ჭირვეული სტუმარი (13 თავი)

- ვააა, ლევან?! - თითქოს არ ელოდა ჩვენს იქ დანახვას, ხელოვნურად გაიოცა ზვიადმა, აშკარად არაფხიზელ მდგომარეობაში იმყოფებოდა. - გამარჯობა, ზვიად! - ზიზღით, ცივად ვუპასუხე - უკაცრავად ხელები მაქვს დასვრილი! - ირონიულად აღვნიშნე და ჩამოსართმევად

ჭირვეული სტუმარი (12 თავი)

ხეხილითა და სიმწვანეში ჩაფლულ ეზოში შევაბიჯე თუ არა შვებით ამოვისუნთქე. ბელეტაჟზე ნაშენებ სახლის კედლებსა და აივნის რიკულებს მცოცავი, სხვადასხვა ფერის ვარდები მიჰყვებოდნენ, ყვავილები ყვაოდნენ და სივრცეში ვარდის

ოჯახის სიწმინდე

პატარა გვიყურებს, იმ თვალებით, რომელიც აჩუქე შენ გრძნობების სიუხვით, ღიმილს გვტყორცნის, რაც ასევე ჰგავს შედევრს მისი ხელები შენკენ მოიწევს, ჩანს თან პალიტრა ფერთა, პირველი სიტყვა მე არ მეკუთვნის, ამბობს - მიყვარხარ დედა!

sms 6 თავი

- ალბათ, - ისევ ჩუმად ვსხედვართ და ოთახს ვათვალიერებთ, ირაკლის იმ უცნობ გოგოსთან ჭარმოვიდგენ და თავისთავად მეღიმება. - რატომ იღიმი? - ისე. - ისე არავინ იღიმის, - ახლა გიორგიც იღიმის. - მაგრამ შენ სულ უნდა იღიმოდე, გიხდება. გული რაღაცნაირად

Mein Stern (2)

_შემდეგ, გავიგე, რომ ნიკოლი საღამოობით, როდესაც მეგობრებს ხვდებოდა, ნარკოტიკსაც მოიხმარდა. რა თქმა უნდა, ეს საშინლად არ მომეწონა და მწვავედ გავაპროტესტე კიდეც

ჭირვეული სტუმარი (11 თავი)

- აუ, გემუდარები უარი არ მითხრა! - თხოვნის ნიშნად ყელს უწევდა ჩემი და - გავერთობით რა... ძნელი მისახვედრი არ იყო, გოგონები აშკარად მაიმუნობდნენ, თუმცა მაინც ინტერესით ველოდი ოხუნჯობის გაგრძელებას. მიუხედავად იმისა უყვარდათ თუ არა ყავა, იმ დღეს

გზა სადღაც გაქრა! 7

სიმთვრალეს ვაბრალებ,მაგრამ მგონი თავად არ მინდა წამოდგომა და მისი მიტოვება.ჩავეხუტები და ხვალ ვეტყვი რომ ყველაფერი ღვინის ბრალი იყო და რომ მე ის არ შემყვარებია.

sms 5 თავი

- რაზე ფიქრობ? - დიდი ხნის შემდეგ მეკითხება გიორგი, გატეხილი ხმით. - არაფერზე... - როგორ არაფერზე? როგორ შეიძლება, ასეთ ადგილას მიდიოდე და არაფერზე ფიქრობდე? - გზას უხდება სიჩუმე... - ტუჩები მითრთის, თავადაც არ ვიცი რატომ მაგრამ, შიში მიპყრობს,

ჭირვეული სტუმარი (10 თავი)

მეათე თავი როგორც იქნა მოვედი სახლში, ძნელი წარმოსადგენი არ უნდა იყოს, როგორ შემხვდებოდნენ, სიცილით, სიხარულით, ცრემლებით, ფერებითა და მსუბუქი საყვედურებით. თუმცა გამოვაცხადე თუ არა, რომ ერთი კვირით ვრჩებოდი, დედაჩემის გული ოდნავ მოვიგე. - შენი

Mein Stern (1)

თითქმის ყოველ დილით მიწევდა მისი ნახვა. თავიდან მხოლოდ მისალმებით შემოვიფარგლებოდით, შემდეგ კი მოკითხვითაც. ჩემი ჟურნალისტური ინტერესი მოსვენებას არ მაძლევდა, თუ რა იყო მიზეზი, მის თვალებში აღბეჭდილი დარდისა.