მარტო სახლში, მონსტრთან ( სრულად)

_შენი დედაც სანტა !_ ვიყვირე გაცოფებულმა . ხელი დავავლე ჩემს აბრდღვიალებულ ნაძვის ხეს ქეჩოში, თითქოს ყველაფერი მისი ბრალი იყო და სულ რიხირიხინით ჩავათრიე კიბეებზე. ფიქრებში ნაძვის ნაცვლად ბექას საყვარელს მივათრევდი ქოჩრით. სადარბაზოს კართან

სათამაშო (სრულად)

თქვენც გესიზმრებათ ხოლმე კოშმარები? ალბათ ერთხელ მაინც ყველას გინახავთ კოშმარი. მაგრამ მე ხშირად ვხედავ, სულ ერთსა და იმავეს.: რომ ცხელა საოცრად ცხელა. შუადღის პირდაპირი მზე კანს მწვავს. ვერც ვერსად დავემალები. ჩემი სახლის ორ ნაბიჯიან აივანზე

გულდა

ყოველთვის ადრეულ გაზაფხულზე ტყის პირზე ჩნდებოდა ხოლმე. შავ ნაბად მოცმული გიჟივით დააგელვებდა თეთრ ცხენს.

დედა

- მოხვედი, რამაზ? -აჩიკო ვარ, დედა. -აჩიკო? - ხო, დედა.. -რამაზი სად არის ? -მამა შარშან გარდაიცვალა,დედა..- ძლივს ამოვთქვი.

სალიმას ამბავი

ერთია , როცა რაიმეს ცხელ გულზე გაბედავ და სანამ ადრენალინი მოგყვება არც გეშინია, მეორე კი როცა მამაცობა გადაგივლის , დაღამდება და საკუთარ თავთან მარტო დარჩები. მერე შიშები წინა ფლანგზე მოდიან და იწყება ომი საკუთარ თავთან. რაც არ უნდა ხმამაღლა

თვითგანადგურების ინსტრუქცია

მე აღარ ვცდილობ შენ მოგერგო.ჰო, აღარ ვცდილობ.ახლა მეძებე,თუმც მუდმივად მიცქერ თვალებში.მე ერთადერთი რამ დავმალე გულის სიღრმეში, სხვა ყველაფერი შენ დაგითმე,ჩავფალ დარდებში.მე შევიყვარე სეირნობა საგოდებელზე და იქაური მყუდროება

უმისამართო ადამიანები

-ორსულობის ტესტი მინდა . -რამდენი ? -რავიი, ორი - უაზროდ აქნევს თავს ლილი. -მტრედი ბარათი გაქვთ ? -არა, იყოს - ინდიფერენტიზმი შეპარვია ხმაში გოგონას. -ჯანმრთელობასა და სულიერ სიმშვიდეს გისურვებთ !

ორი შობა (სრულად)

ოთახი მთლიანად ცალკე იყო.. მოწყვეტილი ყველანაირი ავეჯისა და ცხოვრებისთვის საჭირო მინიმუმისგან.. ფეჩთან მდგარი გამხმარი, ცხოვრებისგან გამოწურული ახალგაზრდა ქალი მადლიერებით შეცქეროდა დედას გაწვდილ ძღვენს და ჩემ ნაქონ აკვანში გამოკრულ,შეღვიძებულ

გაორება

როგორ მეგონა, რომ ჩემი მებაღე იქნებოდა და ამ სულში გადამხმარ ყვავილებს გამიხარებდა.. განა რა იყო , ის ერთი პეშვი წყალი? მწყურვალი რომ დამახრჩო და მომკლა..

სასწაული ფანჯრიდან (სრულად)

ნენსი სინატრას "პარიზის ზღაპარი" ღრუბლებივით ლივლივებდა საძინებელ ოთახში. აივნის ღია კარიდან ბავშვების სხარტი ხმები ოთახში კომეტებივით იჭრებოდნენ და მზის სხივები ჩუმ-ჩუმად იპარებოდნენ მუქი ფარდების სქელი მატერიაში.