წერილი ჩემს ჯერ არ დაბადებულ გოგონას

შენ ჯერ არც კი ჩასახულხარ.შენ წარმოიდგინე უკვე მიყვარხარ,სასაცილოდ ჟღერს არა? გეთანხმები.წარმოიდგინე რა გრძნობაა როცა აღმოაჩენ რომ შენში ცოცხლობს სხვა არსება და ეს შენ ხარ. ჯერ სულ პაწაწინა მერე ნელნელა იზრდები იზრდები და სულ უფრო მეტად გჭირდება

ბაბუაწვერები დარგე ჩემს საფლავზე

გამოცარიელებული ადგილები ბედნიერებით გაჟღენთილი ემოციებით შეავსე. ნუ მიგლოვებ, ვერაფერს გავიგებ. ნუ მორთავ ჩემს საფლავს ჩუქურთმებითა და ძვირადღირებული მარმარილოთი, ნუ შეღებავ თუნდაც რკინის ღობეს შავ გლოვისფერად, შეღებე ფერადად, ცისარტყელის შვიდივე

ახლა ჩემს ირგვლივ მეტი ხალხია...

ახლა ჩემს ირგვლივ მეტი ხალხია, მე მაინც ვფიქრობ ცისფერ ღამეზე. ჩრდილია, ვწევარ და მეშინია, რომ სახურავი თავზე დამეცეს

ჩემს ყურცქვიტას

ჩემი ნაცარა, ბაცანცალა, ყურებპარტყუნა, ჩემი პატარა ონავარი, ბიძას იმედი, ხან ბუზღუნავ და ხან ბუტიავ, ჩემო დათუნავ, ვიჩქარე მაგრამ ოცნებამდე ვეღარ მივედი. გადაღლილი ვარ, თანაც ისე, რომ მეზარება, რაიმე რთული გონს მოსწყდეს და გამოაშუქოს, შენი კისკისი

შენ ჩემს ტკივილებს ვერ ჩასწვდები ...

შენ ჩემს ტკივილებს ვერ ჩასწვდები იმდენად ღრმაა, მათ დასამალად ჩემს თავთანაც გავმართე ომი. არც სიყვარული, არც მონატრება... რაღაც სულ სხვაა, რაღაც საოცრად ჩემგან ახლო - შენგან კი შორი.

ჩემს ვენებში [8] დასასრული

– აღარ ვაპირებ ისეთი ადამიანების გამო დაგკარგო, რომლებიც ამად არ ღირს. მშვენივრად იცი შენ, რომ შეწინააღმდეგებას აზრი არ აქვს, ისედაც ნერვები მაქვს გაგლეჯვაზე, ამდენი დრო ტყუილად რომ დავკარგეთ, მაგრამ მინდოდა დრო მომეცა, დრო იმისთვის, რომ

ჩემს ვენებში [7]

ლი მოსაცმელი მოიცვა და ჩუსტებში მოათავსა ფეხები. – ნუ დაიქოქე! – შეაწყვეტინა დედამ. – სანდროა. გელოდება. ასე მითხრა, ქალბატონო სიდედრო, ცოტა ხნით, ანაბელი მათხოვეთო! – ეშმაკურად ჩაუკრა თვალი და კურტუმოს ქნევით გაეცალა იქაურობას.

ჩემს ვენებში [6]

– ნომინაცია, ყველაზე აუტანელი და თავხედი, გადაეცემა, ალექსანდრე მენაბდეს! – დაბუტულმა წამოიძახა ანაბელმა. – და, ყველაზე სიმპათიურს, ყველაზე საყვარელს და შენი ცხოვრების ერთადერთ მამაკაცს. – ღიმილით დაამატა და თვალები აუციმციმა გოგონას. – ჰო, როგორ

ჩემს ვენებში [5]

მსგავსი კითხვებით სახის გაწითლებამდე აბრაზებდა გოგონას. მერე, ანაბელის მობილური აიღო და პირდაპირ სურათების დათვალიერებას შეუდგა, ბოლოს კი ჩუმად უთხრა, მხოლოდ მას რომ გაეგო, ,,მგონი, მკერდი დაგიპატარავდა,’’ ,,ერთი კარგი პლასტიკური ქირურგი ვიცი, თუ

ჩემს ვენებში [4]

ახლა უკვე, არც ის აინტერესებდა სად იყო და არც ის, ვინ უყურებდა. მისთვის მხოლოდ ერთადერთი იყო მთავარი, რომელიც საავადმყოფოში იწვა, სწორედ იმ პალატაში, სადაც გასულ ღამეს. ყველაფერი იმაზე ცუდად იყო, ვიდრე წარმოედგინა. – უნდა დაურეკო. აუცილებლად! –