ღამე ორი ცის ქვეშ (თავი 1)

ის უცნაური ბიჭია... სოფელ ჯიხაიში ვიყავი,თუმცა რა სოფელი, „ტრიუმფალური თაღი“ ავიღე და პარიზში ვიცხოვრეო...ვფიქრობ,ბევრი საერთო გვაქვს...მეც ხომ ვგიჟდები კეჟერაძისეულ დასვენებაზე. “ღვთაებრივ კომედიას“ ვკითხულობ,თუმცა მაინცდამაინც არ

მათხოვარი (8 თავი)

მერვე თავი ალბათ, ყველას აქვს მომენტი როცა უბრალოდ ფიქრობ, რა იქნებოდა სათანადო დროს სათანადო გადაწყვეტილება რომ მიგეღო. დღემდე ვერ ვიგებ, რატომ გავჩერდი იმ ოჯახში, რამ დამაკავა იმ ადამიანთან. არ ვიცი რა დამემართა, ზუსტი ახსნა ვერ მოვუძებნე საკუთარ

მათხოვარი (7 თავი)

- ამ ყველაფერს მე რატომ მიყვები?! - მოსმენილით აშკარად შეძრწუნებული მეკითხება სანდრო. - მინდა იცოდე, რატომ გადავდგი ეს ნაბიჯი, როგორ აღმოვჩნდი ამ წუმპეში. - წარსულის ემოციებით ისევ ხელახლა დამძიმებული ობლად წამოსულ ცრემლს ხელის გულით ვიწმენდ.

მათხოვარი (6 თავი)

მეექვსე თავი - თავს ნუ იდანაშაულებ, ნაწილობრივ მართალია მამაშენი, მართლა არ მიცნობ! - მის დამშვიდებას ვცდილობ. - იქნებ მართალიც იყოს, მაგრამ... მე მამა-შვილობა ცოტა სხვაგვარად მესმის! - ხმა ებზარება მას. მის სიტყვებზე მომღიმარი მამაჩემი

ბედის ბორბალი (სრულად)

-რა იყო ჰორმონები გაწუხებს?-წარბს მაღლა ვწევ და ოთახში შევდივარ,კარებს ვკეტავ და საწოლზე ვეშვები. -გაუგებარი ხარ!-მესმის დაჩის ხმა,რომელშც გაბრაზებას ვკითხულობ. -უნდა დავიძინო,წადი შენს სახლში.არ გრცხვენია მაინც?! -ცოტა ხანს შემომიშვი,გთხოვ...რატომ

მე და ის-ერთი მთლიანობა

უცნაური წყვილი ხართო,ყველა ამას გვეუბნებოდა.ხელიც კი არ გვქონდა მოწერილი და ამაზე არც კი ვფიქრობდით,არც საქორწინო ცერემონია მიზიდავდა.ისიც ასე იყო.ვამბობდით,რომ მთავარი ურთიერთობა იყო და არა ფორმალურობა.ჩვენთვის ყოველგვარი ცერემონია მოსაწყენი

სიცოცხლისა და სიკვდილის ჭიდილში

ჩემი ცხოვრება ოპტიმიზმისა და პესიმიზმის უკიდურესი გამოვლინებაა. იგი სიცოცლხისა და სიკვდილის ჭიდილია,მე ხომ ყოველ დღე მიწევს გავიარო მათ შორის გადებულ ხიდზე,რომელიც ირხევა და ხან ერთისკენ მიბიძგებს, ხან-მეორისკენ.

ბედის ბორბალი (დასასრული)

-ელე,მიყვარხარ! დიდი ხანია,მინდა გითხრა..-ვშორდები ბიჭს და უკან ვიხევი,ჩემმა გულმა ხახა გააღო,მსგავ რამეს არ ველოდი,თუ მეტყოდა..ახლა უნდა წავიდე,უნდა წავიდე,,ამაზე ფიქრის დრო არაა. -მაგვიანდება..მოგწერ,კარგი?-ვეუბნები დაბალ ხმაზე,ხმის იოგებიც ძლივს

მათხოვარი (5 თავი)

მეხუთე თავი - ჩვენი წასვლის დროც მოსულა! - უდარდელი ხმით ამბობს, უკანალზე ხელის მსუბუქი წამორტყმით აგდებს მუხლებზე წამოსკუპებულ კეკლუცად აკისკისებულ არსებას, კარგი ძმაკაცივით თვალს მიკრავს და სანახევროდ გამოხსნილი კარებიდან პირველი თვითონ გადის. -

სამი ფიფქი (სრულად)

7 მარტი იყო.. თბილისის ქუჩებში ჯერ კიდევ ციოდა. ლამპიონები ჯერაც ანათებდნენ ბნელ ქუჩებში. ხალხი მასიურად მოძრაობდა. არცერთი არ არღვევდა რითმს. ჩემთვის უცნობ ქუჩაზე შევუხვიე და ტელეფონის შუქით გავიკვლიე გზა. რამდენ საიდუმლოს ინახავს