მათხოვარი (17 თავი)

სადღაც, ბინძურ ოთახში ვდგავარ, რომელსაც ერთი ცალი, ნახევრად მბჟუტავი ნათურა ძლივს ანათებს, ნათურასთან რკინის მაგიდა დგას, აქეთ - იქით ორი სკამი, ესა და ეს. ნესტისა და გაურკვეველი ნივთიერების მწარე სუნი ცხვირს მწვავს. - ნეტა სად ვარ?! - საკუთარ

მათხოვარი (16 თავი)

მეთექვსმეტე თავი კარებში გვერდზე ვიწევი და ბიჭებს შემოსვლის საშუალებას ვაძლევ. ხმას არც ერთი არ იღებს, უსიტყვოდ მომყვებიან საძინებელში. სანდროს ასეთ მდგომარეობაში ნახვას აშკარად არ ელოდნენ: - რა გჭირს, შე ჩემა?! - ირაკლი შეშფოთებული დაჰყურებს

ღამე ორი ცის ქვეშ (სრულად)

მახსენდება ის დღე, როცა ბაღში ბიჭმა, რომელსაც ვუყვარდი, სკამი გამომიწია და პირდაპირ ძირს დამანარცხა და როცა მასწავლებელმა უსაყვედურა, თავი გაიმართლა, ასე მინდოდა, სიყვარული ამეხსნაო.

მათხოვარი (15 თავი)

მეთხუთმეტე თავი იმ ღამით, სანდროსგან განსხვავებით, თვალი არ მომიხუჭავს, ვიწექი და მივჩერებოდი ოთახის კუთხეში არსებულ აბლაბუდას, ჩემი აზრებიც ასე ახლართულიყო, ვერც თავს ვუგებდი და ვერც ბოლოს: - როგორ მოვიქცე? სადამდე მიმიყვანს ეს ყველაფერი? იქნებ

სიყვარული ბარნოვზე(სრულად)

ვწერ სიყვარულის ნარჩენებიდან. არადა არც ვიცი რას ვწერ. დიდი შანსი არ მოგეწონოს. დიდი შანსია ვერ იყო კმაყოფილი.

მათხოვარი (14 თავი)

მეთოთხმეტე თავი ასეთი დღის შემდეგ ბედნიერი საკუთარ ოთახში ვტრიალებ და მოწყეტილი ლოგინზე ვვარდები. გონებაში თითოეულ წამს ვაანალიზებ, ფიქრებში სანდროს სახელს ვიმეორებ და გული სიხარულით მითრთის. ალბათ ალკოჰოლის ბრალია, აშკარად საღად განსჯის უნარი

წამიერი ფეთქვა! “1“

-სიმშვიდე შეინარჩუნე,თორემ აღარ მოგისმენ,-უთხრა და ძლივს ამოისუნთქა,ბამბა სპირტით გაჟღინთა და ნაკაწრზე ფრთხილად გადაუსვა,მართას ლოყა საშინლად აეწვა,მაგრამ არ წამოუყვირია,

ღამე ორი ცის ქვეშ (დასასრული)

რამდენიმე წელი გადის, ჩვენ მხოლოდ ერთი ცა კი არა, უკვე ერთი ჭერი, ერთი საწოლი, ერთი აბაზანა და კბილის პასტაც კი ერთი გვაქვს..ეს ჩვენი იდილიაა,იდილია, რომელსაც ბევრი ვერ ჩაწვდება... ყველაფერი დაიწყო ერთი ცით და ერთი ჭერიც გრძელდება, ერთი საწოლით და

ვნება (მეექვსე ნაწილი)

იქნებ შენს მომავალს წყვეტს,გამოცდილების არ მქონენი ხარივით ჯიუტად არ უნდა მივიწევდეთ მიზნისკენ,ჯერ მათ უნდა ვკითხოთ ვინც უკვე გამოიარა სიჯიუტის წლები.

ორი აბი (სრულად)

გსმენიათ თეთრი კედლების შესახებ? მაშინ მე მოგიყვებით. სამოთხე არ გეგონოთ, ფსიქიატრიული საავადმყოფოა. პირველად რომ მოვედი, სხვანაირი იყო, ახლა ცოტა შეცვალეს და... ჰო, შეცვალეს და თუ მოსვლას დააპირებთ, წინასწარ მომწერეთ წერილი. ღმერთო ჩემო, ნუთუ არ