რეალობის მარწუხებს მიღმა (თავი 1)

ცხოვრება მოკლეა იმისთვის, რომ წესები დაიცვა, იცხოვრო ისე, როგორც სხვებს უნდათ, მოიქცე ისე, როგორც შენგან ელიან... *** გადატრიალებები უცბათ ხდება, რევოლუციონერები იდეათა ძღვნით ქვეყნის კიდეებს წამიერად აწყდებიან, ყველაფერი, რაც გადატრიალებს

მე შენ ტკივილს ჩემს თავზე ვიღებ!

ამ ლექსზეც პატარა ისტორიას მოვყვები, რადგა სხვანაირად არ შემიძლია. სამსახურიდან მოვდივარ საღამოს, (ოღონდ სტანდარტულ სამსახურში არ ვმუშაობ და არც ძალიან დავღლილვარ) მოვსეირნობ ფეხით როგორც ყოველთვის და გადავწყვიტე სხვა გზით წამოსვლა, ამოვუხვიე ქუჩას

დავიჯერებდი

დავიჯერებდი უბრალო სიტყვებით გამოთქმულ აზრებს და ჩემს ნააზრევს, უფსკრულის პირას მდგართაგანი ვარ, რომელიც არ ხტება შიშით თუ დაბლა რა დახვდება.

soul

სულში ხელები, მეფათურება დავიბადებით მებადურებად, თეთრი კედლები და გვემუქრება, სულის წამებით

ველური ორქიდეა (19 თავი)

_დარო, არ გინდა ცოლად გამომყვე? - ხმა შეეცვალა აბაშიძეს და თავი მაღლა ამაწევინა, ისე, რომ მას თვალებში ვუყურებდი. არაფერი ვუპასუხე. ვდუმდი. თვალებში მზერა და დუმილი რამდენიმე წამს გაგვიგრძელდა.

ჰილეგი (2)

მერე, ქალი გადახტა. ამის დეტალებში გახსენება არ უნდოდა, მაგრამ მაინც ასტკივდა თავი როცა ჰაერში აალებული წითელი თმა გაახსენდა, წყალი კიდევ ერთხელ მოსვა და თითები საფეთქლებზე მიიჭირა. შეუმოწმებელს არ დატოვებდნენ, მაგრამ როდის? ჩანთა არავის გაუხსნია

ჰილეგი (1)

ისეთი ცივი, არაფრისმთქმელი ტონით საუბრობდა, ქეთის შიშის ნაცვლად ზიზღის გრძნობა დაუგროვდა, მყესები დაეჭიმა და თითოეული ჩასუნთქვა სხეულს უწვავდა. გაღიზიანებულმა აათვალიერა მამაკაცი, მის უკან მდგომმა კი ქეთის ჩანთა და ქურთუკი გადააწოდა. თვალები

თამაში მუსიკის წესებით (სრულად)

დეკემბრის სუსხიანი საღამო იდგა თბილისში. ვერ გაიგებდი როგორი ამინდი იყო, თან წვიმდა, თან თოვდა, ყველა სიკეთესთან ერთად ქარიც ქროდა. სახლიდან გამოსულ, 16-17 წლის, ბეჭებზე გიტარა მოკიდებულ ვაჟს უსიამოვნოდ გააჟრჟოლა, აშკარად ამინდის შეუფერებლად ეცვა.

მხატვართა... გძნობები...

გუშინ დავიბადე, უცოდველი მარტის ამინდში ვხატავ სამყაროს, შეშლილს, არეულს როგორც დავინჩი ნაცრისფერ ქალაქს ვხედავ, უსიტყვოდ აბიჯებს ქალი ამ სილამაზეს ვერ აღწერდა თვით, სალვადორ დალი.

სადედოფლო კაბა

- ბედნიერი ვარ?! - ალბათ! - შეყვარებული?! - ალბათ! - უცნაურია საკუთარი ქორწილის დღეს პატარძალი ასეთ გაურკვეველი სიტყვებით გპასუხობდეს?! - ალბათ! თუმცა ეს მაინც მე ვარ, სახელს მნიშვნელობა აქვს?! თუ აქვს, მიცნობდეთ, ანი. ერთი ჩვეულებრივი გოგო