ზოი. მეორე ნაწილი. თავი 7

სასაფლაო მკვდართა სავანეში ჩაფლული სიმშვიდით შემოსილი შეეგება იქ მისულ მათეს. არ კრთოდა ფოთოლები არცერთ ხეზე. წყნარი სიგრილე დასრიალებდა საფლავებს შორის გველური კლაკვნით. მდუმარე იყო და სიკვდილთან გარიგებული

"ამ ქვეყნად რაც კი ხდება შემთხვევით, მარადიული ის არის მხოლოდ!" 2

სტუდენტური ცხოვრების პირველი თვეები ერთმანეთზე სწრაფად გავიდა. ხანდახან მეჩვენება, რომ დროის აღვირი დიდი ხანია ნებას მივუშვი, ან ხელიდან დამისხლტა და ვეღარადა ვეღარ ვაკონტროლებ.

ინორი.! (ლოცვა, ვედრება.) #6-7

-არაფერი მითხრა, მე უბრალოდ ამ ყველაფრის თქმა მინდოდა. ვეღარ ვინახავდი ამხელა დარდს.! -გვერდით დაუდგა და მხარზე დაადო თავი. -მე საშინლად ცუდი ადამიანი ვარ! ვერც გავრბივარ და ვერც ვრჩები.უსუსური, მშიშარა ქალი ვარ რომელსაც ისიც კი ვერ მოუხერხეია რომ

მოტაცების მსხვერპლი (თავი1)

ამიტომ ვერც გამოუტყდა სიყვარულში,ვერ გაბედა, შეეშინდა მარიამს ეჭვი არ შეპარვოდა მის სიყვარულში. სულ ორი ზაფხულია რაც ერთმანეთს იცნობენ და ერთკვირაზე მეტი ვერ მოახერხა აქ დარჩენა,მაგრამ მიწერ-მოწერა და სოციალური ქსელიც საკმარისი

მეფური სიყვარული (თავი 3)

თავი დამცირებულად ვიგრძენი რა თქმა უნდა მსგავს რამეს არ მოველოდი, მაგრამ გრძნობები გავთიშე ისედაც დაღლილი ვიყავი დავწექი და დავიძნე იმ იმედით, რომ მეორე დღეს ჩემი ბავშვების სანახავად წავიდოდი. უკვე ორი დღე იყო გასული, რაც ნანახი

ზაფხულის არდადეგები

გოგოებს ჩატი გაუკეთებიათ ჩემზე და ნიკუშაზე ლაპარაკობდა ყველა დღევანდელ გადარჩენის ამბავზე ჩატში მედალი ნიმუშაც ვიყავით ჩვენ არაფერი დაგვიწერია რადგან მათი ყურადღება აღარ მიგვექცია ნიკუშამ პირადში მომწერა გამოხვალ

რატომ შენ?!(2)

-ამოისუნთქე.-ახარხარდა იოანე.-შენც ამოწყდი!-შეუღრინა და ისევ თავის „სიყვარულს“ ანუ არაქისის კარაქს მიუბრუნდა თვალებგაბრწყინებული.-რას მერჩის ტოო.-ისევ იცინოდა.-რას მიჟუჟუნებ მაგ თვალებს საფლავის მშიერი ჭიასავით?

Love me till the end თავი 9

თვალებს ვახელ და ალექსანდრეს ვუყურებ, მის ბალიშში ნახევრად ჩარგულ სახეს და შუბლზე ჩამოყრილ თმებს. მეღიმება და მუცელში უკვე შეჩვეულ სითბოს ვგრძნობ. ვხვდები , რომ ჩემში რაღაც შეიცვალა, რომ ის აღარ ვარ ვინც აქამდე ვიყავი.

ერთმანეთზე ჯიუტები (თავი 3)

მოვლენ ხოლმე ადამიანები, შემოვლენ შენს ცხოვრებაში, იხმაურებენ, შეეხებიან ყველაფერს. იცოცხლებენ შენს სივრცეში, მერე კი ადგებიან და წავლენ. გაიხურავენ კარს, ისე, ვითომც არაფერი და დარჩები არეული სახლივით. ხედავ ყველაფერი

"ამ ქვეყნად რაც კი ხდება შემთხვევით, მარადიული ის არის მხოლოდ!"

ყველაზე მეტად ის უამრავი ნივთი მეცოდებოდა ჩემოდნებში მთელი გულით რომ მქონდა ჩატენილი და რომელთაც ყველაზე რთული მისია ჰქონდათ დაკისრებული. თითქმის შეუძლებელს ვითხოვდი მათგან. მინდოდა ჩემი სახლი აქ