სიტყვები კლავენ ჩვენს გულს შეურყვნელს

ნუთუ ასეთი რთული ყოფილა, გიყვარდეს წრფელად, მთელი არსებით, ღმერთო, მითხარი რა დავაშავე, როცა ვაჩუქე გულის ნაწილი ? მზე გზას მიიკვლევს მთვარის ალებში, ეჭვიანობის მიაქვს ფიქრებიც...

05:15 (სრულად)

იმ დღის შემდეგ, თავიდან შევუდექი ყველაფრის გამოძიებას..ამჯერად ზურგს ორი ადამიანი მიმაგრებ და და,მეც,იმედმოცემულმა,ყველა ნიუანსის გაშიფრვა დავიწყე..ათასი მითოლოგიები,თქმულებები,

ინტერვიუ (სრულად)

ინტერვიუ.- დაგაგვიანდათ, ქალბატონო ეკა, - საყვედურით გაუღო კონსტანტინე ჯიქიამ კარი ჟურნალისტს და ხელით ანიშნა, შემობრძანდითო. ახალგაზრდა ქალბატონმა იცოდა, რომ ბატონი კოტე ცოტა თავხედი და უცნაური მწერალი იყო და მისგან ასეთი ქცევა

მარიონეტი (თავი ორმოცდაერთი)

საბედნიეროდ თუ საუბედუროდ გონს ისევ ზურა მოვიდა. დალილავებულმა და დასისხლიანებულმა დახმარების სათხოვნელად უახლოეს სახლამდე ძლივს მოახერხა მისვლა, მასპინძელს დიდად არ გაჰხარებია გვიანი, დაუპატიჟებელი სტუმრის გამოჩენა, მით უმეტეს ასეთ მდგომარეობაში,

შენი სახელი და სიყვარული

დახშულ სივრცეში კიაფობს განცდა, განცდა, სრულიად ამოუცნობი. ვნებათა ღელვა სულშიც იჭრება და ეს გონებაც სრულიად ქრება. წამში ათასჯერ მახსენებს შენ თავს, გული სულელი და რეტდასხმული,

მღელვარე ღამე

მღელვარე ღამე ათასთა შორის, უმთვაროდ იწვის ბედის კიდეზე, შენი ღიმილი მიმიძღვის მნათად, გული კი ვარდნას თავიდან იწყებს. არ უშინდები ცხოვრების ბორბალს, რომელიც გვისვრის უფსკრულის გზაზე...

ერთად ვუყვებით ცხოვრების ბილიკს

ერთად ვუყვებით ცხოვრების ბილიკს, საერთო მიზანს და გზას დაეკვლულს, არ უშინდები ჩავარდნას ხრამში, მის ტყვეობაში არ მტოვებ მარტოს. მე გგუობ ფარად და ძალას ვიძენ, შენით ვარსებობ და ვსუნთქავ, ატყობ ?

მარიონეტი (თავი ორმოცი)

თბილისში დაბრუნების შემდეგ შავნაბადას სამხედრო ბაზაზე სულ რამდენიმეჯერ იყო გიგა ნამყოფი. ყოფელთვის უჭირდა აქ ამოსვლა. მოგონებები, რომელთა დავიწყებასაც ასე მონდომებით ცდილობდა, სულაც არ იყო ასე მარტივად გასაქრობი. ახლაც თანამებრძოლებით სავსე ეზოს

უსაზღვროება

ვგრძნობ, რომ აქამდე არც კი მიცხოვრია, არ მისუნთქია ისე ღრმად, როგორც ახლა, გულიც კი გაქვავებული მქონია.. ახლა კი, ახლა კი სამყარო სულ სხვა ფერებად იფერება. ზოგჯერ მგონია ჩაგვითრევს და ნაფლეთებად გვაქცევს, გვერდით ვიხედები, მერე წინ, შემდეგ უკან და

მი (სრულად)

მოხდა და ვიცოდი, რომ ეს ის იყო, რაც მინდოდა. ეს ის იყო, რაც მჭირდებოდა. ის, რაც მე ავირჩიე, ის, რაც რომ არ ამერჩია, აუცილებლად დავეცემოდი სადღაც, ქუჩაში უსიცოცხლოდ.