ბედნიერების რეცეპტი (მეოთხე თავი)

დაღვრემილი სახით გაჰყურებდა ხეობაში დაკლაკნილ გზაზე მიმავალ ავტომობილს ნიკოლოზი, დედის კალთაში მჯდომ პატარა თორნიკეს თავი გამოეყო ფანჯრიდან, გაკრეჭილი, ბედნიერი სახით უქნევდა ხელს და ნახვამდისო, ხმამაღლა ეძახდა მამაოს. ბავშვის წკრიალა ხალისიანი

ჰილეგი (15)

საკეტის გადატრიალების ხმამ ქეთი გამოაფხიზლა, სახელური გამოძრავდა, კარი გაიღო და ზღურბლს იქით, მაქსიმე გამოჩნდა. ცივი, დალაგებული მზერით. წარბებს შორის გაჩენილი ნაოჭით, დაჭიმული ნაკვთებით. ქეთიმ ხელები ჩამოყარა, თავი გვერდზე გადასწია და ამოისუნთქა.

ერკე მიდასი - დავიცალე....

დავიცალე, დამეცალა რითმები და ყველა გრძნობა ამიტომაც ურითმოა ყველა ჩემი, ლექსთა წყობა, ფრინველთ მისცეს ფრთები, რატომ? რა მიზეზებით ჩვენ არა ნუთუ უნდა ვზიდოთ დაცემულის პატივი ჩვენ? კმარა!

ჰილეგი (14)

მანქანა სწრაფად მიდიოდა გზაზე. წამის მეასედებში სცდებოდა ხეებსა და გადაფენილ, გადაკეცილ გზებს. ქეთი თვალს არ აშორებდა ხედს. თან ეცნობოდა და თან, ეუცხოებოდა იქაურობა. ყოველ წამს იმაზე ფიქრობდა, რისი ნიშანი იყო ვიოლები და ლეგენდის ამბავი?! ნებისმიერი

ჰილეგი (13)

„ძველი ლეგენდა მოგვითხრობს, რომ ოდესღაც ცხოვრობდა ულამაზესი გოგონა ანიუტა. მან შეიყვარა მშვენიერი ბიჭი, მაგრამ სამწუხაროდ, გულცივი ადამიანი. ბიჭმა გულუბრყვილოდ მიმნდობ გოგონას გული ძალიან ატკინა, გაუტეხა. გოგონა გარდაიცვალა სევდისა და დარდისგან,

საუკუნის მეხუთედზე ნაკლები შეგრძნებათა წიაღში

-არასდროს შექმნი ოჯახს, არ გჭირდება ზედმეტი მარწუხი..-აგრძელებ მომავლის განსაზღვრავს ღრმა რწმენით. -მაგრამ შვილები გეყოლება, რადგან აღზარდო ისე, როგორ არზრდაზეც შენ ვერასდროს იოცნებებდი, რადგან აცხოვრო ისე, როგორ ცხოვრებასაც შენ მხოლოდ სიზმარში

ჰილეგი (12)

ერთადერთი, რასაც თვალს ვერ სწყვეტდა, მაქსიმეს კოხტად ჩამოკიდებული პერანგები იყო. ხელი გადაუსვა საკიდებს. თითქმის ერთნაირი ქსოვილისა და ზომის იყო ყველა. საოცარი, თავბრუდამხვევი სურნელის მატარებელი. ქეთიმ თავი გვერდზე გადააქნია, ქვედა ტუჩს კბილები

ბედნიერების რეცეპტი (მესამე თავი)

კელიაში დაბრუნებული ნიკოლოზი ისევ ღუმელთან იჯდა და მშვიდად მძინარე პატარას მისჩერებოდა. უმზერდა ჩვილს და საკუთარი, ასე საგულდაგულოდ მიჩქმალული წარსული ფრაგმენტულად ახსენებდა თავს. ალბათ, ორიოდე სიტყვა მამა ნიკოლოზის შესახებაც უნდა ვთქვათ.

ბედნიერების რეცეპტი (მეორე თავი)

ჩვილი კელიაში შეიყვანეს. მცირე ზომის ოთახი ავეჯის ხალვათობითაც გამოირჩეოდა. მთელი მისი აღჭურვილობა, კედელთან მდგომი ერთ კაციანი ლოგინის, ტუმბოსა და ფანჯარასთან განთავსებული პატარა მაგიდისგან შედგებოდა. კუთხეში შეშის ღუმლით, აი, სულ ეს იყო მამა

ერკე მიდასი - ცოცხალ-მკვდარი

ვიცოცხლო, მოვკვდე, საკითხავი აი ეს არის აღარ ვიქნები, მთავარი ხომ ზუსტად ეს არის ჩემი სიკვდილით, მე აღარასდროს არ შეგაწუხებთ, მუდამ ტკივილი, ჩემით უკვე აღარ განმკურნავს.