მარიონეტი (ოცდამეთოთხმეტე თავი)

თბილისში ნოემბერი იწურებოდა. მუხედავად შემოდგომის ბოლო თვისა ისეთი სუსხიანი ქარი უბერავდა შუა ზამთარი გეგონებოდა. ბახტრიონზე ერთ-ერთი კორპუსის სადარბაზოდან რეპეტიტორისგან გამოსულმა ნინომ მაისურის კაპიუშონი თავზე წამოიხურა, მიუხედავად თავზე წამოცმული

"სანამ შაშვი იგალობებს"(სრულად)

-უჰ,ძალიან ცხელა,-ჩაილაპარაკა მაგიდასთან მჯდომმა მამაკაცმა და დასველებული ცხვირსახოცი კისერზე ჩამოიდო. -შენ რა გენაღვლება ხვალიდან შვებულებაში გადიხარ ,ჩვენ ვიკითხოთ,-მეორე მაგიდიდან მამაკაცი წამოდგა და ცივი ბორჯომის ბოთლი რაკრაკით ჩაუშვა ყელში.

სანუკვარი სიმშვიდე (სრულად)

აკანკალებული.. აღელვებული.. ტანჯვაგამოვლილი.. განადგურებული მივუყვები არეული ნაბიჯით გზას.. საყრდენგამოცლილი კედლებს ვეჭიდები და,

ველური ორქიდეა (24 თავი)

მანქანიდან სწრაფად გადავედი, შავად შეღებილი წყლით დატენილი პოსტოლეტი დავუმიზნე და მისკენ გავემართე. - აბაშიძე! - შევძახე რაც შემეძლო მკაცრი და მჭეხარე ხმით. - ყველაფრისთვის პასუხი უნდა აგო! ყველა ადგილზე გაშეშდა. გიგის მიწის ფერი დაედო სახეზე. -

ველური ორქიდეა (23 თავი)

მოიმზადეთ ცივი ყავა, რადგან ახლა ძალიან ცხელა, ან სულაც პოპკორნით სავსე თასი დაიდეთ, კარგად მოკალათდით და ასე განვაგრძოთ ჩემი ისტორიის "მოსმენა". ვიმედოვნებ, ძალიანაც არ დაგღალეთ თხრობით, ყველაფერს დეტალებში გიყვებით და შეიძლება ზოგიერთი

"განსაცდელი"(სრულად)

თოვლ-ჭყაპიან გზაზე თმაგაწეწილი და ფეხშიშველი ქალი მირბოდა,სახე ერთიანად გაფითრებოდა და დახეთქილ ტუჩებზე მელნისფერი დასდებოდა.დრო და დრო შეშინებული იყურებოდა უკან და სისხლიან ხელებს ტანზე ისვამდა.

მარიონეტი (ოცდამეცამეტე თავი)

- შენს მონათხრობს თუ გავუჯერებ, აფხაზეთის დაკარგვა ნაწილობრივ ჩვენი ბრალიც ყოფილა?! - როგორ ფიქრობ, მსუბუქი შეცდომები დავუშვით?! მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენთან იბრძოდნენ მებრძოლები, რომელნიც ავღანეთის ომში იყვნენ ნამყოფნი და იქაური გამცდილებაც

"ჩელენტანო"(სრულად)

მაყვალს ჭორიკანა ქალივით გამოეყო ბარდებიდან შავი დაჭყეტილი თვალები და ქალს „აკვირდებოდა“,რომელიც მის წინ მოჩუხჩუხე რუში ხავსიან ქვაზე დაცურებულიყო და მუხლი გადატყავებოდა.-მაინც, მოგწვდები!

ველური ორქიდეა (22 თავი)

_ გიგი დაიკარგა. - ხმამაღლა გამოაცხადა ნიკომ, წამიერი ყოყმანის შემდეგ. _ რააა? - თითქმის ერთხმად შესძახა ყველამ. - როგორ თუ დაიკარგა. _ აქ სოფელში მდინარე ხომ არ არის სადმე? - იკითხა წიკლაურმა. მდინარის ხსენებაზე გული შემიქანდა. ყველამ უსიტყვოდ და

"შეჩერდი მტკვარო"(სრულად)

-გულიზარა ,გულიზარა ,- ყიჟინით დარბოდნენ უბნის ბავშვები და ასფალტის მთელ სიგრძეზე ,ცარცით ჯვრებს ხატავდნენ. გულამოვარდნილები შეცვივდნენ იტალიურ ეზოში ,რკინის ორნამენტებიან კარიდან,თვალები ამოყვეს და დაელოდნენ როდის ჩაივლიდა იეზიდი გულიზარა.