ჰილეგი (12)

ერთადერთი, რასაც თვალს ვერ სწყვეტდა, მაქსიმეს კოხტად ჩამოკიდებული პერანგები იყო. ხელი გადაუსვა საკიდებს. თითქმის ერთნაირი ქსოვილისა და ზომის იყო ყველა. საოცარი, თავბრუდამხვევი სურნელის მატარებელი. ქეთიმ თავი გვერდზე გადააქნია, ქვედა ტუჩს კბილები

ბედნიერების რეცეპტი (მესამე თავი)

კელიაში დაბრუნებული ნიკოლოზი ისევ ღუმელთან იჯდა და მშვიდად მძინარე პატარას მისჩერებოდა. უმზერდა ჩვილს და საკუთარი, ასე საგულდაგულოდ მიჩქმალული წარსული ფრაგმენტულად ახსენებდა თავს. ალბათ, ორიოდე სიტყვა მამა ნიკოლოზის შესახებაც უნდა ვთქვათ.

ბედნიერების რეცეპტი (მეორე თავი)

ჩვილი კელიაში შეიყვანეს. მცირე ზომის ოთახი ავეჯის ხალვათობითაც გამოირჩეოდა. მთელი მისი აღჭურვილობა, კედელთან მდგომი ერთ კაციანი ლოგინის, ტუმბოსა და ფანჯარასთან განთავსებული პატარა მაგიდისგან შედგებოდა. კუთხეში შეშის ღუმლით, აი, სულ ეს იყო მამა

ერკე მიდასი - ცოცხალ-მკვდარი

ვიცოცხლო, მოვკვდე, საკითხავი აი ეს არის აღარ ვიქნები, მთავარი ხომ ზუსტად ეს არის ჩემი სიკვდილით, მე აღარასდროს არ შეგაწუხებთ, მუდამ ტკივილი, ჩემით უკვე აღარ განმკურნავს.

ერკე მიდასი - არ გჭირდება ჩემი სიყვარული

სულაც არ გჭირდება ჩემი სიყვარული უშენობით ხომ ეს გული დაიფერფლა, სიცოცხლე ლამობდა, ბოლომდე ეცოცხლა და სიკვდილიც შეეწირა მსხვერპლად.

ერკე მიდასი - მკითხველს პატივისცემით

მე თქვენ მიყვარხართ ალბათ იცით ეს მოგიხსენიებთ ყოველთვის ჩემად მეც შემაცივა, მეც დამივიწყეს თუმცა იმ მომენტს ვარქმევდი ფრენას.

ერკე ადამიანი, დღემდე ვისაც გგონიათ

ერკე ადამიანი ვისაც დღემდე გგონიათ ერკე სხვა პლანეტიდან გასროლილი ბომბია, ფეთქებადი სიყვარულის ერთიანი ფილა კაცობრიობისთვის მავნე, გარკვეულწილად.

ჰილეგი (11)

ქეთის ფოტო და ფურცლის ნაგლეჯი ერთად ეჭირა. ხან ერთს გახედავდა, ხან - მეორეს. საბანკო ანგარიშის ნომერი ალბათ ფულისთვის, მაგრამ ფოტო? რა უნდოდა ამ ორს ერთად? აშკარა იყო, მაქსიმეს დედა ცოცხალი აღარ იყო. რომ ყოფილიყო, ასეთ ძველ ფოტოს, სადაც ქალი

ბედნიერების რეცეპტი (თავი პირველი)

შემოდგომის სუსხიანი საღამო იდგა, როცა საქართველოს ერთ-ერთ მაღალმთიან რეგიოში, ერთ ყველასგან მივიწყებულ სოფელში, რომლის სახელიც კი სავარაუდოდ არავის ახსოვდა, მაღალი გამავლობის ავტომობილმა, რომლის ფირმასა და სანომრე ნიშანს ისევ შეგნებულად არ ვახსენებ,

ჰილეგი (10)

ახალგაზრდა კაცი დაჭიმული, გაქვავებული იდგა. მარჯვენა ხელში იარაღი მოემარჯვებინა, თეთრი პერანგი სისხლით დასველებოდა და მის წინ, მუხლებზე დაგდებულ უცნობს უმიზნებდა. იარაღი პირდაპირ შუბლზე მიებჯინა, ყბებს ისე ძლიერად აჭერდა ერთმანეთს, ბუხრის ცეცხლისფერ