არჩევანი(თავი IV)

ნუკა გაიღვიძე დეე,უკვე პირველი საათია,სადილზე საუზმე არ გინდა ? – ხო დედა ვდგები ხოოო,არ დაგაძინებენ რაა – სულ დამავიწყდა დილაობით უჟმური რომ ხარ ხოლმე,წადი მოწესრიგდი მამას მოსვლამდე დაემსგავსე ადამიანს,

ჰილეგი (9)

სხვა დროს, ალბათ საკუთარი თავიც შესძულებოდა ამის გამო, თუმცა გამოფხიზლება არასდროსაა გვიანი. ქეთიმ თავი გადააქნია, მაქსიმეს სხეულს მივარდა, სველი პერანგი შემოახია. სააბაზანოდან სველი საფენები გამოიტანა, კაცს შუბლზე დაადო.

მათხოვარი (სრულად)

როგორც ყოველთვის გამთენიისას ვიღვიძებ, წელმოწყვეტილი ვდგები, ხელის ერთი ჩამოსმით ვისწორებ დასრესილსა და დაჭმუჭნილ ტანისამოსს. თმას თითებით ვივარცხნი. დასაბანი, ჭუჭყიანი, საკუთარ ხელებს ვუმზერ, ეს კანში გამჯდარი მური ადრე მაწუხებდა, ამ ბოლო დროს კი

ჰილეგი (8)

თითქოს, უზომო ბოროტებას იტევდა, მაგრამ მაინც, ქეთის მისი გამეტება არ შეეძლო. „ვითომ იმის ღალატი, რასაც შენად ვეღარ აღიქვამ, - ღალატია?“ ქეთი შეჩერდა. ჩამოგორებულმა ცრემლებმა ყელი დაუსველა. „ღალატია“ დაასკვნა კიდევ ერთხელ. ვეღარაფერი უთხრა,

ჭირვეული სტუმარი (სრულად)

ხშირად არც კი ვიცით რას ვეძებთ, სად ვეძებთ ან ვის? უბრალოდ ჯიუტად მიყვები არჩეულ გზას, ცხოვრებას, მიიწევ წინ, ენდობი საკუთარ ინტუიციას და.... ვინ ვარ მე? არც არავინ, ერთი ჩვეულებრივი თბილისელი გოგო, ჩვიდმეტი წლის თავქარიანი თინეიჯერი, ეს ჩემი

ჰილეგი (7)

-მაქსიმე ძალიან კარგი ადამიანია. -თქვა და ყელი ისე გამოუშრა, ჩაახველა. -ძალიან კარგია, ძალიან. -თავისდა უნებურად, გაიმეორა. თვალი კარისკენ გააპარა. მაქსიმე კედელს მხრით მიყრდნობილი იდგა, ჯერ კიდევ იკითხებოდა მის თვალებში კმაყოფილება. ანეტა კი,

ჩანახატი (სრულად)

უჩვეულოდ ცხელი ზაფხული იდგა თბილისში. ქალაქი თითქმის დაცლილიყო მაცხოვრებლებისგან. ქუჩაში კანტი-კუნტად თუ შენიშნავდით მოძრაობას. სიცხისგან შეწუხებული ჩვიდმეტი - თვრამეტი წლის მაღალი, ოდნავ ბეჭებში მოხრილი, ქერა ყმაწვილი ჯიბეებში ჩაწყობილი ხელებით

ნაკვალევი (სრულად)

-დრაგ!... დრუგ!.... დრაგ!.... დრუგ!....-ისმის მძიმე სამხედრო ჩექმების ხმა. თითოეულ ნაბიჯს წინ უწრებს თვლა: - ერთი!.... ორი!... ერთი!... ორი!... - სამხედრო ფორმაში ჩაცმული ბიჭები მწყობრი ნაბიჯით მიიწვენ წინ -სდექ! - ისმის მეთაურის ბრძანება. სივრცეში

ჰილეგი (6)

მეგიც ისეთი ადამიანი იყო, თუ სიცივეს აგრძნობინებდნენ, დამფრთხალი კუთხეში ჩაჯდებოდა და აღარც კი სუნთქავდა. ბატონს ის თავისუფლება მისცა, რომელსაც ასე ნატრობდა. -დაუფარავი ზიზღით აღმოხდა ლალეს. ესე იგი, მხოლოდ ქეთი არ ფიქრობდა, რომ მეგის სიკვდილში

ჰილეგი (5)

გავიაზრე რომ გვერდით ნამდვილი მამაკაცი მჭირდებოდა. ის, ვინც ჩემს ქალურ აკვიატებებს ცხოვრების გამამწარებელს არ უწოდებდა, ვინც ჩემთან ერთად სიამოვნებით ისეირნებდა, დალევდა ჩაის. მინდოდა ადამიანი, რომელსაც ისევე ნამდვილად ვეყვარებოდი, როგორც - მე.