მხოლოდ ჩემი ხარ! (მესამე თავი)

როგორ მიშლის ნერვებს მისი არსებობაც კი მაღიზიანებს. -მაგრამ ის შენი უფროსია საყვარელო. -მითხრა ლიზამ. -მადლობა შეხსენებისთვის. მასთან მუშაობა კი არა ერთი ჰაერის სუნთქვაც არ მინდა.

მხოლოდ ჩემი ხარ! (თავი მეორე)

-შენ? -ხო მე, რა იყო პირვლად მხედავ? -უბრალოდ არ მეგონა ის უჟმური თუ შენ იქნებოდი... -ბოლო სიტყვები ჩუმად ჩავილაპარაკე-კარგი მე გავალ -მარიამ! -გისმენთ!

მხოლოდ ჩემი ხარ!

ცხოვრებაში ოცნება ყველას ჰქონია, მათ შორის მეც. ბავშვობაში ყოველ ღამე, ძილისწინ ხშირად მიოცნებია სიყვარულზე, რომელიც არასდროს არცერთ სასიყვარულო ისტორიას არ ემსგავსება, ის იქნება გიჟური და სასიამოვნო. რატომ? ეს ცნობისმოყვარეებს ეცოდინებათ.

ცეკვა, სიყვარული და ჩემი გიჟი მეგობრები(მეხუთე თავი)

-ვდგები ხო ვდგები-დიდხანს გააგრძელებდა კიდე ყვირილს ამიტომ იძულებული ვიყავი ამდგარიყავი. თავები მოვიწესრიგეთ მე და ტასომ, საუზმედ ერბო კვერცხვი შევწვი. რძე და ჩემთვის კი ანასის წვენი გამოვიღე სუფრა ორზე გავაწყვე რადგან მე და ტასოს გვიან გაგვეღვიძა

სიკვდილი ჩემი ძმაკაცია

მიყვარს ლექსები და მიყვარს წერა. მიყვარს მე შენთვის უწყვეტად მღერა. სიკვდილის ლავა მე მიგებს კარგად, მე მასთან ერთად დავრბივარ მარდად. "მიყვარს კანაფი, მოწევა მიყვარს!" - ვამბობ სიკვდილთან მე ამ ერთ სიტყვას. ვიცი სიცოცხლე ვეღარ მომწვდება, ტკივილი

ცეკვა, სიყვარული და ჩემი გიჟი მეგობრები(მეოთხე თავი)

ღმერთო ამ მაღვიძარას ერთხელაც იქნება ვისვრი აქედან!!!! ვკივი ბოლოხმაზე რადგან უკვე თითქმის მთელი ნერვული სისტემა მომიშალა ამ ნივთმა. ფეხზე ვდგები “განადგურებული” ვინმეს რომ დავენახე ალბათ დიდი დიდი მეორე მსოფლიო ომიდან გამოსული ვეგონებოდი მაგრამ

სიკვდილი ჩემი მეგობარია

ცხოვრებასთან უაზრო ჭიდილმა და გლოვამ დამღალა, საკუთარ თავთან იმის მტკიცებამ, რომ ძლიერი ვარ, მაშინ როცა სიმართლე სრულიად საპირისპიროა, არ ვიცი რატომ, მაგრამ ვერ ვტირი, ვერ ვაჩვენებ ხალხს, რომ რამეს ვნანობ, მინდა, მინდა, რომ მთელი ძალით ვიკივლო,

ჩემი რეალობა (მე 5 თავი)

ისტორია ელენეს შესახებ რეალობას შეესაბამება.. არის რაღაცეები ამოღებული და ჩამატებული.. ვერ გადმოვცემ ზუსტ ამბავს თორემ ამ ისტორიას ბევრი შეესწრო და არ მინდა ვინმეს თვალში მოხვდეს..

ჩემი რეალობა (მე 4 თავი)

- 1 კვირა გავიდა რაც ლევანის სახლში ვცხოვრობ.. ბიჭები მარტოს არ მტოვებენ,ხან სად მიმათრევენ განსატვირთად ხან სად.. ზღვის სეზონია და გადაჭედილია ბათუმი ხალხით. არ მსიამოვნებს ხალხში ბოდიალი,ექიმმა მითხრა დეპრესია გაქვსო. გაგივლის თავს ძალას თუ

ჩემი რეალობა (მე 3 თავი)

მანქანის ხმამ გამომაფხიზლა.რეზო წავიდა. ლევანიმ კარი ჩაკეტა ოთახში შევიდა. კიდევ ერთხელ შევავლე თვალი ჩემს შესიებულ სახეს და ვერანდაზე გავედი.. ჰამაკი შევნიშნე.. პლედი მოვისხი და ჩავჯექი. ტელეფონი მოვძებნე,გამახსენდა რომ არ მქონდა.. - ჯანდაბა!