კამელია

მარტოდ მარტო იჯდა დაცარიელებულ სკვერში და საკუთარ ცოვრებაზე ფიქრობდა. მონატრება სულს უკაწრავდა. საშინლად სურდა წარსულში გადაესროლა საკუთარი თავი და ძველებურად მოხვეოდა ერთადერთ მამაკაცს,რომელიც სიცოცხლეს ერჩივნა.

ტანჯვისთვის დაბადებული (მერვე თავი)

ვფიქრობდი დედაზე, მარიამმზე და ჩემს არცისე კარგ ცხოვრებაზე,რომელიც ძალიან მომენატრებოდა. ნეტავ სად წაიყვანეს მარიამი? ვკითხე საკუთარ თავს. მარცხნივ გავიხედე და დავინახე სანტიაგო მომიჯდა და მის გვერდზე ლუკა იჯდა. ჩემს ნამტირალ სახეზე გაეღიმა

დღიური (მესამე ნაწილი)

ოფიციანტი სწრაფი ნაბიჯებითვე გატრიალდა, არ უნდოდა გოგონა დიდხანს შეეყოვნებინა. მარტო დარჩენილი თაია ისევ ფიქრებში ჩაიძირა...პიცა უგემრიელესი იყო. მთელი დღე თითქმის სეირნობაში გაატარა, უყვარდა ეს ქალაქი, თუმცა მოგზაურობაზე უარს

მთოვარე

ერთხელ მივწვდი და ვაკოცე თვალგაოცებულ მთოვარეს,არცა ცდილობდა გასხლტომას ჩემს მკლავზე უხმოდ მკრთომარე. რა სხივი ენთო სახეზე, მისი სინაზით ვდნებოდი, თოვლისგან ნაძერწ გრილ სხეულს ვკოცნიდი,ვეფერებოდი.

ყველა'ფერი(თავი 16)

ალექსანდრე სწრაფად შევარდა სახლში და იქ შეშინებული ანანო და იარაღიანი ბიჭი რომ დაინახა პირი ღია დარჩა.-ალექსანდრე!!!!-იყვირა გოგომ მაგრამ ბიჭი გაკვირვებული უყურებდა იარაღიანს.ცოტახანში ალექსანდრემ და იმ ბიჭმა ერთად დაიწყეს სიცილი.

პატარძალი 《7》

_ვერც მე _ვერ მიტან? _თავი უკან გადასწია და ტუჩები მოიკვნიტა _საკუთარ თავს! მოშორდა , ცოტა ხანს უყურებდა მერე შებრუნდა და წავიდა. ისე წავიდა რომ დიდხსნს აღარ გამოჩენილა თითქოს საერთოდ გაუჩინარდა და ის კოცნაც სიზმარი იყო.

სისხლის ორდენი ( თავი 4. ალისტერ ჰოვარდი )

_ შენ რა... _ დამფრთხალმა ღრმად ჩავისუნთქე და შევეცადე გამბედაობა მომეკრიბა. აჩქარებული გული ისე მიცემდა, ცოტაც და ამოხტებოდა. მისკენ გადავიხარე და კარგად დავაკვირდი. გაღებული პირიდან, გადაბმულად წვეთავდა წითელი, ოდნავ ბლანტი სითხე, უძრავად იყო,

ხელს ნუ გამიშვებ 6

-ანა გაჩერდი.ჩურჩულით მითხრა. -რომ არ გავჩერდე?ვკითხე და თვალი გავუსწორე -ჩემ თავს ვეღარ მოვერევი ანა.ამდენი წლის ნაგროვებ გრძნობებს ვეღარ გავაჩერებ. -არ გააჩერო,ვუთხარი და კოცნით ჩავუყევი სახიდან მის ყელს.

სიარული კვალის გარეშე

ფოთლების შრიალის ხმა მესმის, ოღონდ შემოდგომისა, თავისუფლებით რომ ტკბებიან ქარს მინდობილნი.მეღიმება და თავს დაბლა ვხრი. ახლაღა ვამჩნევ, დედამიწა ისეთი რბილი და ფაფუკა, რომ ნაბიჯს ვერც ვგრძნობ,თითქოს არც კი ვეხები სიარულისას...

ერთადერთი? ( XII თავი )

- არა! ვიღაც ხომ უნდა ყოფილიყო პირველი და ვინ იქნებოდა რა მნიშვნელობა აქვს- სანდრო სულ გააგიჟა მოსმენილმა - ხო მაგალითად ის ვიღაც ლევანი, მონდომებით რომ გიძვრებოდა კაბისქვეშ?