მინდა დასრულდე

უკვე შევეჩვიე ცაზე, მთვარე მზის ნაცვლად რომ ელავს, აღარ გავურბივარ ღამეს, ხედავ? ზღვაც კი აღარ ღელავს. იცი? შევეჩვიე ლანდებს, ვეღარ შევშინდები მეტად, მორჩა ჩემგან ესეც კმარა ბედთან ზავი დავდე წეღან.

ჩვენ ? არა, მე და შენ!

მე ჩემი თავი ფუჭად ვაწამე, შენზე ფიქრებში დრო, რომ დავკარგე, ის წაღლეტილი წლები იკმარე, მე შენში როცა გადავიკარგე.წარსულის წაშლა კი უკვე ვითავე! კარგო შენ ჩემში გარდაიცვალე,და ახლა, როცა - ეს ვაღიარე

გიჟური დღეები - დ ა ს ა ს რ უ ლ ი !

რამდენჯერმე ძლიერად დავაბრახუნე კარებზე და სანდროს ჩაწყვეტილი ხმით დაძახებული „მოვდივარ“იც გავიგე. თმა აბურძგნულმა და სასმლის ბოთლით შეიარაღებულმა გამიღო კარი. თვალები ჭყიტა მე, რომ დამინახა. ახლა ისეთი საყვარელი იყო, ცოტა ხნის წინ გაჩენილი დარტყმის

გიჟური დღეები (თავი 19)

შენს ოპერაციას აფინანსებენ ბეღურა! - ყველანაირი შესავლების გარეშე მაჯახა. თვალები გამიშეშდა და ხმაურით გადავაგორა ნერწყვი. „ოპერაცია“...“ოპერაცია“. ახლა, ალბათ ცისარტყელას ფერებმა გადამიარეს სახეზე. იმის წარმოდგენა, რომ მე ისევ დავინახავ, მამუნჯებს.

გიჟური დღეები (თავი 18)

-დედას გეფიცები! -დავიწყე გაღეზიანებული ხმით. -პისტოლეტითაც, რომ დამემუქრო, მე ამას აღარ შევჭამ! სულ ფეხებზე რა მითხრა ექიმმა! - მე, რომ არ ვყოფილიყავი „მე“, ალბათ შემეშინდებოდა ამ ხმის და სავარაუდოდ სანდროსაც შეეშინდებოდა სანდრო, რომ არ იყოს.

გიჟური დღეები (თავი 17)

-ჰუიმე იატაკზე დაწექი თუ გინდა! -გაბრაზებულმა ავიქნიე ხელი. -კარგი ჩაიწიე! - გვერდით გავჩოჩდი და ცოტახანი წრიალის შემდეგ, მოვთავსდით კიდევაც. გაბრუებულმა მივლულე თვალები, არ მეგონი ასე ტკბილად თუ დამეძინებოდა ოდესმე საავადმყოფოში.

გიჟური დღეები (თავი 16)

-არა ბებიაჩემი! -ამოისუნთქა. -სულების არსებობის შენც გჯერა ? - შეთქმულივით ამოვილაპარაკე. -ძლიერად დაარტყი ხო თავი ? - დამწუხრებულმა მკითხა. -იმდენად ძლიერად, რომ აგერ მხოლოდ შავი ფერია სამყარო/

გიჟური დღეები (თავი 15)

„მეშინია“„მეშინია“ - თავზე მაგრად შემოიხვია ხელები და მთელ ხმაზე აღრიალდა. უნდოდა თავიდან ამოეგდო ეს ხმა. მოეშორებინა. ამოეგდო მისი მეხსიერებიდან და ჯანდაბაში გაეშვა, მაგრამ არ წყდებოდა მისი ყვირილი...

გიჟური დღეები (თავი 14)

-აქ ლიზა ხარხიანი მოიყვანეს ცოტა ხნის წინ! -ანერვიულებულმა მიშომ მიმართა თეთრებში გამოწყობილ გოგონას.-ერთი წუთით! - თქვა და კომპიუტერში მოქექა რაღაც. -დიახ, ის ამჟამად საოპერაციო ოთახშია. მეორე სართულზე,

გიჟური დღეები (თავი 13)

-ხელი გაწიე? - მისი მოშორება ვცადე. -რატომ მეუხეშები?! - მზერა გაუცივდა და ხელი ისე მომიჭიღა, რომ მეტკნა. -რა გინდა?! -შენ!