გადარჩენა (IV თავი)

შეგვიძლია დავეხმაროთ, სიმპტომები შევისწავლოთ და ასე შემდეგ.-არ გაგიგია რომ ადამიანს ისეთი რამ არ უნდა დაპირდე რასაც ვერ გააკეთებ? სიმპტომების შესწავლა კი დიდი აფსურდია, ჩვენ არავინ მოგვისმენს.-დამიჯერე მოგვისმენენ. - მითხრა და ჩამიხუტა.

არ დამივიწყო /თავი 5/

როდესაც კითხვა დავამთავრე მაშინვე მივხვდი,რომ ეს შეტყობინება ნიკისგან იყო.ისეთი შეგრძნება დამეუფლა,თითქოს ძარღვებში სისხლი გამეყინა.ადგილზე გავშეშდი და ხმას ვერ ვიღებდი.

გაქცეული /10/

მუშტი მუცელში მოგხვდა, ტკივილი უფრო მძაფრი იყო. ის არ ჰგავდა სილის გაწვნის შემდეგ დარჩენილი წვის შეგრძნებას. ისე გტკიოდა თითქოს მუცელს დანით გფატრავდნენ და იქედან ორგანოებს სათითაოდ გაცლიდნენ. შენმა ტკივილმა მას შვება მოგვარა და

ტკივილი ნოტზე

დავითვლი წამებს,მომინდები მაგრამ აღარხარ,მუსიკის ნოტებს ვაკვირდები,სრული სითეთრე,დაგავიწყდები და დაივიწყებ იმ სიმღერასაც,რომ მოგიძღვენი და ტუჩები გადავითეთრე.ვიცი არავარ ანგელოზი,თუმც სულს მიშფოთებ,და ვაღიაროთ არც შენახარ ჩემი სამოთხე,

ლიბრას ბლოგი.პოსტი 1

ვერავი იწებს ბლოგის წარმოებას უკვე მზა და მომლოდინე აუდიტორიით და ალბათ მეც გამიჭირდება საკუთარი აუდიტორიის პოვნა მაგრამ იმედია რაღაც დროის განმავლობაში ამას შევძლებ. ვეცდები ჩემი პოსტები არიყოს მოსაწყენი და საჭიროებდეს დისკუსიას.თავიდანვე მოსაწყენი

შემთხევითი მკვლელი (თავი 1)

-შეგიძლია გაჩუმდე? მეძინება!-მესმის მამაკაცის ბოხი ბარიტონი და გონებაში განგაშის სიგნალი ირთვება , თვალებს იმიმედით ვახელ რომ ეს ყველაფერი მხოლოდ მომესმა, მაგრამ არაფერი არ მომჩვენებია

ყველა'ფერი(თავი 13)

-დემე ვინ არის?-თავი გამოყო ანამ-დედა?!-სახეზე მწარე ღიმილმა გადაურბინა და დედას მოეხვია.-შემოდი ...როგორხარ? -კარგად! -ანა გაგვაცანი ერთმანეთი ხო!...კარგი მეთვითონ...გამარჯობა ქალბატონო მაია მე დემეტრე ახვლედიანი ვარ ანას...

არჩევანი, რომელმაც ყველაფერი შეცვალა (სრულად)

დამამთავრებელ კლასში ბევრ რამეზე ფიქრობ. სახავ მომავლის გეგმებს. შენ თავს სხვადასხვა პროფესიას უხამებ და ფიქრობ, რომელი უფრო შეგეფერება. სანამ საბოლოო არჩევანს გააკეთებ. კიდევ ერთხელ სერიოზულად ეკიდები ამ საკითხს.ნუცას კი დიდიხნის წინ გადაეწყვიტა.

მზარეულის დღიური 14 (დასასრული)

ვატოს მანქანა აღარ იდგა. თვალებში დამიბნელდა, გული სასტიკად ამიჩქარდა და კედელი, რომ არა ალბათ წავიქცეოდი კიდეც. ეზოში მზის ბოლო თბილ სხივებზე თბებოდა ჩემი მეზობელი ნაზი, რომლისთვისაც არ არსებობდა ჭორი, რომელიც მან არ იცოდა. ნაზისთვის არ არსებობდა

მეგობრები (დასასრული)

ისე ვიხუტებ საწყალი ბავშვი ვეღარ სუნთქავს ხოლმე, იმიტომ რომ გიგას ნაწილია, გიგას სუნიაქვს, გიგასნაირი თვალები, ყველა მისი გამოხედვა გიგას მახსენებს და მაგიჟებს. ლოყაც კი გიგასნაირად ეჩხვლიტება, ყველაფერი გიგასი აქვს და ამისგამო უფრო მეტად მიყვარს.