ბედნიერების რეცეპტი (თავი ორმოცდაექვსი)

ელვის სისწრაფით გავრცელდა მონასტრის დაწვის ამბავი ხეობაში. შეიძლება ადგილობრივი მოსახლეობა ტაძარში სიარულითა და მარხვით არ გამოირჩეოდა, მაგრამ ღვთის მოშიშობა სისხლში ნამდვილად ჰქონდათ გამჯდარი. ჯერ კიდევ ბავშვობიდანვე განსაკუთრებულად უყვარდათ ნიკა

ლილიანა (სრულად)

–ლილიანა. ლილი. ლილიკო. საოცარი გოგო იყო. საოცარზე საოცარი. სუფთა და ქათქათა. სუსტი და ლამაზი. მაღალი და ტანადი.

ბედნიერების რეცეპტი (ორმოცდახუთი თავი)

ფიქრი არ დასჭირვებია ვაჟს, ავტომობილი მყისვე მოაბრუნა და ისევ მონასტრისკენ მიმავალ გზას დაადგა. სიბნელეში მოძრაობა უჭირდა, თუმცა მაინც ახერხებდა ავტომობილის პარალელურ რეჟიმში მართვასაც და მობილურზე რეკვას. რესპოდენტი ჯიუტად დუმდა. - ჯანდაბა,

ბედნიერების რეცეპტი (თავი ორმოცდაოთხი)

არც გაოცება, არც სიბრაზე, არც კითხვა, როგორ? არც კითხვა, რატომ? თითქოს ელოდა კიდეც. ამჯერად ტაძარში მდგომნი ისევ უსიტყვოდ აკვირდებოდნენ ერთმანეთს. დახურულ სივრცეში გატარებულ წლებისგან გაცრეცილ, გათეთრებულ სახეზე კაპილარებიც კი ემჩნეოდა გიგას. თუმცა

ერთხელ მარსზე (სრულად)

ზაფხულის ცხელი საღამო იყო, მარტო ვიყავი ქალაქ გარეთ სახლში, ჩაბნელებულ ოთახში ვიჯექი და სრულიად არ მინდოდა არაფერი. ოთახის კედლებს აპობდა ნელი მუსიკის ხმა... ძალიან დაღლილი ვიყავი სიცხით, ცივ ყავას ვწრუპავდი და ინტერნეტში უაზროდ ვიქექებოდი,

ბედნიერების რეცეპტი (თავი ორმოცდასამი)

თავშესაფრის პატარებს ახალი აღმზრდელისა და ფსიქოლოგის საპატივცემულოდ ფერადი, საჰაერო ბურთებიც დაებერათ და ოთახები სადღესასწაულოდ მოერთოთ. დედაოების დახმარებით შეშის ღუმელზე შოკოლადის ტორტიც კი გამოეცხოთ და შუშხუნებით შეიარაღებულნი მოუთმენლად ელოდნენ

მიდი, გაახილე თვალი

მიდი, გაახიე თვალი, მიდი, მითხარი, რომ აქ ხარ, სული გამითეთრა შენმა მკერდძე დამჩნეულმა დაღმა.

ბედნიერების რეცეპტი (თავი ორმოცდაორი)

აბა, პირველად სად მივდივართ, მონასტერში თუ თავშესაფარში? - როგორც იქნა დასერიოზულდა ვაჟი. - მტვრიანი ვარ, თან დაღლილიც. ჯობს თავშესაფარში მივიდეთ. მონასტერში ხვალ ავალ. თან არც შესაბამისად ვარ ჩაცმული! - ჯინსის სარვლის ალაგ-ალაგ ამოგლეჯილ

არავინ

და შენც ნელ-ნელა არავინ ხდები, მას ემსგავსები და ბოლოს, როცა სარკეში იხედები საკუთარი თვალების რწმენასაც კარგავ და „ნუთუ ეს ვარს“ გამომეტყველებით ჯოჯოხეთის ახალ წამებში გადადიხარ...

ბედნიერების რეცეპტი (ორმოცდამეერთე თავი)

ძველებურმა, ალბათ ერთ დროს მოყვითალო ფერის, მგზავრებით სავსე „პაზიკა“ ავტობუსმა ჟინვალიდან ფშავ-ხევსურეთისკენ მიმავალ, მიწაყრილიან გზაზე ისე გადაუხვია, რომ მძღოლს მუხრუჭის მნიშვნელობა აშკარად დაავიწყდა. მსგავსი გაუფრთხილებლობის გამო, ვიღაცამ