ველური ორქიდეა (2თავი)

იქვე ორ ჩემოდანს მოვკარი თვალი. _აი, შენი ტანსაცმელი, დარო, მაღლა ადი, საძინებელში გამოიცვალე და ჩამოდი. _კარგი, მაგრამ რომელ ოთახში? - ვკითხე დაბნეულმა. _როგორც კი ახვალ ხელმარცხნივ. კიბეზე ავედი. თვალებს აქეთ-იქით ვაცეცებდი. ხელმარცხნივ სამი

უსათაურო

მე მომკითხავი არავინ არ მყავს, მე მომაკითხავს სიკვდილის ლანდი თავისუფლების მორიგი დარტყმა გელოდი, როდის შენ წამიყვანდი.

მახსოვს... მოგწონდა

მახსოვს მოგწონდა ყოველი ლექსი, როცა გიკითხავ, კალთაში თავი რაც გჭირდებოდა - შენ ჩემთან სექსი, და შუა ზღვაში გასული ნავი.

ველური ორქიდეა (1თავი)

არასოდეს დამჭირვებია მაღვიძარა. ჩემითაც მშვენვრად ვიღვიძებ. აი, აკოს გაღვიძება კი, თემაა. გინდ საბანი გადააძრე. გინდ შეანჯღრიე, რეაქცია არ აქვს. დილის ძილი უყვარს ძალიან. ბოლოს, მოთმინება გამოლეულს ბევრჯერ დამიქაჩავს ფეხებში და ჩამომიგდია

ბედნიერება, უბედურება

ყველას ვუყვარვარ, მაგრამ ცხოვრებამ რატომღაც ერთი მარგუნა ბედად ზედ არ მიყურებს მისის მშვენება, მონატრებაა თუ მეჩვენება? ნუთუ ასეა ქვეყნად წყობილი ბედნიერებას ეძებ და უბედურებას იმკი თითქოს სიცოცხლე გსურს და საფლავს ითხრი, ფიცხად განვვლეთ გზა, სადაც

თავისუფლებას ვნატრობ

თავისუფლებას ვნატრობ ოდითგან სიკვდილს მსაჯულად დავუდგებოდი ვერ მეკარება თავად ბუნების გარდაუვალი ნაწილი კოცნის.

Fula - მე ვირჩევ სიტყვას

როგორ დავიჯერო რომ ამდენი ხანი ვცდებოდი და ჩემს წარმოსახვით სამყაროებს ვეჭიდებოდი ისევ საქართველო, მეგონა რომ შევრიგდებოდით მაგრამ შენ ამიკრძალე რომ ოცნება გავაგრძელო (ე)

ოცი წლის შემდეგ

ოცი წლის შემდეგ ეძღვნება ქართველ ემიგრანტებს 1996 ყოველივე ისე მოხდა, როგორც არაერთხელ მომხდარა. კარგად გვქონდა გაცნობიერებული, რომ ადრე თუ გვიან გავხდებოდით მეთერთმეტე კლასელები

მეცამეტე ბილიკი (სრულად)

"მეცამეტე ბილიკი" არის ისტორია, რომელიც მოგვითხრობს ადამიანზე, ანუ მარტოობისთვის განწირულ მამაკაცზე. ბარბაცით, არეული ნაბიჯებით მოიწევს და სიბნელეშიც გასარჩევია ნახევრამდე დაცლილი ბოთლი. ჩერდება, დიდ შლაპას იწევს და თითქოს ერთობაო, ორთქლს უშვებს.

შემოდგომასავით ქალიაო, ამბობენ ჩემზე...

გავხედავ ხოლმე იმ სარკმლიდან, ქუჩაში მოსიარულე ქალებს, გაზაფხულებსა და ზაფხულებს, ხანდახან ზამთარიც ჩამოივლის, დინჯი, ამაყი ნაბიჯებით, მაგრამ შემოდგომას არასდროს ჩამოუვლია. ვიცი, ვიცნობდი.