ჩემი სახლი.

დარწმუნებული ვარ, ყველა გოგონას ერთხელ მაინც უფიქრია იმ დღეზე როცა საკუთარი სახლის დატოვება მოუწევს... ყველას უფიქრია რას იგრძნობს როცა სახლიდან წავა, გადავა სხვა სახლში და მას უწოდებს თავის სახლს.

იღბალს გისურვებთ

საყვარელ ადამიანთან ყველაზე მედად ვინიღბებით, ვქმნით ფანტაზიებს, სადაც ისეთები წარმოვჩინდებით როგორებოც გვინდა ვიყოთ და არა ის ვინც ვართ. საყვარელ ადამიანსაც სწორედ ამ ფანტაზიას ვაცნობთ, რატომ? ამის მიზეზი მხოლოდ შიშია, შიში იმისა რომ თუკი გაიგებენ

მომწონს ის აზრი,რომ სადღაც არსებობ.

ვამბობ,ამის ყურება არ შემიძლია მეთქი და თვალებს ვუჭავ, მაგრამ მაინც ყველაფერს ვხედავ. ვამბობ, ამის მოსმენას ვერ გავუძლებ მეთქი და ყურებზე ხელის გულებს ვიჭერ თავის გასკდომამდე,მაგრამ მაინც ყველაფერი მესმის. ვამბობ, გრძნობების გარეშე უნდა გავაგრძელო

უკვე მერამდენედ?

ყველას გაგვიგზავნია არარსებულ,ჰაერის ფურცელზე, გულით დაწერილი წერილი იმ "ერთადერთისთვის" მაგრამ როცა ულევ სიყვარულს გააგზავნი და ქარში აფრიალებული წერილივით გეზს შეიცვლის, ვეღარაფერს უშველი. შენს წერილს სხვა იპოვის.

სიკვდილი

ამბავი ავარიაში მოხვედრილი წყვილის შესახებ და მძიმე ოპერაცია, რომელსაც სიყვარული ამარცხებს.ჩაამესმის ექიმის ხმა: „გაიწიეთ, მიგვიშვით პაციენტთან“ მერე მესმის „ეს ბიჭი აქედან გაიყვანეთ“ მერე სინათლეს ვეჭიდები და ვხვდები აქ, პატარა სივრცეში,.ვაკვირდები

ჩვენ

ჩვენ ვწერთ,ვხატავთ,ვცეკვავთ,ვმღერით და იშვიათად ვსაუბრობთ.ემოციებს ხელოვნების უამრავი გზით გამოვხატავთ,რადგან არ გვინდა მარტო ვიყოთ და ვიფიქროთ, რომ გავგიჟდით.გვინდა ვინმემ წაიკითხოს ჩვენი

ბოთლამდე მიმავალი გზა

– მას მარინა ერქვა, ზღვის პეიზაჟის სახელი, თუმცა მთელ ოკეანეს იტევდა მისი თვალები. გრძელი შავი თმა ჰქონდა, სქელ ნაწნავად იკრავდა. ამაყად სიარული იცოდა, ჩითის კაბა ეცვა ხოლმე, უბრალო, ძალიან უბრალო, სწორედ ეს უბრალოება ხდიდა მას ძვირფასს. როცა

ისევ შენ...

ყოველ დღე ერთი და იგივე...ყოველდღე მსგავსი ისტორია,თითქოს განრიგივით მაქვს ჩამოწერილი.ვიღვიძებ შენზე ფიქრით, ვცდილობ გავიქარწყლო დარდი.დავდივარ უნივერსიტეტში,სადაც მეგობრებს ვხვდები და ვცდილობ მხიარული ვიყო.შეიძლება ეს მშველის კიდეც,მაგრამ რა ვუყო

* * *

მახსოვს როგორ იჯდა მეოცნებე ბავშვი თავის მინდორზე და თავისივე მზეს გასცქეროდა... და თავიც დედის კალთაში ედო... საკუთარი დედის... მე ხომ მესაკუთრე ბავშვი ვიყავი... პატარა მესაკუთრე ბავშვი...-დე ცისარტყელა როგორია?

.....

კვდები..და ხვდები არაფერი გრჩება მის გარდა..მისი ხელები აღარ ათბობენ შენს თითებს..კვდები..არცერთი გადარჩენა.. ამოსუნთქვა არ არსებობს ცარიელ სამყაროში..აღარც წვიმს..თვალებს ხუჭავ..აგონიას უძღვნი თავს..შენ არსებობა