ჭირვეული სტუმარი (სრულად)

ხშირად არც კი ვიცით რას ვეძებთ, სად ვეძებთ ან ვის? უბრალოდ ჯიუტად მიყვები არჩეულ გზას, ცხოვრებას, მიიწევ წინ, ენდობი საკუთარ ინტუიციას და.... ვინ ვარ მე? არც არავინ, ერთი ჩვეულებრივი თბილისელი გოგო, ჩვიდმეტი წლის თავქარიანი თინეიჯერი, ეს ჩემი

ჰილეგი (7)

-მაქსიმე ძალიან კარგი ადამიანია. -თქვა და ყელი ისე გამოუშრა, ჩაახველა. -ძალიან კარგია, ძალიან. -თავისდა უნებურად, გაიმეორა. თვალი კარისკენ გააპარა. მაქსიმე კედელს მხრით მიყრდნობილი იდგა, ჯერ კიდევ იკითხებოდა მის თვალებში კმაყოფილება. ანეტა კი,

ჩანახატი (სრულად)

უჩვეულოდ ცხელი ზაფხული იდგა თბილისში. ქალაქი თითქმის დაცლილიყო მაცხოვრებლებისგან. ქუჩაში კანტი-კუნტად თუ შენიშნავდით მოძრაობას. სიცხისგან შეწუხებული ჩვიდმეტი - თვრამეტი წლის მაღალი, ოდნავ ბეჭებში მოხრილი, ქერა ყმაწვილი ჯიბეებში ჩაწყობილი ხელებით

ნაკვალევი (სრულად)

-დრაგ!... დრუგ!.... დრაგ!.... დრუგ!....-ისმის მძიმე სამხედრო ჩექმების ხმა. თითოეულ ნაბიჯს წინ უწრებს თვლა: - ერთი!.... ორი!... ერთი!... ორი!... - სამხედრო ფორმაში ჩაცმული ბიჭები მწყობრი ნაბიჯით მიიწვენ წინ -სდექ! - ისმის მეთაურის ბრძანება. სივრცეში

ჰილეგი (6)

მეგიც ისეთი ადამიანი იყო, თუ სიცივეს აგრძნობინებდნენ, დამფრთხალი კუთხეში ჩაჯდებოდა და აღარც კი სუნთქავდა. ბატონს ის თავისუფლება მისცა, რომელსაც ასე ნატრობდა. -დაუფარავი ზიზღით აღმოხდა ლალეს. ესე იგი, მხოლოდ ქეთი არ ფიქრობდა, რომ მეგის სიკვდილში

ჰილეგი (5)

გავიაზრე რომ გვერდით ნამდვილი მამაკაცი მჭირდებოდა. ის, ვინც ჩემს ქალურ აკვიატებებს ცხოვრების გამამწარებელს არ უწოდებდა, ვინც ჩემთან ერთად სიამოვნებით ისეირნებდა, დალევდა ჩაის. მინდოდა ადამიანი, რომელსაც ისევე ნამდვილად ვეყვარებოდი, როგორც - მე.

ჰილეგი (4)

-ღალატია. -თავი ასწია ქეთიმ და ბგერებიც სუსტად გაიფანტა სივრცეში. მამაკაცისთვის არ შეუხედავს, თუმცა მის დაჟინებულ მზერას გრძნობდა. გაწბილებულს. -თქვით, რომ რასაც შენად ვეღარ აღიქვამ,იმის ღალატი მაინცდამაინც, ღალატს არ ჰგავს. არადა, პირიქითაა. ის

თვალები (სრულად)

თვალები ავტომობილი მიექანება ჟინვალ გესისკენ, მისი მგზავრები გადაღლილი სახით გადაჰყურებენ სიმწვანეში ჩაფლულ წყალს, ნუთუ შეიძლება ადამიანს ასეთი სილამაზის დანახვისას გული არ აუჩუყდეს?! თუმცა უცნაურია, მგზავრები თითქოს ვერც კი ამჩნევენ ბუნების ამ

ჰილეგი (3)

-შესაბამისად... რა ხდება მაშინ, როდესაც შენი სამყარო წონასწორობას კარგავს, შენ კი არც გამოცდილება გაქვს, არც ცოდნა და არც მოხერხება, რომ ცენტრი იპოვო და წონასწორობა შეინარჩუნო? ერთადერთი, რაც შეგიძლია, წაგებული ბრძოლის მიღებაა, უნდა გაჩერდე და

რეალობის მარწუხებს მიღმა (თავი 1)

ცხოვრება მოკლეა იმისთვის, რომ წესები დაიცვა, იცხოვრო ისე, როგორც სხვებს უნდათ, მოიქცე ისე, როგორც შენგან ელიან... *** გადატრიალებები უცბათ ხდება, რევოლუციონერები იდეათა ძღვნით ქვეყნის კიდეებს წამიერად აწყდებიან, ყველაფერი, რაც გადატრიალებს