ისე მიყვარხარ რომ ვერ გადმოვცემ

ისე მიყვარხარ რომ ვერ გადმოვცემ ეს სიყვარული არის ღვთიური მინდა ეს გრძონბა შენ რომ გადმოგცე და მინდა იყოს მარადიული

დამსჯელი (8)

-გაბრიეეელ,-ლაზარი გაბრიელის კარზე გიჟივით აბარახუნებდა -რაგინადა ლაზარი?-გაბრიელი გაღიზიანებული გამოვიდა სახლიდან და მეგობარს წინ აესვეტა -სალაპარაკო მაქვს შენთან გაბრიელ სახლში შევიდეთ,-გაბრიელს სხეულში ჟრუანტელმა დაუარა ეგონა ლაზარი მიუხვდა ან

"მე ვესტუმრე კანიონს"

მე ვესტუმრე კანიონს, გულს ვეღარ ვგრძნობ სხეულში... და მივენდე დინებას , გამაქანებს უფსკრულში...

შეგეჩვიე XXIII

კარგი რაა, დროის მეტი რა გვაქვს მომიყევი. -არა მერე სხვა დროს. როდესაც იოანე იქნება სახლში მაშინ მოდი და თვითონ მოაყოლე უფრო საინტერესო იქნება. -კარგი როგორც გინდა. მაშინ მე წავალ ახლა. თან ოფისში გავივლი და შენც აღარ შეგაწყენ თავს. -გამიხარდა რომ

ცოდვილი მამაკაცი III

კარგით ლაურა . ექვსი საათისაკენ მე დაგელოდებით... ნახვამდის . -შეხვედრამდე ლუის ... ასე დასრულდა სახალისო შეხვედრა. ახლა პირველი თუ იქნება საათი . ჯიბეში რამოდენიმე ფრანკიღა დამრჩენოდა . გავიარე ვარდების ვიტრინა და ვარდებს ვეძებდი ... -რით

ადამიანნო

ადამიანნო, რატომ ცდილობთ იყოთ ცხოველნი? ადამიანნო რატომ ცდილობთ სხვის დამცირებას? თავად ვინ ხართ რომ სხვას მიუთითოთ ცხოვრების აზრი?

როიალები (6)

იმ საღამოს ნიკოლა ბარში იჯდა, ვისკის სვამდა და წინ გადაშლილ ფურცლებზე ახალ მუსიკას წერდა. ხელები საფეთქლებზე ჩამოისვა, თვალები ეწვოდა, დაღლილი და დატანჯული იყო, მაგრამ გაჩერება არ შეეძლო.

მონსტრი (თავი 7-8-9)

-შენ ხარ ჩემი ცხოვრება,შენ ხარ ჩემი ყველაფერი!-ლუსის ყურთან ამოიჩურჩულა ნაილმა-შენ ვერ ჩაერევი ჩემს ცხოვრებაში რადგან თვით შენ ხარ ჩემი ცხოვრება! -მიყვარხარ!-ამოიჩურჩულა ლუსიმ ,ნაილი საწოლზე წამოწვა და გვერდით ლუსი მიიწვინა,უხაროდა რომ მის გვერდით

ცოდვების გამო?..(21)

ცრემლებმა მიღალატა.. სიტყვას ვეღარ ვამბობდი მისი სუნით ვივსებდი ფილტვებს და დამახსოვრებას ვცდილობდი. -როგორ ხართ?.. პასუხი ვერ გავეცი, მხოლოდ თავი დავუქნიე, მის კისერზე მოხვეულ ხელებს ვუჭერდი, თითქოს ამით დავაკავებდი. -მაპატიე.. უფრო მიმიხუტა,

სამი გზა (თავი 12)

რამოდენიმე საათში, დათა იატაკზე ეგდო. ცარიელი ბოთლები ირგვლივ მიმოებნია და ნამთვრალევი თვალებით შესჩერებოდა ჭერს. გაუთავებლად იმეორებდა ოლიკოს სახელს.