცნობდა და მათგან

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 3)

შენ ვაფშე ვინ ხარ?-ისევ არ თმობდა პოზიციებს ბატონი ბესო. -მე ვინ ვარ ეგ შენი საქმე არაა, ეხლა კიდე ხელი გაუშვი თორე ინანებ-მშვიდი საუბრობდა "ბოროტი" უცნობი. -აუ დავაი რაა...-აღარ მიუქცევია ბესოს ყურადღება „ბოროტისთვის“ ისე ჩამავლო ხელი და გამაქანა