ცხოვრება ხათრით ( სრულად )

- ვერ დავუშვებდი ნიტას ის ყველაფერი გამოეარა რაც დედაჩემმა გამოიარა, რაც მე გამოვიარე, ეს უწყვეტი ჯაჭვი როდისმე ხომ უნდა გამწყდარიყო...

მეგობრის ხათრით (დასასრული)

გაბრაზებულმა იმ დღესვე ჩავალაგე ბარგი, როგორც ჩემი, ისევე ბავშვების. დედაჩემი ეთო ამდენი ხნის შემდეგ ძლივს ვნახე გულიანად გაღიმებული. უხაროდა ჩვენი ‘შერიგების’ ამბავი. ბავშვებისთვის მართლა ასე აჯობებდა, მგონი. ცალ-ცალკე ცხოვრება ყოველთვის ცუდად

მეგობრის ხათრით (თავი 9)

საბერძნეთში ჩასულს დეიდაჩემი დამხვდა აეროპორტში. როგორც ჩვეულებრივ, დღევანდელ საქართველოში ხდება ხოლმე, დეიდაჩემი მაკაც სამუშაოდ ჩამოვიდა საბერძნეთში. დედაჩემზე ბევრად ახალგაზრდაა, საკმაოდ განათლებულიც, მაგრამ ფინანსური მდგომარეობის

მეგობრის ხათრით (თავი 8)

- რა გატირებს?.. - ჩემი ოთახის კარები შემოგლიჯა ნატამ. ტირილისგან სულს ძლივს ვითქვამდი. - რა გჭირს?.. - სწრაფად მომიახლოვდა და ხელები მომხვია. - ლაშა.. - გაბზარული ხმით ძლივს წარმოვთქვი მისი სახელი.

მეგობრის ხათრით (თავი 7)

მანქანა ისევ გაფუჭდა. ბედი მაქვსო – მე უნდა ვთქვა. ამასთან ერთად მგონი გზაც ამებნა. ესღა მაკლდა სრული ბედნიერებისათვის. მანქანიდან გადმოვედი და გზას გავხედე. მიუხედავად იმისა, რომ დასახლებულ ტერიტორიაზე ვიყავი, არავინ მოჩანდა. ტელეფონი და ზურგჩანთა

მეგობრის ხათრით (თავი 6)

უკვე ერთი კვირაა ღამ-ღამობით დავდივარ საავადმყოფოში და ნაცნობი ექთანის დახმარებით, რომელიც საავადმყოფოს დირექტორის ქალიშვილია, ვნახულობ რატის. ყოველ შესვლაზე გულამოსკვნით ვტირი. ამის მიზეზს მისი დალურჯებული სხეული და უსიცოცხლო სახე მაძლევს. ვცადე

მეგობრის ხათრით (თავი 5)

- ღმერთო, რამდენი ხალხია... - თვალები გამიფართოვდა გაოცებულს.დათას უბრალოდ ჩაეცინა.5- რა გაცინებს, იდიოტო!.. - უკვე გავბრაზდი მე. - სად წამომათრიე?.. ჩემს რეაქციაზე უარესად ახარხარდა, მე კი მკლავზე ვუჩქმიტე, ძალიან მწარედ.

მეგობრის ხათრით (თავი 4)

რამდენიმე შეხვედრის შემდეგ უკვე თავისუფლად შემეძლო მეთქვა, რომ მე ვატო შემიყვარდა!.. ან სულაც ძალიან შევეჩვიე. არ ვიცი ისიც იგივეს გრძნობდა თუ არა ჩემ მიმართ, მაგრამ ის კი ფაქტია, რომ გულგრილი არც ის იყო. ერთი სული მქონდა, როდის დავამთავრებდი

მეგობრის ხათრით (თავი 3)

როგორ ცხელა!.. წარმომიდგენია ახლა ქალაქში როგორ ეცხელება. კიდევ კარგი დედაჩემს კოსტა სოფელში მიჰყვადა, ჩვენთან. თორემ ალბათ ქალაქში არც გავატანდი მის თავს. შუადღისით ჩამოსული ბებია კოსტამ იუცხოვა. არადა არასდროს, არავის უცხოობს.

მეგობრის ხათრით (თავი 2)

ტაქსი გავაჩერე, მისამართი ვუკარნახე და ტელეფონი მოვიმარჯვე. ნატას დავურეკე და ვთხოვე შესვენებაზე სადმე კაფეში შემხვედროდა. მგონი რამდენიმე კვირაა, რაც საუკეთესო დაქალი არ მინახავს. დღესაც არ მცალია, მაგრამ მეშინია არ ეწყინოს. შემოთავაზებაზე