●●●

აშუღებო, მეც მამღერეთ ბაიათი, ჩემს დარდებზეც ავატიროთ ქამანჩა..

ნარკოდამოკიდებული

სექსიც კი შემომთავაზა და ყოველ მეორე ღამეს, როცა მარტო იყო, მასთან ვრჩებოდი, დილას კი მისი ძმის მოსვლამდე სახლში გავრბოდი. სოფლიდან ჩამოსული გოგონა იყო და მისი ოჯახისთვის რაც ჩვენ შორის ხდებოდა, მიუღებელი იქნებოდა.

იასამნის ქურდები (სრულად)

გაფითრებული ნოვა არაადამიანური ღრიალით ეცა მოთეთრებულ იატაკს და გაცხოველებული მანამ ფშვნიდა ნარჩენებს,სანამ მტვრად არ იქცა.. სიზმარს გავდა მიმდინარე. კოშმარულსა და სისხლით სავსეს.. განცდა მიჩნდებოდა,რომ ცოცხალ ადამიანს კლავდა და მინდოდა

მენთოლიანი ელი

ელის ყოველთვის ემღერებოდა. ყოველ შემთხვევაში - ასე ამბობდნენ. სინამდვილეში - ელისთვის რომ გეკითხათ, ამაზე პასუხი არ ჰქონდა. და მერე, როცა ვარსკვლავი ჩამოვარდა და ცრუმორწმუნე ელიმ ჩაიფიქრა სურვილი, ვიღაც გამოჩნდა, ვინც მიხვდა, რომ ელის ყოველთვის არ

სუფსის ნაპირებთან (სრულად)

თბილისი 30 ნოემბერი 20:05 საათი „-ოცდაცამეტი წლის სოფია ნაჭყებია გარდაცვლილი იპოვეს თავის ბინაში,სამართალდამცავები შემთხვევის ადგილზე უკვე ერთი საათია იმყოფებიან, ჩვენი ჟურნალისტი გვერთვება დანაშაულის ადგილიდან, მარიამ გისმენთ!-მისაღებ ოთახში

უშენოდ

დეკემბრის მზესავით უცაბედად გამოჩნდი და ამაზე მალე გაქრი.. ჩემი წარმოდგენები თბილისის თოვლთან ერთად გალღვა.. მეუბნებოდი, ყველაფერს მირჩევნიხარო და მეც მჯეროდა. მართალია, ზოგჯერ ეჭვი მეპარებოდა, მაგრამ მაინც პატარა ბავშვივით მიხაროდა.

გავფრინდეთ (სრულად)

-ქვეყნის 10 კლუბი,ამდენივე ჩაპტერი,20 პრეზიდენტი,20 ვიცე,20 სერჟანტი,500 მდე მემბერთან ერთად თავისუფალი რაიდერების ჯარი ერთიანი ძალით იბრძვის მშვიდობისთვის და ვიღაც კოსტავას ამდენმა კაცმა ვერ დაარწმუნა რომ ბარში ნარკოლარტელი არაა?!

ჩემი სახლი (სრულად)

იდგა სახლის დანგრეულ კედლებთან და სული ნაწილებად ეშლებოდა. მწვანე თვალებში კაპილარები უწითლდებოდა,დაჭმულ ტუჩებს სუსხიანი ქარი საწამლავად ედებოდა და მთელ ორგანიზმს რეალობის აღქმას აკარგვინებდა. „დედა დამიჭირე,აქ ვარ!“ჩაესმოდა ბავშვის ხმა,რომელსაც

არხოტის გული (სრულად)

-მთებისკენ აღარასდროს მოახედო,სესილი,გევედრები!-მთელი გმირობა ჩადო ერთ ტკივილიან წინადადებაში თამთინმა.. გზაზე დამდგარმა,ნახევარი სიცოცხლე იქ,მის გვერდით,მდელოზე მუხლებზე დაცემულმა დავტოვე..

აბლაბუდა (სრულად)

თბილი და მზიანი შემოდგომა იდგა თბილისში, აი ისეთი ცხოვრებას რომ მოგანდომებდა ადამიანს. ქუჩა-ქუჩა ხეტიალს, ყვითელ ფოთლებში ხელის არევას და ჭრელ ფერებში დაკარგვას. სამარშუტო ტაქსში მჯდომმა იმდენად რეალურად წარმოვიდგინე ეს ყველაფერი, რომ უნებურად