მე + შენ = ჩვენ ( თავი 18 )

"არ ვიცი რას წერენ პირველ სიტყვას ან რა წინადადებით იწყებენ დღიურის წერას ... არ ვიცი ,რადგან არასდროს მქონია სურვილი ჩემი ფიქრები და გრძნობები ფურცელზე გადამეტანა ...ერთ-ერთ tvshow- ში ნანახი მაქვს როგორ ამბობენ 'dear diary ', ქართულად კი ცოტა

ჩვენ აღარ არსებობს

და ზუსტად მაშინ იღება კარი შემიდიხარ ისევ ვერ მამჩნევ ისევ გვერდს მივლი და ჩემს უკან ჯდები.... რომ მცოდნოდა ეს ასეთი ძნელი იქნებოდა არ გაგიშვებდი,რომ მცოდნოდა ეს ასე გამიჭირდებოდა არ გავიქცეიდი.გავჩერდებოდი,მოგისმენდი,მეყვარებოდი ისევ.. ახლა არ

წამით შეჩერება. (ჩვენ კი არ ვიქნებით...ჩვენ ვართ!!!) [თავი 7]

ყველა იქ მსხდომმა ერთმანეთს გადახედეს,შემდეგ არაყი დაისხეს და ისევ სამ თვლაზე ყველამ გადაკრა გაბრიელის გარდა. რუსამ ერთი მწარედ ჩაიცინა და ალკოჰოლისგან ჩამწვარი ყელი ჩაიწმინდა,შემდეგ ისე რომ არაფერი უთქვია კიდევ ერთი დაისხა და ისე გადაკრა.

კომა - სამყარო ისეთი არაა, როგორიც ჩვენ გვგონია

ჰარუ, გთხოვ მარტო დაგვტოვე,- ვთხოვე ბიჭს და კესო მისაღებში შევიყვანე,- დაჯექი,- ვანიშნე დაიკოს დივანზე და ბართან მივედი. მე დალევა არასოდეს მყვარებია. მეტიც, ჩემთვის დალევა არ შეიძლებოდა, მაგრამ იმ წუთას ძალიან მჭირდებოდა რაიმე, რაც ცოტა მაინც

ჩვენ ეს შევძელით...(10)

დღეები სწრაფად გადიოდა უკვე 2 სემესტრი დამთავრდა, სულ დასვენებაზე ვფიქრობდი ზღვა , მთა სოფელი... ლუკა კი ისე ხშირად ვეღარ მნახულობდა რაც სიმართლე ვთქვა მწყინდა , მაგრამ მაინც არაფელს არ ვიმჩნევდი, ვგრძნობდი რომ ნელნელა ჩვენი ურთიერთობა ცივდებოდა,

მანძილი ჩვენ შორის (თავი 1)

ისტორია პატარა გოგოზე.რომლესაც 14 წლის ასაკში სიყვარული ეწვია. სიყვარულმა მას ბედნიერება და ამავე დროს დიდი ტკივილი მიაყენა. სიყვარულმა მას ასწავლა თუ როგორ უნდა გაუმკლავდეს სიძნელეებს და შეინარჩუნოს საყვარელი ადამიანი.სადამდე მიიყვანს სიყვარული

"ჩვენ" აღარ არსებობს!..

მე კი ვარსებობ,მაგრამ ვისით ვსუნთქავ ნეტავი?ეს რომ იცოდე ჩემო ძვირფასო აღარ გიწყალობს შენი მერანი გული მოგიძღვენი სრული,მთლიანი ზედ დავამატე ლექსები ფიცით ეხლა რა არის ჩემთვის მზიანი? ვეღარ ვგრძნობ და აღარც ვიცი ხელი ჩავიქნიე,გავყევი სხვა გზებს რა

წამით შეჩერება. (ჩვენ კი არ ვიქნებით...ჩვენ ვართ!!!) [თავი 6]

ახლა მოდი ჩამეხუტე,-ხელები ფართოდ გაშალა რეზიმ და გზირიშვილს თავით ანიშნა მოდიო,ანუშკიც არ დაფიქრებულა ისე გაიქცა და გულში მთელი ძალით ჩაეკრა.-ადი არ გამიცივდე,ეს ქინდერები კიდევ სულ შენია-უთხრა სიცილით და ხელში დაჭერილი „ქინდერების ბუკეტი’’

წამით შეჩერება. (ჩვენ კი არ ვიქნებით...ჩვენ ვართ!!!) [თავი 5]

ათი წუთი მაინც იდგა ისე,კარებში რუსასთან ერთად და ეხუტებოდა.ვერ ინელებდა იმ დაკარგულ დღეებს,თვეებს და წლებს.ეხუტებოდა და ამ ჩახუტებაში გადმოჰქონდა ყველანაირი სითბო,სიყვარული,სიხარული და კიდევ მრავალი ემოცია. ბოლოს მაინც ვერ შეიკავა თავი და ერთი ორი

მე + შენ = ჩვენ ( თავი 17 )

"რა ნათელი დღეაა რა ნათელი მზეააა იმიტომ რომ დღეს ყველაზე მაგარი დედიკოს დაბადებისდღეაა" და ამ სიმღერით და ტორტით გავაღვიძეთ დედაჩემი ... მართლაც რა ლამაზი დღე იყო , თანაც მზიანი მოკლედ ყველაფერი კარგად იყო ,ბედნიერად ... დილიდანვე დაიწყო მილოცვები