მარიონეტი (ოცდამეთვრამეტე თავი)

მაქსიმუმ ნახევარი საათის სავალი გზაღა იქნებოდა დარჩენილი ყაზბეგამდე. წარსულის ტკბილ ზმაზებაზე ფიქრში ზუსტად ვერ მიხვდა რა დროს ჩაეძინა ნინოს. ღიმილი სახეზე შერჩენოდა. ოდნავ გახსნილი წითელი ტუჩებიდან მარგალიტებივით მოუჩანდა თეთრი კბილები. შუბლზე

გოგონა ნიღბით [ნაწილი მეოთხე]

გასაგებია, არ იცოდი, არაფერს ვამბობ, შევეგუე ისედაც გულის გატეხვებს, პირველი არ ხარ. ამოიხვნეშა და ყავა მოსვაა. ერთადერთზე რაზეც ვოცნებობდი ის იყო, რომ მარი მალე მოსულიყო და ნიკასთან მარტო ლაპარაკი შემეწყვიტა... მთრგუნავდა მასთან ასე ახლოს ყოფნა,

ღამეული ფიქრები

გიხსენებ შენ, მას და კიდევ სხვას, სხვას და სხვას, თუნდაც იმ შავ კატას, რომლის ჭირვეულობის გამო არაერთი ღამე გამითენებია და ბოლოს ფიქრები მაინც შენკენ მოდის... თითქოს ცხოვრების უფსკრულში გიპოვე, მაგრამ მაინც მგონია ჯერ კიდევ ვერ შეგიცნია როგორი

გოგონა ნიღბით [ნაწილი მესამე]

ტუჩებზე გამალებით მკოცნიდა, ხან ერთს მიგემოვნებდა ხანაც მეორეს, შემდეგ იყო ის ტკივილი, ის საშინელი მომენტი, მერე ვითომ სიამოვნებაში გადავიდა თუმცა რომელ სიამოვნებაზეა ლაპარაკი, ერთი სული მქონდა მალე წამოვსულიყავი. როცა ყველაფერი მორჩა, ზლაზვნით

მარიონეტი (ოცდამეჩვიდმეტე თავი)

როგორც უკვე აღვნიშნე ზურას დაბრუნებას მოჰყვა ბოჭორიშვილებთან მოსიარულე სტუმრების მომატებაც, ხალხმრავლობა არასოდეს აწუხებდა და არც ამჯერად გაუპროტესტებია ნინოს, თუმცა ერთი ადამიანის სტუმრობამ ნამდვილად გააოცა. თვალები გაუფართოვდა გოგონას, როცა ერთ

გოგონა ნიღბით [ნაწილი მეორე]

უამრავ რამეზე დავფიქრდი, ახლა გავაანალიზე რომ მარი მართალი იყო, მე თუ ვინმე შემიყვარდებოდა, ჩემი საქმის გამო შეუძლებელი იყო რომ ვინმესთან ვყოფილიყავი, ყველა ვარიანტში გამოჩნდებოდა ვინმე "კლიენტი" ვინც ჩემს ვინაობას გაამხელდა ისეთ ადგილას სადაც არ

"სხვისი ცოლი"(სრულად)

მთის კალთაზე შეფენილ ცხვრის ფარას ჯიშიანი ნაგაზები დასდგომოდნენ დარაჯად.გარშემო უვლიდნენ და მახვილი თვალით მიდამოს ზვერავდნენ.წვრილფეხი მშვიდად წიწკნიდა ხასხასა ბალახს.

გოგონა ნიღბით [ ნაწილი პირველი]

დიდიხანი ვეძებდი სამსახურს, რა აღარ ვცადე თუმცა უშედეგოდ, ისევ სამსახურის გარეშე დავრჩი, რამდენიმემ დამირეკა მივედი, თუმცა არ დამიტოვეს, არ ვიცი უბრალოდ ამ ქვეყანაში ხალხი როგორ ცოცხლობს.. მაინცდამაინც ნათესავი უნდა გყავდეს სადმე ან ფულიანი უნდა იყო

სამკუთხედი (თავი პირველი)

წვიმის ხმას, დრო და დრო გრუხუნის ხმა ერთვოდა, მოქუფრულ ცაზე ალაგალაგ ელვაც ანათებდა. ძველი იტალიური ეზოდან ჩხუბის და ჭურჭლის ლეწვის ხმა გამოდიოდა, გარეთ არსებულ ხმაურს ერთვოდა და შემაძრწუნებელ ნაერთს ქმნიდა.

მარიონეტი (ოცდამეთექვსმეტე თავი)

ცუდი ამინდი დაემთხვა ბუღას დასაფლავების დღეს. მიუხედავად თოვლისა მაინც იმდენ ხალხს მოეყარა თავი, რომ ცერემონიალზე მყოფთა უსაშველოდ დიდი რიგი გაგარინის მოედნიდან იწყებოდა და თავს ერთ წერტილში, მგალობლიშვილის ქუჩის გზაჯვარედინზე იყრიდა. ალაყაფის