უკვე ჩემი დაგარქვი ფერია (6)

ბიჭებს თითქმის შემოათენდათ, გოგონების არ ყოფნა კი დიდად არ გაკვირვებიათ იმის მიუხედავად, რომ ყოველთვის ერთად ქეიფობდნენ. გიორგი მთელი ღამე იმაზე ფიქრობდა, თუ როგორ შემოერიგებინა გაბრაზებული დაიკო და გულში ათასნაირი სცენა წარმოიდგინა თუ როგორ

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (5 თავი)

ძალას ვიკრებ. თავს ვიმშვიდებ. სანდროსკენ ვბრუნდები რომელსაც ეღიმება. ან მე არ მაქვს იუმორის გრძნობა ან ამ ორს აქვს ძალიან ძალიან ბევრი. ღრმად ვისუნთქავ და სანდროს ხმამაღლა ვეუბნები -შენ მე მეუბნებოდი მარტო მოდიო და თვითონ გოგოსთან მარტო მოსვლა ვერ

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (4 თავი)

სახლში მე დედა და ლუკა ერთად ვბრუნდებით, ფოტოს არსებობა აღარც კი მახსოვს, არც იმ ნახატის რომელზეც სანდროა გამოსახული და რომელიც არ უნდა დამეხატა! კარი ღიაა. სახლში შესულებს კი შიგნით არავინ გვხვდება. -სალი. სანდრო ხომ არ იცი სად არის? -მეკითხება

უკვე ჩემი დაგარქვი ფერია (5)

ანიმ სწრაფად მოეხვია კარში პირველად შემოსულ ვაჩეს. შემდეგ სწრაფადვე მივიდა დათასთან მასაც ჩაეხუტა და არც კი დაფიქრებულა ისე აღმოჩნდა დემერეს კისერზე ჩამოკიდებული დემეტრემაც ერთი შინაურივით მოხვია ხელები და მისი სურნელი ღრმად შეისუნთქა ანი კი ისე

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (3 თავი)

უკვე 5 დღეა რაც ამ სახლში ვცოხვრობ და სანდრო ისე მექცევა მე როგორც მოსიახლე მტერი.ვერაფერი გავუგე რატომ ვერ მიტანს? მე ხომ ძაით არ შევჭრილვარ მის ცხოვრებაში. უნივერსიტეტში წასვის დროა. სანდრო რა თქმა უნდა თავისი მანქანით მიდის. მე გარეთ გავდივარ და

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (თავი 2)

ვცდილობ გავექცე ასეთ რეალობას, მაგრამ ყველამ ვიცით რომ ეს შეუძლებელია. ერთადერთი რამ რაც ძველ ადგილთან მაკავშირებს ფოტოები და მოგონებებია. დილით დედაჩემი მაღვიძებს და ახალ უნიში პირველ დღეს მილოცავს. ამაში მოსალოცი არაფერია მაგრამ მაინც მიხარია.

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (თავი 1)

ყველაფერი იდეალურად იყო, იდეალური სახლი, იდეალური უნივერსიტეტი, იდეალური მეგობრები, იდეალური კალათბურთის გუნდი, მაგრამ ახლა ყველაფერი იცვლება. მე და დედა ამ სახლს ვტოვებთ და სრულიად სხვა ქალაქში გადავდივართ საცხოვრებლად, ჩემს არ ვიცი როგორ ვთქვა

მთელი ჩემი ცხოვრება დრამაა.. !!

როდესაც დავბადე ჩემი მშობლები ძალიან ბედნიერები იყვნენ, მხოლოდ მე ვიყავი უბეედური ) დავიბადე და წლების მატებასთან ერთად ჩემი ცხოვრება სულ უფრო მძიმე იყო .. 5 წლის ვიყავი როცაა ჩემი პატარა მწვანე თვალებით ვიყურებოდი ამ გატყავებულ საქართველოში და

უკვე ჩემი დაგარქვი ფერია (4)

გიორგი ეს რა....-როგორც კი დიწყო საუბარი სალომემ მაშინვე იგრძნო ძმის ის გამოხედვა, რომელმაც გული სამუდამოდ გაუყინა! -რაც მე გავიგე სიმათლეა???-მაშინვე წამოენთო გიორგი -გიორგი მე.... -რა გიორგი რა გიორგი გოგო -იცი?! გეფიცები შენთვის

უკვე ჩემი დაგარქვი ფერია (3)

გიოს მოეხვია მადლობა გადაუხადა დემეტრეს კი თავის დაკვრით გამოემშვიდობა და სასწრაფოდ შევიდა მითითებულ აუდიტორიაში საიდანაც სავარაუდოდ სალომეც უნდა დაენახა. მაგრამ მის ფანჯარასთან მისვლამდე სალომე შემოვარდა აუდიტორიაში. -ანი მიშველეე!!!!