მე ისევ აქ ვარ...

მე ისევ აქ ვარ.. ისევ ცრემლებად ვიღვრები.. რა უფრო საშინელებაა უშენობა თუ სიცარიელე? შინაგანად გამოფიტული ვარ. შინაგანად ვერაფერს ვერ ვგრძობ. მხოლოდ გული ფეთქავს გამალებით.. მხოლოდ ერთი შენი გახსენება და გული გამალებით ფეთქვას... მტანჯავს აუტანელი

გამომიცანი (თავი მესამე)

-მეოთხე ტიპის ინდივიდს გააჩნია წინააღმდეგობის გრძნობა და ის ყოველთვის მართალია,სხვები კი არა...საინტერესოა...-დაინტერესებული მზერა მიაპყრო იმ მაკრატლის სურათს,რომელიც ლექტორმა მისცა.- კი, მართალია, სხვა შემთხვევაში რატომ მაკრატელი?!

ისევ მოხვედი?

ისევ მოხვედი? მოდი მე აქ ვარ, ემოციებმა დაიპყრეს გული სხვა გვარად ალბათ არც შეიძლება, ამ ქვეყნად რომ გაჩნდები ადამიანს ან სიყვარული უნდა შეგეძლოს და ან კიდევ უბრალოდ სიძულვილი, ორივე ერთად უბრალოდ შეუძლებელია, უბრალოდ ახლა ეს არარეალური ზღაპარი და

უცხო (თავი 2 )

ძალიან ლამაზი იყო ელიზაბეტი, წითელი ტანზე გამოყვანილი, კოჭებამდე კაბა ეცვა. ერთ ფეხე ბარძაყამდე შეხსნილი ჰქონდა. ზურგზე ამოღებული, წინ კი დახურული. ფეხზე შავი მაღლები ეცვა. თვალებზე მუქი მაკიაჟი, უფრო გამოჰკვეთავდა მის შავ თვალებს. წითელი ტუჩსაცხი,

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი10)

კიბეზე სწრაფად ჩამოვირბინე და დერეფანში გავვარდი, ლუკა გაოგნებული მიყურებდა თამუნა კი გამომყვა -ნია საით? -ყველაფერი მოვისმინე, ამიტომ აზრი არ აქვს -კარგი ლუკას დავუძახებ და ერთად წავიდეთ... - თამუნა შევიდა ლუკას დაუძახა ლოდინის დრო არ იყო, გრძელი

არ მჯერა...

არა,არ მჯერა არ წახვიდოდი ვერ დამტოვებდი, ასე უბრალოდ ხომ იცოდი, რომ ვერ გავუძლებდი, ისიც იცოდი?! მე რომ მიყვარდი, უსამართლოა სულ ეს ცხოვრება და ამავე დროს მთლიანად ცუდი,

მე, რომ გაპატიო, სიყვარული თუ გაპატიებს?! ...15...

ნინ მოდი ამ საღამოს სადმე კაფეში ან კლუბში წავიდეეთ... რას იტყვი? -რავიცი არმინდა რა ქეთ. შენ დარჩი ჩემთან და ერთად შევხვდეთ 17 მაისს-ფართოდ გაუღიმა დაქალს -ნინ იმის მერე რაც ვაჩეს ჩამოსვლა გაიგე სამი დღე გავიდა, შენ კი ზიხარ სახლში,მე ესეთ ნინის არ

გავიყინე...

ყველაფერი წაშლილია... ყველანაირად განადგურებული ვარ... ისევ იმედგაცრუება... ისევ მოლოდინი სასწაულის და შემდეგ ნამსხვრევებად ქცეული ოცნებების შეკოწიწება... ყელში მაწვება ეკლებიანი ბურთის მაგვარი ტკივილის გორგალი და სუნთქვის საშუალებას არ მაძლევს...

რა არის ცხოვრება?!

დავიღალე... ცხოვრებით... ცხოვრებით დავიღალე. იმის და მიუხედავად რომ მხოლოდ 14 წელია რაც ვხოვრობ. მძულს... მძულს ადამიანები. მათ შორის სხვა ადამიანები. მძულს ახლა ჩემს ირგვლივ მყოფი ადამიანები. მგონი გიჟი ვარ. მე ხომ ისინი უნდა მიყვარდეს, ისინი ხომ

ხელოვნებისეული გრძნობა {სრულად}

ხატვა იმაზე მეტია ჩემში ვიდრე სიყვარული.სხვადასხვა გამუქებული ადგილების გაფერადება როგორი გასაკვირიც არ უნდა იყოს სიყვარულზე ამაღლებულ გრძნობას გადმომცემს და იმ სამყაროში მიშვებს,რომელსაც ჩვეულებრივი ადამიანი ვერასოდეს ვერ ჩაწვდება.სიმართლე გითხრათ