ჰილეგი (6)

მეგიც ისეთი ადამიანი იყო, თუ სიცივეს აგრძნობინებდნენ, დამფრთხალი კუთხეში ჩაჯდებოდა და აღარც კი სუნთქავდა. ბატონს ის თავისუფლება მისცა, რომელსაც ასე ნატრობდა. -დაუფარავი ზიზღით აღმოხდა ლალეს. ესე იგი, მხოლოდ ქეთი არ ფიქრობდა, რომ მეგის სიკვდილში

ჰილეგი (5)

გავიაზრე რომ გვერდით ნამდვილი მამაკაცი მჭირდებოდა. ის, ვინც ჩემს ქალურ აკვიატებებს ცხოვრების გამამწარებელს არ უწოდებდა, ვინც ჩემთან ერთად სიამოვნებით ისეირნებდა, დალევდა ჩაის. მინდოდა ადამიანი, რომელსაც ისევე ნამდვილად ვეყვარებოდი, როგორც - მე.

ჰილეგი (4)

-ღალატია. -თავი ასწია ქეთიმ და ბგერებიც სუსტად გაიფანტა სივრცეში. მამაკაცისთვის არ შეუხედავს, თუმცა მის დაჟინებულ მზერას გრძნობდა. გაწბილებულს. -თქვით, რომ რასაც შენად ვეღარ აღიქვამ,იმის ღალატი მაინცდამაინც, ღალატს არ ჰგავს. არადა, პირიქითაა. ის

თვალები (სრულად)

თვალები ავტომობილი მიექანება ჟინვალ გესისკენ, მისი მგზავრები გადაღლილი სახით გადაჰყურებენ სიმწვანეში ჩაფლულ წყალს, ნუთუ შეიძლება ადამიანს ასეთი სილამაზის დანახვისას გული არ აუჩუყდეს?! თუმცა უცნაურია, მგზავრები თითქოს ვერც კი ამჩნევენ ბუნების ამ

ჰილეგი (3)

-შესაბამისად... რა ხდება მაშინ, როდესაც შენი სამყარო წონასწორობას კარგავს, შენ კი არც გამოცდილება გაქვს, არც ცოდნა და არც მოხერხება, რომ ცენტრი იპოვო და წონასწორობა შეინარჩუნო? ერთადერთი, რაც შეგიძლია, წაგებული ბრძოლის მიღებაა, უნდა გაჩერდე და

რეალობის მარწუხებს მიღმა (თავი 1)

ცხოვრება მოკლეა იმისთვის, რომ წესები დაიცვა, იცხოვრო ისე, როგორც სხვებს უნდათ, მოიქცე ისე, როგორც შენგან ელიან... *** გადატრიალებები უცბათ ხდება, რევოლუციონერები იდეათა ძღვნით ქვეყნის კიდეებს წამიერად აწყდებიან, ყველაფერი, რაც გადატრიალებს

მე შენ ტკივილს ჩემს თავზე ვიღებ!

ამ ლექსზეც პატარა ისტორიას მოვყვები, რადგა სხვანაირად არ შემიძლია. სამსახურიდან მოვდივარ საღამოს, (ოღონდ სტანდარტულ სამსახურში არ ვმუშაობ და არც ძალიან დავღლილვარ) მოვსეირნობ ფეხით როგორც ყოველთვის და გადავწყვიტე სხვა გზით წამოსვლა, ამოვუხვიე ქუჩას

დავიჯერებდი

დავიჯერებდი უბრალო სიტყვებით გამოთქმულ აზრებს და ჩემს ნააზრევს, უფსკრულის პირას მდგართაგანი ვარ, რომელიც არ ხტება შიშით თუ დაბლა რა დახვდება.

soul

სულში ხელები, მეფათურება დავიბადებით მებადურებად, თეთრი კედლები და გვემუქრება, სულის წამებით

ველური ორქიდეა (19 თავი)

_დარო, არ გინდა ცოლად გამომყვე? - ხმა შეეცვალა აბაშიძეს და თავი მაღლა ამაწევინა, ისე, რომ მას თვალებში ვუყურებდი. არაფერი ვუპასუხე. ვდუმდი. თვალებში მზერა და დუმილი რამდენიმე წამს გაგვიგრძელდა.