მორაგბე გოგონა თავი 7 დასასრული

სანამ უკან გავიხედებოდი გულის ფეთქვა შეჩერდა,2 წამი კი საუკუნედ მომეჩვენა იმის მოლოდინში რომ სანდროს დავინახავდი,თავი სწრაფად მივაბრუნე...თუმცა იმედი გამიცრუვდა,იქ ხომ ჟურნალისტი იყო და არა სანდრინტერვიუს ჩამორთმევა უნდოდა ბიჭებისთვის... -კაი ლევჩო

ერთხელ დაშვებული შეცდომა(6 თავი)

.სახლში მინდოდა დაბრუნება,ჩემთვის წყნარად .მაგრამ ნიკა მგონი ამაზეც კი არფიქრობდა.კარზე ზარის ხმა გაისმა .ლიზა ბედნიერი წამოხტა და თან დაიძახა 'ის 'მოვიდაო.ნეტავ ვინ ის.როგორც კი კარში 'ის ' შემოვიდა პირი გაოცებისგან გავაღე.შემამჩნია.თვალი თვალში

არ დამტოვო (თავი 2

სახლში ავედით, ნანა შინ იყო ცხელი ბორშით გაგვიმასპინძლდა და ყავაც "დავწრუპეთ" შემდეგ ჩემ ოთახში შევედით და ჭორაობა გავმართეთ, სიტყვის მარაგი ამოგვეწურება თუ სამსჯელო თემა?! მომავალი ადვოკატები ვართ ბოლო ბოლო! -აუუ დავიღალეე ამ იურიდიულით ძალიიაან

მთვარეულები

ყველანი მთვარეულები ვართ. მოულოდნელად მოვდივართ და მოულოდნელად მივდივართ კიდეც. წასვლამდე კიდევ,დიდი სასაცილო რამე ხდება,ერთგვარი თამაში. ყველაზე მაგარი თამაშია საერთოდ,გეფიცებით. აი,დაჭერობანა,დამალობანა,გასწრობანა,ხომ ყველას გვითამაშია ბავშვობაში?

ცოდვების გამო?..

სახში მისულს სუფრა გაშლილი დამხვდა, რომელიც ორ დღიან ქეიფში გადაიზარდა.. როგორც საქართველოშია მიღებუილი.. გავიხსენეთ ბავშვობა, კურიოზები, თუ ვის ვინ მოსწონდა და როგორ ვაწონებდით ერთმანეთს თავს..სკოლაში ყველას დიტო ჩემი შეყვარებული ეგონა და როგორ

მე გადავრჩი!

მივიწევ... დიახ, წინ მივიწევ.. შუაგულ ტყეში სულ მარტოდ დავრჩენილვარ .. ცრემლები ნიკაპთან წყდება და დიდი მოლოდინით ეშვება ძირისაკენ.. ხან პერანგი მისველდებოდა.. დიახ, თეთრი პერანგი რომელიც ტანზე შემომგლეჯოდა.. საყელო გახეულიყო ხოლო თეთრი პერანგი

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი10)

-დილით საშინელ ხასიათზე გავიღვიძე. არ მინდოდა სკოლაში წასვლა და შოთას ნახვა. ან რომ მენახა რა უნდა მეთქვა? ისიც არ ვიცი მიყვარს თუ არა. ჩემ თავზე ძალიან ვბრაზდები. ჩემი შიში ხომ მისი ბრალი არაა? მან არც კი იცის რა ხდება ჩემს თავს. ასე არასოდეს

ტყვიით დამსხვრეული ბავშვობა (სრულად)

ახლა ყველანი დიდები ვართ. ჩვენში მაინც ყოველთვის დარჩება ის ტკივილი, ტკივილი რომელმაც შეცვალა ჩვენი სამყარო... 2008 წელი. აგვისტო. მე 6 წლის ვარ. 6 წლის მარიამი, რომელიც სულ სხვა ფერებში ხედავს სამყაროს.

მებაღე (ნაწილი 4)

დადას დეკორატიული ბაღის პროექტმა გაამართლა, ძალიან ლამაზი და ორიგინალური გამოვიდა, მებაღე მუყაითად შრომობდა, თითქმის ვერავინ ამჩნევდა, წესიერად ვერც კი ხედავდნენ, სულ თავისთვის ფუსფუსებდა და გულმოდგინედ უვლიდა ბაღს, სამაგიეროდ საკვები და ღამის

მოსკოვი...ჩემი ბედნიერების მიზეზი

- ხვალ ჩხუბია.ქართველი ჩხუბობს და ამას ნამდვილად ვერ გამოვტოვებ თან ეს ბიჭი ზვიადი ბუკიას მოჩხუბარე-მოიცა რა ჩხუბი??ვინმე გამარკვევს რა ჩხუბზეაა საუბარი?მამაჩემმა ჩხუბი ახსენა თუ მეჩვენება. -დავით ჩხუბი?-უკვე სახელით მივმართავ მამაჩემს-რაჩხუბი