მენთოლიანი ელი

ელის ყოველთვის ემღერებოდა. ყოველ შემთხვევაში - ასე ამბობდნენ. სინამდვილეში - ელისთვის რომ გეკითხათ, ამაზე პასუხი არ ჰქონდა. და მერე, როცა ვარსკვლავი ჩამოვარდა და ცრუმორწმუნე ელიმ ჩაიფიქრა სურვილი, ვიღაც გამოჩნდა, ვინც მიხვდა, რომ ელის ყოველთვის არ

სუფსის ნაპირებთან (სრულად)

თბილისი 30 ნოემბერი 20:05 საათი „-ოცდაცამეტი წლის სოფია ნაჭყებია გარდაცვლილი იპოვეს თავის ბინაში,სამართალდამცავები შემთხვევის ადგილზე უკვე ერთი საათია იმყოფებიან, ჩვენი ჟურნალისტი გვერთვება დანაშაულის ადგილიდან, მარიამ გისმენთ!-მისაღებ ოთახში

უშენოდ

დეკემბრის მზესავით უცაბედად გამოჩნდი და ამაზე მალე გაქრი.. ჩემი წარმოდგენები თბილისის თოვლთან ერთად გალღვა.. მეუბნებოდი, ყველაფერს მირჩევნიხარო და მეც მჯეროდა. მართალია, ზოგჯერ ეჭვი მეპარებოდა, მაგრამ მაინც პატარა ბავშვივით მიხაროდა.

გავფრინდეთ (სრულად)

-ქვეყნის 10 კლუბი,ამდენივე ჩაპტერი,20 პრეზიდენტი,20 ვიცე,20 სერჟანტი,500 მდე მემბერთან ერთად თავისუფალი რაიდერების ჯარი ერთიანი ძალით იბრძვის მშვიდობისთვის და ვიღაც კოსტავას ამდენმა კაცმა ვერ დაარწმუნა რომ ბარში ნარკოლარტელი არაა?!

ჩემი სახლი (სრულად)

იდგა სახლის დანგრეულ კედლებთან და სული ნაწილებად ეშლებოდა. მწვანე თვალებში კაპილარები უწითლდებოდა,დაჭმულ ტუჩებს სუსხიანი ქარი საწამლავად ედებოდა და მთელ ორგანიზმს რეალობის აღქმას აკარგვინებდა. „დედა დამიჭირე,აქ ვარ!“ჩაესმოდა ბავშვის ხმა,რომელსაც

არხოტის გული (სრულად)

-მთებისკენ აღარასდროს მოახედო,სესილი,გევედრები!-მთელი გმირობა ჩადო ერთ ტკივილიან წინადადებაში თამთინმა.. გზაზე დამდგარმა,ნახევარი სიცოცხლე იქ,მის გვერდით,მდელოზე მუხლებზე დაცემულმა დავტოვე..

აბლაბუდა (სრულად)

თბილი და მზიანი შემოდგომა იდგა თბილისში, აი ისეთი ცხოვრებას რომ მოგანდომებდა ადამიანს. ქუჩა-ქუჩა ხეტიალს, ყვითელ ფოთლებში ხელის არევას და ჭრელ ფერებში დაკარგვას. სამარშუტო ტაქსში მჯდომმა იმდენად რეალურად წარმოვიდგინე ეს ყველაფერი, რომ უნებურად

სტიმელა (სრულად)

ოთხ კედელში გამომწყვდეულ მართკუთხა საწოლზე სახეარეული,ძონძით მოსილი,უსულოდ ვდევარ და, კანზე ამოცოცებულ მარტოობას მკლავებს ვხვევ.

"დემონის მდგმური" (სრულად)

მთავარ გზაზე საცობში გაბმული საყვირით ვეცადე გვერდის აქცევა სხვა ავტომობილებისთვის.რაზეც მძღოლების უკმაყოფილო შეძახილები დავიმსახურე. არც მე დავაკელი და სათითაოდ მოვიგერიე ხელების ქნევით.

ყვითელი ტიტები

რუხ ზეცას შუბლი შეეკრა, გამალებით უგზავნიდა წვიმის წვეთებს დედამიწას. ჯარისკაცმა ყვითელ ტიტებს დახედა, ხელის თითები გადააფარა და სწრაფი ნაბიჯებით გაუყვა სოფლის ოღროჩოღრო გზებს.